Η Παιδεία της ιδεοληψίας...

«Σε ολόκληρο τον κόσμο η Παιδεία θεωρείται ευλογία. Ακόμη και στην Ελλάδα, οι παλιοί συνήθιζαν να λένε ότι «όπου ανοίγει ένα σχολείο, κλείνει μια φυλακή». Μόνο στην Ελλάδα της χαχαμπούχα εξέγερσης θα μπορούσε να θεωρηθεί κατάκτηση το κλείσιμο των σχολείων και των πανεπιστημιακών σχολών. 

Από την εποχή που χλευαζόταν το σύνθημα της ΚΝΕ «Πρώτοι στα μαθήματα, πρώτοι στον αγώνα» μέχρι τις καταλήψεις για ψύλλου πήδημα και μέχρι το σύνθημα που γράφτηκε με μαύρο σπρέι «Στον δρόμο της εξέγερσης βαδίζουμε ξανά, 500+ σχολεία κλειστά», το πολυτιμότερο αγαθό που μπορεί να προσφέρει μια κοινωνία στα παιδιά της έχει μπει στον πάτο της ιεράρχησής τους. Κι ενώ κινδύνευσε να καεί η Αθήνα για την εκπαίδευση ενός μόνο νέου –και καταδικασθέντος για ληστεία τράπεζας–, το δικαίωμα στην Παιδεία χιλιάδων άλλων νέων καταπατείται καθημερινά από επαναστατημένα γκρουπούσκουλα που εμποδίζουν την εκπαιδευτική διαδικασία με τους συνήθεις αντιδημοκρατικούς τρόπους.

Πώς κατέληξε λοιπόν η χώρα όμηρος διάφορων παραλογισμών σε κάθε πτυχή του κοινωνικού της βίου; Πώς φτάσαμε κάθε χρόνο –μα κάθε χρόνο!– να καταλαμβάνονται τα σχολεία με παντός είδους αιτήματα; Πώς αυτή η κοινωνία έφτασε σχεδόν να θεσμοποιήσει ετήσιες τελετές καταστροφής των κέντρων των πόλεων και μάλιστα δύο φορές τον χρόνο· μία στις 17 Νοεμβρίου και μία στις 6 Δεκεμβρίου; Μήπως, τελικά, η παράνοια διδάσκεται στη νέα γενιά εξ απαλών ονύχων;

Αυτό είναι πολύ πιθανόν, αν σκεφτούμε μια παλιότερη δήλωση ενός εξέχοντος δασκάλου ο οποίος για την παρανομία των καταλήψεων δήλωσε: «Δεν θέλω να μπω στη διαδικασία ούτε να πω “παιδιά, κάντε καταλήψεις” ούτε “παιδιά, μην κάνετε”. Η εκπαιδευτική κοινότητα, μαθητές και εκπαιδευτικοί, δεν είναι κακό να κινητοποιείται για τα προβλήματα, διότι είναι και μια άσκηση (για τους μαθητές) για να τους προετοιμάζει να γίνουν καλοί πολίτες, ενεργοί πολίτες. Από εκεί και πέρα, η μορφή κινητοποιήσεων που θα επιλέξουν τα παιδιά είναι δικό τους θέμα και δεν θα τους την πούμε εμείς».

Να σημειώσουμε ότι ο εν λόγω δάσκαλος δεν είναι τυχαίος. Ο κ. Θέμης Κοτσιφάκης –ως πρόεδρος της ΟΛΜΕ– είναι ο εκφραστής της συλλογικής βούλησης των καθηγητών Μέσης Εκπαίδευσης. Τι διδάσκει ο δάσκαλος-συνδικαλιστής; Οτι δεν είναι δουλειά των καθηγητών να εξηγήσουν στα παιδιά τη διαφορά νομιμότητας και παρανομίας; Οτι δεν είναι δουλειά τους να πουν ποια «μορφή κινητοποιήσεων θα επιλέξουν τα παιδιά»; Οτι αυτός ως δάσκαλος είναι αμέτοχος στη διδαχή της δημοκρατικής νομιμότητας; Τότε γιατί τον πληρώνουμε; Για να νίπτει τας χείρας του;

