Νέα ρητορική...

«Την ώρα που η κυβέρνηση φοβισμένη προστρέχει στους εταίρους, στη Συμμαχία (μία είναι η Συμμαχία! Μην κάνετε ότι δεν ξέρετε...), ο ΣΥΡΙΖΑ διεξάγει μια επικοινωνιακή εκστρατεία για να μην αντιληφθεί τη νέα στροφή του το αριστερό ακροατήριό του και πανικοβληθεί.

Το πρώτο στοιχείο της ρητορικής του είναι η άρνηση οιασδήποτε σύνδεσης της ισλαμικής τρομοκρατίας είτε με το μεταναστευτικό είτε με τη θρησκεία των τρομοκρατών. Το είπε με τον απαράμιλλο τρόπο της η Ρ. Σβίγκου: «Ο μεγάλος κίνδυνος δεν είναι από το προσφυγικό, αλλά από την ακροδεξιά αντιμετώπιση του προσφυγικού». Πρόκειται για παραλλαγή του κλασικού: «Αν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί με τις ιδέες μου, τόσο το χειρότερο γι’ αυτήν». 

Βέβαια, εκτός από τους ήδη πεπεισμένους, ουδείς άλλος πείθεται. Διότι, πράγματι, δεν είναι όλοι οι μουσουλμάνοι τρομοκράτες. Ομως όλοι οι τρομοκράτες του Ισλαμικού Κράτους είναι μουσουλμάνοι· δεν είναι ούτε χριστιανοί ούτε βουδιστές. Το πρόβλημα της Ευρώπης είναι με το Ισλάμ και το γεγονός ότι οι μετανάστες είναι μουσουλμάνοι, δυνητικά το επιδεινώνει. Αν η κοινή λογική είναι «ακροδεξιά αντιμετώπιση», όπως τη θέλουν η κ. Σβίγκου και οι φίλοι της, δεν παύει να είναι κοινή λογική.

Το δεύτερο στοιχείο είναι η απόλυτη στάση και η μορφή διλήμματος με την οποία θέτουν (ή τίθουν, όπως θα έλεγε πιο δημοκρατικά ο πρωθυπουργός) το ζήτημα: ανοικτά σύνορα, ελευθερία γενικώς, μπάτε σκύλοι κ.λπ. ή αλλιώς φασισμός, φρούριο, καταπίεση, Μεσαίωνας. Ο κίνδυνος που επισείουν εκφράζεται μάλιστα από ορισμένους με πιο ευαίσθητη φύση και με τη μορφή της ποιητικούρας, όπως αυτή που αμόλησε χθες η κυβερνητική εκπρόσωπος Ο. Γεροβασίλη: «Κλείνοντας τα σύνορα, κλείνουμε μέσα και τον εχθρό μας», είπε και αμφιβάλλω αν καταλάβαινε τι εννοούσε. Οχι, βέβαια, ότι θα ήταν απαραίτητο κιόλας. 

Δεκαετίες δημόσιας παιδείας –όπως την κατέστρεψε η Αριστερά με τα ιδεώδη της– έχουν μάθει τον κόσμο να σέβεται την ποιητικούρα, τον (γλωσσικό) μπακαλιάρο και τα συναφή εργαλεία του αριστερού λυρισμού και, επίσης, να δέχονται ότι πίσω από μια θέση η οποία εκφράζεται «ποιητικά» κρύβεται κάτι βαθύ που πρέπει να είναι και καλό.

Ούτε αυτό όμως υπάρχει περίπτωση να περπατήσει, διότι όταν διακυβεύεται η ζωή και η ασφάλεια, οι ποιητικούρες πάνε περίπατο. Υπό τέτοιες συνθήκες και για τον περισσότερο κόσμο, αν τίθεται ζήτημα μεταξύ της δικής του ελευθερίας και της ελευθερίας του επείσακτου, χάνει πάντα ο επείσακτος. Ετσι θα γίνει και τώρα, αν τα πράγματα χειροτερέψουν.

Το τρίτο και πιο ωραίο στοιχείο της ρητορικής συγκάλυψης του προβλήματος από πλευράς του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι για όλα αυτά φταίνε οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές της Ευρώπης και της Δύσης. Με άλλα λόγια –τι είχες, Γιάννη, τι είχα πάντα– φταίει ο τρισκατάρατος ο καπιταλισμός, που δεν λέει ακόμη να τινάξει τα πέταλα! Αυτό, ωστόσο, είναι και το μόνο στο οποίο αξίζει να δώσουμε κάποια σημασία· όχι επειδή μπορεί να είναι αποτελεσματικό ως επιχείρημα, αλλ’ επειδή μας βοηθά να καταλάβουμε το αληθινό δράμα αυτών των ανθρώπων από την ώρα που βρέθηκαν στην εξουσία και ήλθαν αντιμέτωποι με τα προβλήματα της πραγματικότητας. Μας βοηθά, επίσης, να εξηγήσουμε την απίστευτη ανικανότητά τους στη διακυβέρνηση της χώρας.

Δύο παράγοντες συνδυάζονται σε αυτούς τους ανθρώπους και παράγουν το τερατώδες αποτέλεσμα που μας αφήνει άφωνους. Πρώτον, έχουν μάθει να σκέπτονται την πολιτική, έχοντας πάντα τη βολική «έξοδο κινδύνου» ότι για όλα φταίει ο καπιταλισμός. Επομένως, δεν χρειάζεται να αναμετρηθούν με τα διλήμματα της πραγματικότητας του καπιταλισμού. Αρκεί ότι οι ίδιοι αγωνίζονται για την ανατροπή του και επαφίενται στη βεβαιότητα ότι όλα τα προβλήματα του καπιταλισμού θα λυθούν (δεν θα υπάρχουν καν) με τον κομμουνισμό ή κάποια παραλλαγή του. Δεύτερον, έχουν περάσει τη ζωή τους προστατευμένοι, χωρίς να έχουν δουλέψει σοβαρά, βολεμένοι σε θέσεις εκπαιδευτικών, δημοσίων υπαλλήλων και, γενικώς, σε δουλειές που αν δεν τις κάνεις καλά και με συνέπεια δεν διακινδυνεύεις τίποτε.

Συνδυάστε αυτά τα δύο και αντιλαμβάνεσθε πώς είναι δυνατόν από τη μια μέρα στην άλλη να βρίσκουν ότι τους λείπουν από το μέτρημα 3.000 πρόσφυγες. Και το ακόμη χειρότερο: πώς είναι δυνατόν να το ανακοινώνουν, χωρίς να τους έχει περάσει από τον νου η γελοία ανακολουθία...»

                                  (Άρθρο του Στ.Κασιμάτη από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)