Ένας ακόμη κύκλος κλείνει...

«Φαίνεται πως ένας ακόμη κύκλος στο ελληνικό δράμα πλησιάζει το κλείσιμό του. Ώς τώρα, από τον Ιανουάριο 2015, ο Αλέξης Τσίπρας αρνήθηκε πεισματικά να κυβερνήσει τη χώρα. Με τους ριζοσπάστες αριστερούς και ακροδεξιούς φίλους του, μόνο μέλημά του ήταν η επικοινωνιακή διαχείριση και η εγκαθίδρυση μιας περονικής διακυβέρνησης. Μόνη εξουσία και μόνη αλήθεια, αυτή που εκπορεύεται από τον ίδιο και τα φιλαράκια του καφενέ…

Στην ελληνική κοινωνία προσφέρθηκε το ιδεολόγημα της «υποχρεωτικής για τους άλλους σωτηρίας της χώρας», αρκεί να είναι καπάτσος και υπερήφανος ο διαπραγματευτής. Με κατάπληξη είδε τον Ιούλιο πως το πυρηνικό όπλο, μπροστά στο οποίο έντρομοι όλοι θα υποχωρούσαν, δεν ήταν ούτε καν νεροπίστολο – το Grexit το ’ριξαν στο τραπέζι οι «κακοί». Έτσι φθάσαμε στο τρίτο μνημόνιο. Φαρμακερό!

Αποδεικνύεται πως τον πρωθυπουργό μόνο ένα πράγμα τον ενδιαφέρει: να καθυστερεί κάθε απόφαση ώστε, όσο καιρό το πόπολο δεν έχει άμεση την πίεση καθημερινής χρεοκοπίας, να μπορεί να νέμεται την εξουσία χωρίς να κάνει τίποτε. Τον τελευταίο μήνα όμως, τα πράγματα ήλθαν σαν χιονοστιβάδα: τα μέτρα μαζεμένα –μαζί κι ο ΕΝΦΙΑ που ρίχνει κυβερνήσεις–,  η προστασία δανειοληπτών μάς τελείωσε –ειδικά όσων πονηρών πίστεψαν στο «δωρεάν γεύμα» των εθνικοσοσιαλιστών–, οι τράπεζες ξεπουλήθηκαν κυριολεκτικά –όχι μόνο φορτώθηκαν δεκάδες δισ. αχρείαστο χρέος οι πολίτες, αλλά εκχωρήθηκε προκαταβολικά μεγάλο μέρος της μελλοντικής ανάπτυξης–, οι ΔΕΚΟ ζητάνε πια τα λεφτά τους μαζεμένα από τους πολίτες, οι συνταξιούχοι κάνουν ξανά ουρές στα ΑΤΜ γιατί δεν έχουν καταβληθεί συντάξεις.

Για να συνεχίσει να υπάρχει η χώρα, έρχεται το πικρό ποτήρι στους καθ’ έξιν και κατ’ επάγγελμα λαϊκιστές: το ασφαλιστικό σύστημα. Αντί για τα υπεσχημένα: 13η σύνταξη, αποκατάσταση «αδικιών», άρση της δέσμευσης μηδενικού ελλείμματος στα επικουρικά ταμεία, έρχεται ο Αρμαγεδδών. Μειώσεις συντάξεων πέρα από κάθε φαντασία, αυξήσεις εισφορών εργαζομένων και εργοδοτών. Το μόνο που προσφέρει στους πολίτες ο κ. Τσίπρας είναι η αποκατάσταση (και μετάταξη!) των καθαριστριών του ΥΠΟΙΚ και η ικανοποίηση των αγωνιστών της ΕΡΤ! Τίποτε άλλο! Τα υπόλοιπα του βολέματος κάθε ικανού ή ανίκανου που έχει αντιμνημονιακά ένσημα είναι απλώς εργαλείο χειρισμού του στενού κύκλου των οπαδών.