Κι αν τα παιδιά –που έχουν κι άλλους δασκάλους και δη πιο αποτελεσματικούς– ενστερνιστούν και άλλα συνθήματα μπαχαλάκηδων, όπως «Το μόνο κόκκινο σχολείο είναι αυτό που καίγεται», ο κ. Κοτσιφάκης και οι συν αυτώ πάλι θα παίζουν τον Πόντιο Πιλάτο; Πάλι θα πουν: «Α! Εμείς απλώς ενθαρρύνουμε τις κινητοποιήσεις. Δεν είναι υποχρέωσή μας να τους πούμε ποια μορφή θα διαλέξουν τα ανώριμα παιδάκια»;

Δυστυχώς το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο από το να λουφάρουν από τη δουλειά τους ο κ. Κοτσιφάκης και οι συν αυτώ, και να μη διδάσκουν στα παιδιά τη διαφορά της νόμιμης από την παράνομη κινητοποίηση. Υπάρχει και το «Γράμμα της γενικής συνέλευσης των καθηγητών της Ε΄ ΕΛΜΕ προς τους μαθητές μας», που πιστοποιεί ότι η παράνοια όχι μόνο δεν αντικρούεται στα σχολεία, αλλά διδάσκεται κιόλας.

Γράφουν οι δάσκαλοι των παιδιών μας: «Ο έφηβος Νίκος, ο Νίκος Ρωμανός, διάλεξε ένα δικό του προσωπικό τρόπο να συγκρουστεί με ένα κράτος δολοφόνων, που τροφοδοτείται από μια κοινωνία απάθειας, αδιαφορίας και συνενοχής... Ολο αυτό το διάστημα της φυλάκισης και των κακοποιήσεων, ο Νίκος αρνήθηκε να προσκυνήσει. Κράτησε ψηλά το κεφάλι, αντιστάθηκε, έφτυσε στα μούτρα τους βασανιστές του και τους πολιτικούς τους προϊσταμένους, που φτάνουν μέχρι και τον “αγωνιστή” Πρόεδρο της σημερινής “Δημοκρατίας”... Η στάση του κράτους απέναντι στον Νίκο Ρωμανό συμβολίζει με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο τη στάση του συστήματος, που αυτό το κράτος εκπροσωπεί, απέναντι στη σημερινή νεολαία, σε εσάς, στα παιδιά μας... Εμείς οι καθηγητές της Ε΄ ΕΛΜΕ θεωρούμε ότι, άσχετα από τη γνώμη που ο καθένας μπορεί να έχει για τις προσωπικές επιλογές αντίστασης του Νίκου Ρωμανού, η αφαίρεση των μορφωτικών του δικαιωμάτων είναι απαράδεκτη και πρέπει να ανατραπεί».

Να σημειώσουμε ότι τα παραπάνω δεν είναι προϊόν κάποιου διαταραγμένου νου. Εμφανίζεται –τουλάχιστον– ως συλλογική απόφαση εκατοντάδων καθηγητών που συνδικαλίζονται στην Ε΄ ΕΛΜΕ. Οι δε συντάκτες αυτής της ανοιχτής επιστολής διδάσκουν στους μαθητές ότι:

1. Ζουν υπό το «κράτος-δολοφόνο», ασχέτως αν οι «αγωνιστές καθηγητές» δεν έχουν κανένα πρόβλημα να πληρώνονται από αυτό.

2. Η Δημοκρατία που έχουμε είναι «Δημοκρατία» σε εισαγωγικά[...]

3.[...]Δηλαδή, έχουμε καθηγητές που διδάσκουν στους μαθητές ότι ακόμη και η ληστεία μιας τράπεζας με καλάσνικοφ δεν είναι κάτι το κατακριτέο, αλλά σχετικό· μια «επιλογή αντίστασης» απέναντι σε ένα «κράτος-δολοφόνο»!

Το μέλλον της χώρας είναι όμηρος ενός αριστερισμού που αποτρελάθηκε. Το μέλλον της, που είναι τα παιδιά μας, διδάσκονται κάθε ανοησία που κάποτε εκτοξεύτηκε στα αμφιθέατρα. Μπορεί, μετά από πολλούς κόπους και θυσίες, να γλιτώσουμε το ατύχημα της χρεοκοπίας, αλλά το δηλητήριο του παραλογισμού που ενσταλάζεται στη νέα γενιά θα δημιουργήσει και άλλα καταστροφικά αποτελέσματα στο μέλλον[...]

                                  (Άρθρο του Π.Μανδραβέλη από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)