Φτάσαμε στο τέλος;

«Πριν μερικές μέρες διάβασα την κριτική τοποθέτηση του ευρωβουλευτή Σ. Κούλογλου απέναντι στην κυβέρνηση και, ναι, αναρωτιέμαι κι εγώ τι τύποι είναι αυτοί οι αριστεροί, όχι η αριστερά (κάτι που ούτως ή άλλως είναι γενικό και αόριστο) αλλά αυτοί που αυτοαποκαλούνται αριστεροί, οι οποίοι μας κυβερνούν και οδηγούν μια ολόκληρη χώρα κι ένα λαό στα βράχια.

Μήπως είναι εκείνοι οι οποίοι δεν κάνουν τίποτα για να καλυτερέψει η ζωή του μέσου πολίτη, αλλά αντίθετα επαναλαμβάνουν το κακό με κάθε τρόπο και μέσο και σε κάθε ευκαιρία; 

Μήπως είναι εκείνοι οι ίδιοι που μετέτρεψαν την εποποιία της εθνικής αντίστασης σε εμφύλιο; 

Την αντίσταση στη χούντα σε πελατειακές σχέσεις;

Την εξέγερση του πολυτεχνείου σε διαμαρτυρημένα γραμμάτια;

Τις κοινωνικές διεκδικήσεις σε διαπλεκόμενες σχέσεις; 

Τις εργασιακές διεκδικήσεις σε συντεχνιακά προνόμια; 

Τη θέσμιση και την τήρηση του θεσμικού πλαισίου σε παρανοϊκού τύπου καταδίωξη εκ μέρους του «συστήματος»; 

Το γκρέμισμα του συστήματος σε ανοικοδόμηση ενός νέου συστήματος σταλινικής οσμής; 

Τη δίκαιη κατανομή του πλούτου σε λυσσαλέο κυνηγητό κάθε δημιουργικού ανθρώπου; 

Το νόημα κοινωνική δικαιοσύνη σε μονομερή τυφλή υποστήριξη κάθε χρυσής μετριότητας; 

Την αναδιοργάνωση του κράτους σε πελατειακό κράτος; 

Την αναδιοργάνωση της παιδείας σε σκοταδισμό; 

Την αναδιοργάνωση της υγείας σε ρουσφετολογικό παράδεισο; 

Την αναδιοργάνωση της δικαιοσύνης σε αυταρχικό θέσφατο; 

Την απαξίωση της οικονομικής ανάπτυξης; 

Την απαξίωση του δημογραφικού προβλήματος; 

Την απαξίωση των επιπτώσεων μιας βιομηχανοποίησης του τουρισμού χωρίς αρχές και χωρίς όρια; 

Την απαξίωση της αισθητικής και την εγκαθίδρυση του γκεμπελισμού ως της βασικής αρχής ενημέρωσης; 

Την αμορφωσιά και την ημιμάθεια ως το βασικό προσόν κοινωνικής εξέλιξης; Την καθιέρωση του μίσους και του ρεβανσισμού ως τις βασικές κοινωνικές αξίες και πολιτισμικές αρχές; 

Γιατί τα ράσα δεν κάνουν τον παπά. Γιατί η υποστήριξη μιας ιδέας και μάλιστα δημοκρατικής δεν είναι απλή υπόθεση, αφορά σε καθημερινή πάλη με τον εαυτό, τον κακό μας εαυτό.

Νομίζω ότι φτάσαμε στο τέλος. Δεν υπάρχει άλλο. Ήδη ο κόσμος νιώθει εξαντλημένος και χωρίς καμία διάθεση πλέον να πει οτιδήποτε. Μια απέραντη κούραση μας έχει καταλάβει όλους. Όμως δυστυχώς δεν έχει νόημα. Κανείς δεν ακούει και προφανώς κανείς δεν ασχολείται. Και προφανώς τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει για τα πολλά επόμενα χρόνια».

                                             (Άρθρο του Α.Βασιλιά αό την AThens Voice)