«• Σε ποια χώρα οι πάσης φύσεως μπαχαλάκηδες μπορούν όποτε
θέλουν να επιτίθενται σε κεντρικά γραφεία κομμάτων, να εισβάλλουν στη Βουλή, να
τα κάνουν γυαλιά καρφιά στο Νομικό Συμβούλιο του Κράτους, να καταλαμβάνουν
κτίρια του Πολυτεχνείου και άλλων πανεπιστημίων και να απολαμβάνουν μιας
απίστευτης ανοχής;
• Σε ποια χώρα κοινωνικές εκδηλώσεις όπως οι αθλητικοί αγώνες
έχουν γίνει έρμαια αλητών, καταστροφέων και μαφιών, σε βαθμό που να
απαγορεύεται στους κανονικούς πολίτες να τις παρακολουθούν;
• Σε ποια χώρα ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του έχουν σαν
επίσημη πολιτική για το σύνολο της κοινωνίας την ισοπέδωση προς τα κάτω, είτε
σε οικονομικό επίπεδο (φορολόγηση, αντιεπενδυτικό κλίμα) είτε σε επίπεδο
αξιοκρατίας (Καρανίκας, Σχινάς κ.λπ.);
• Σε ποια χώρα ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του αρνούνται
πεισματικά να διαχωρίσουν τους πρόσφυγες από τους οικονομικούς μετανάστες,
συμβάλλοντας στη μεγέθυνση του προβλήματος;
Τα ερωτήματα θα μπορούσαν να είναι αναρίθμητα, και η παραπάνω
σταχυολόγηση είναι από την τρέχουσα επικαιρότητα. Η απάντηση, όμως, είναι μία
και κοινή, τόσο γι’ αυτά που αναφέρονται όσο και για τα άλλα που παραλείπονται.
Σε καμία χώρα της Ευρώπης, ίσως και της ανεπτυγμένης Δύσης, δεν συμβαίνουν όλα
αυτά μαζί. Καμία χώρα δεν είναι τέλεια, ούτε αποστειρωμένη, αλλά αυτή η γενική
στρέβλωση των πάντων που υπάρχει εδώ δεν απαντάται πουθενά αλλού. Το γεγονός
ότι η Ελλάδα θεωρείται ακόμη συγκροτημένη –στα χαρτιά– και όχι αποτυχημένη χώρα
–όπως είναι στην πραγματικότητα– αποτελεί ένα ανεξήγητο θαύμα. Πόσο όμως
διαρκούν τα θαύματα; Γι’ αυτό ίσως είναι περισσότερο παρήγορο να αναφερόμαστε
σε αυτήν ως χώρα του «υπαρκτού σουρεαλισμού». Ισως κάποια στιγμή θα μπορούσε
αυτή η ιδιότητά της να προστεθεί στο κλίμα, το φως, τη θάλασσα, τα αρχαία
μνημεία, για την προσέλκυση τουριστών...»
(Β' μέρος άρθρου του Αγγ.Στάγκου από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου