Ο κ.Μπάμπης και η θεία Όλγα...

«Κάθε πρωί από τις 8 έως τις 9, από το MP3 μου, συνήθως περπατώντας, ακούω το Τρίτο Πρόγραμμα της ΕΡΤ. Κατά καιρούς την ευθύνη για την εν λόγω ζώνη την είχαν διάφοροι, άλλοι καλύτεροι, άλλοι λιγότερο καλοί. Εδώ και περίπου ένα χρόνο, και αυτή η ζώνη έχει πέσει θύμα των «πρωτηφοράδων». Ανάλογα με την ημέρα, στα αυτιά μου φτάνουν –για την ακρίβεια, έφταναν μέχρι πρότινος– δύο φωνές. Η πρώτη ανήκει σε έναν (εξ ακοής κρίνοντας) ώριμο κύριο, ονόματι Μπάμπη, ενώ η δεύτερη σε μια κυρία Όλγα.

Ο κύριος Μπάμπης κάποια σχέση θα πρέπει να έχει με τη μουσική. Απλώς, ο καημένος, έχει την πιο αντιραδιοφωνική φωνή που έχω ακούσει ποτέ: κάνει κάθε τρεις λέξεις σαρδάμ, αδυνατεί να προφέρει τα μισά ξενόγλωσσα ονόματα, μπουρδουκλώνεται γλωσσικά με την πρώτη ευκαιρία («Θα ακούσουμε σε πρώτη πανελλήνια εκτέλεση στην Ελλάδα», και άλλα ανάλογα). Με λίγα λόγια, αν του είχαν κάνει τέστ επαγγελματικού προσανατολισμού όταν ήταν νέος, τα επαγγέλματα που θα του είχαν πει να αποφύγει οπωσδήποτε θα ήταν αυτά του ηθοποιού και του ραδιοπαρουσιαστή.

Τη θεία Όλγα (για να αποτίσω και φόρο τιμής σε μια εμβληματική διαφήμιση της εποχής όπου η TV έκανε τα πρώτα της βήματα στην Ελλάδα) θα πρέπει πρώτα να σας ενημερώσω ότι, δυστυχώς, δεν θα την ακούμε πια. Έγινε, λέει, διευθύντρια στο Δεύτερο Πρόγραμμα. Προφανώς οι προϊστάμενοί της, εκτιμώντας τα πληθωρικά ραδιοφωνικά προσόντα της, την προήγαγαν.

Αυτή, λοιπόν, η κυρία Όλγα δεν περιοριζόταν στα κλασικά και περίπου αυτονόητα. Τις δίκην κεράμων και πλίνθων ατάκτως ερριμμένων μουσικές επιλογές της τις διάνθιζε με κάθε είδους αμπελοφιλοσοφίες, οι οποίες μάλιστα εκφέρονταν σε τόνο υπεράγαν γλυκερό, σαν καταΐφι συνοικιακού ζαχαροπλαστείου. Μιλάμε για πολύ σιρόπι, όχι αστεία! 

Όσο για το περιεχόμενό τους, τα (ας τα πούμε) σχόλια που παρεμβάλλονταν έμοιαζαν κατευθείαν βγαλμένα από φύλλα ημερολογίου τοίχου της δεκαετίας του 1950 (εκείνα με τα στιχάκια στο πίσω μέρος) ή, άντε, στην καλύτερη περίπτωση, από σελίδες του «Cosmopolitan» ή από βιβλίο του Κοέλιο. Θα αναφέρω ένα μόνον παράδειγμα, που τυχαίνει να το θυμάμαι: «Ο Καρτέσιος έλεγε “σκέφτομαι, άρα υπάρχω”. Εγώ [η θεία Όλγα] θα έλεγα “αγαπάω, άρα υπάρχω”». «Καμαρώτο, τη λεκάνη», αναφωνούσαν οι παλαιότεροι σε ανάλογες περιπτώσεις.

Προς τι όμως, θα αναρωτηθούν ίσως κάποιοι, η εκτενής αυτή αναφορά στον κύριο Μπάμπη και την κυρία Όλγα; Ούτε τους ξέρω, ούτε έχω τίποτα μαζί τους. Καλά να ’ναι οι άνθρωποι, και να προκόβουν πάντα. Απλώς, να, είναι κι αυτοί μια μικρή κουκκίδα στο δυσοίωνο τοπίο όπου ζούμε εδώ και περίπου δεκαπέντε μήνες[...] 

Έτσι κάπως, εν μέσω επιδεινούμενης κατά τα άλλα κρίσης, περάσαμε από τη NEPIT των 750 εργαζομένων στην ΕΡΤ των 2.750, αλλά και της σχεδόν μηδενικής θεαματικότητας / ακροαματικότητας. Ώδινεν όρος και έτεκεν μυν. Ή μάλλον, έτεκεν το χαρούμενο ντουέτο Τσακνή-Ταγματάρχη, και κυρίως τη μαζική τοποθέτηση ημετέρων σε πόστα και ποστάκια της τηλεόρασης και του ραδιοφώνου.

 

Τετραπλασιάσαμε τον αριθμό των εργαζομένων και κατεβάσαμε την ποιότητα, με άλλα λόγια. Και όταν μιλάμε για ποιότητα, βέβαια, το πρόβλημα δεν εντοπίζεται στον κύριο Μπάμπη και στη θεία Όλγα, στους οποίους απλώς ενδεικτικά αναφέρθηκα. Αφορά την όλη κατάσταση που επικρατεί στα κρατικά ΜΜΕ, όπου κυριαρχούν η προχειρότητα και η δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία. 

Και πάλι ενδεικτικά και μόνο: την προηγούμενη βδομάδα τρεις φορές έτυχε να ακούω κάτι και κόλλησε (ή ήταν χαλασμένο) το CD, χωρίς καν ο παρουσιαστής ή ο ηχολήπτης να το αντιληφθεί. Μιλάμε για τέτοιο ενδιαφέρον για το τι ακούει ο ακροατής! Και τι να πει κανείς για τις κονσέρβες; Όχι μόνον πάνε σύννεφο, αλλά και κανένας δεν ενδιαφέρεται καν να ελέγξει τη μέρα και την ώρα μετάδοσής τους, ώστε να μην ακούμε να μας εύχονται «να έχουμε μια πολύ όμορφη υπόλοιπη ημέρα» στις 10 το βράδυ, ή «Καλά Χριστούγεννα» τον Μάρτιο».

                           (Απόσπασμα άρθρου του Α.Παππά από την Athensvoice)