Ας σοβαρευτούμε...

«Ελπίζω ότι οι εμπνευστές του αγώνα κατά των ελεγκτών που καταπιέζουν τους λαθρεπιβάτες στα ΜΜΜ σύντομα θα επεκτείνουν τις επαναστατικές τους δραστηριότητες και σε άλλους τομείς. Και οι ελεγκτές εναερίου κυκλοφορίας καταπιέζουν την ελεύθερη απογείωση των αεροπλάνων, και οι γιατροί διαφόρων ειδικοτήτων καταπιέζουν τους ασθενείς τους εμποδίζοντάς τους να καπνίσουν, να πίνουν κατά βούληση και να τρώνε λιπαρά. Γενικά η καταπίεση είναι κακό πράγμα, από όπου κι αν προέρχεται, και θα συμφωνήσετε μαζί μου πως οποιοσδήποτε εχέφρων άνθρωπος δεν μπορεί παρά να είναι εναντίον της.

Θα μου πείτε, ειδικά το ζήτημα του εισιτηρίου έχει γράψει τη δική του ιστορία στην Ελλάδα της κρίσης. Οπως είχε πει ο κ. Τσίπρας, όταν αναβάθμιζε τον αγώνα των «αγανακτισμένων» σε εθνική πολιτική, «αυτοί που δεν πληρώνουν σήμερα εισιτήριο αύριο θα στραφούν και σε άλλες μορφές αγώνα». Και αν ο ίδιος παραιτήθηκε, ως πρωθυπουργός, από τον ρόλο του πρωτοπόρου, υπάρχουν κάποιοι που τον θυμούνται ακόμη και δεν υποστέλλουν τη σημαία.

Ομως, ας σοβαρευτούμε, διότι η υπόθεση είναι σοβαρή ακόμη και για μια κοινωνία που έχει εθιστεί και στην τρομοκρατία, και στην ανεξέλεγκτη δράση του υποκόσμου, και στην ανομία. Κάποιοι, οι οποίοι κρύβονται πίσω από την ανωνυμία τους, δημοσίευσαν στο Διαδίκτυο έναν κατάλογο ονομάτων. Είναι τα ονόματα όσων εργάζονται ως ελεγκτές στο μετρό, τους οποίους απειλούν με ξυλοδαρμό ή οτιδήποτε άλλο πρόσφορο. Δεν αρκέστηκαν όμως σ’ αυτό. Δημοσίευσαν και τις διευθύνσεις κατοικίας τους, παροτρύνοντας όσους τους γνωρίζουν ή τους αναγνωρίσουν να αναλάβουν αυτοί το θεάρεστο έργο του ξυλοδαρμού τους. Σύνθημα σε τοίχο έγραφε: «Μη χτυπάς εισιτήριο, χτύπα ελεγκτή» – υπογραφή το Α της αναρχίας.

Προκύπτουν εύλογα ερωτήματα. Πού βρήκαν τις διευθύνσεις τους ή, μάλλον, ποιος και έναντι ποίου ανταλλάγματος τους τις έδωσε; Η διεύθυνση ηλεκτρονικού εγκλήματος ανακοίνωσε πως αδυνατεί να «κατεβάσει» την ιστοσελίδα. Ποιος και με ποιον τρόπο θα προστατεύσει αυτούς τους ανθρώπους; Το απλούστερο θα ήταν να τους συνοδεύουν αστυνομικοί όταν κάνουν τη δουλειά τους, εάν ζητήσει άδεια η αστυνομία από τη Νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ εννοείται για να μην «προκαλεί» με την παρουσία της στους χώρους του μετρό εμποδίζοντας την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών. Και στα σπίτια τους ποιος θα τους προστατεύσει;

Ο Χομπς τον δέκατο έβδομο αιώνα έγραφε πως η φυσική κατάσταση του ανθρώπου είναι ο πόλεμος όλων εναντίον όλων. Για να επιτευχθεί η ειρήνη χρειάζεται να οικοδομηθεί ο Λεβιάθαν, το Κράτος. Το οικοδόμημα στηρίζεται σε ένα κοινωνικό συμβόλαιο, το οποίο αποδέχονται όλοι. Το κοινωνικό συμβόλαιο, ο νόμος, δεν καταργεί ούτε την παρανομία ούτε το έγκλημα. Απλώς δίνει τη δυνατότητα στον Λεβιάθαν να τα εντοπίσει, να τα απομονώσει και να τα τιμωρήσει. Οταν το κοινωνικό συμβόλαιο διαρραγεί, κυριαρχεί η ανομία. Ο παράνομος αναγνωρίζει τον νόμο και τον παραβαίνει. Ο άνομος απλώς δεν έχει κοινωνική συνείδηση.

Οι ανώνυμοι τρομοκράτες είναι παιδιά της κοινωνικής παιδείας που έχει αναγορεύσει την ανομία σε κοινό τόπο. Εθιστήκαμε στην ανοχή και δυσκολευόμαστε να αντιληφθούμε ότι η χώρα βυθίζεται στον πρωτογονισμό του πολέμου «όλων εναντίον όλων».

                           (Άρθρο του Τ.Θεοδωρόπουλου από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)