Στη συγκυρία ήλθαν να προστεθούν η αστάθεια στη Μέση Ανατολή και το προσφυγικό. Η τερατώδης ανοησία της εκβιαστικής μετάθεσης του προβλήματος ενός παντελώς ανίκανου κράτους στους εταίρους γύρισε μπούμερανγκ. Το γεωπολιτικό χαρτί γύρισε ήδη από μπαλαντέρ σε μουντζούρη!

Η σύμμαχος αλλά και αντίπαλος Τουρκία αναβαθμίζεται και οι ισορροπίες στην περιοχή αλλάζουν. Τα επόμενα δύο χρόνια, κάθε είδους εθνικισμός θα αλωνίζει και θα σαρώνει τη χώρα. Θα ήταν πολύ να περιμένει κανείς την κοινοτική αλληλεγγύη να φθάνει μέχρι του σημείου αυτοκαταστροφής, να εναποθέσει τις ελπίδες για έλεγχο του προσφυγικού σε ένα αποδεδειγμένα ανίκανο κράτος που δεν διστάζει να απειλεί με εκβιασμούς.

Σα να μην έφθαναν όλα αυτά, είχαμε και το τρομοκρατικό χτύπημα στο Παρίσι και τις απόπειρες στη Γερμανία και την Ολλανδία. Όπως δήλωσε ορθά-κοφτά ο Ζαν-Κλωντ Γιούνκερ, «ευρώ χωρίς Σένγκεν δεν υφίσταται». Η συνθήκη Σένγκεν είναι ακριβώς το δεύτερο –μετά τους νεκρούς του Παρισιού– θύμα του τρομοκρατικού χτυπήματος. Για την ώρα έχουμε μόνο ένταση στους ελέγχους. Σε ενδεχόμενο επόμενο χτύπημα, όμως;

Η ελληνική κυβέρνηση, πέραν της μνημειώδους ανικανότητας που έχει επιδείξει, έχει και τα βαρίδια των ακραίων εθνικιστών, των ρωσόφιλων και των «διαμεσολαβητών με τους τρομοκράτες και ποινικούς» στο εσωτερικό της. Στην όλη διαδικασία θωράκισης της Ευρώπης, η Ελλάδα δεν εμπνέει καμιά εμπιστοσύνη.

Αλλά ο κ. Τσίπρας βρήκε πάλι τη λύση! Μόνη πολιτική, η επικοινωνιακή διαχείριση και η αγορά χρόνου. Με την αμέριστη συμπαράσταση του Προέδρου της Δημοκρατίας, η λύση που επιδιώκεται είναι απλώς να μην καταρρεύσει η κυβέρνησή του. Να κερδίσει μερικές εβδομάδες ή μήνες – κι έχει ο Θεός! Εν τω μεταξύ, καταρρέουν τα πάντα. Στο εσωτερικό και στα λεγόμενα εθνικά θέματα. Με τη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών, οι κ. Τσίπρας και Παυλόπουλος επιδίωξαν τον επιμερισμό των ευθυνών στην αντιπολίτευση (την πάτησαν ήδη το καλοκαίρι!).

Στην πραγματικότητα, το μόνο που απαιτείται είναι η σαφής απάντηση στο ερώτημα: μπορεί να κυβερνήσει ο κ. Τσίπρας; Εάν ναι, ας κυβερνήσει! Εάν όχι, το μόνο θέμα προς συζήτηση είναι η διάδοχη κατάσταση. Το σκορποχώρι της αντιπολίτευσης καταλήγει να μην υπάρχει ούτε θυρωρός για να παραδώσει ο κ. Τσίπρας τα κλειδιά!

Φαίνεται ώς τώρα πως ο κ. Τσίπρας, ακόμη και με τους εκλεκτούς εταίρους κ. Καμμένο και (πιθανόν) Λεβέντη, δεν μπορεί να κυβερνήσει. Η μόνη εθνικώς χρήσιμη διαβούλευση είναι η οργανωμένη απεμπλοκή του. Πολλοί θα θέλουν ελικόπτερα και αυτοδικίες. Αυτό όμως που προέχει είναι η αποφυγή της κατάρρευσης, με το απόλυτο κενό ως επόμενη μέρα. Ας δουλέψουν για την επόμενη μέρα, όσοι από την αντιπολίτευση, αλλά και από τον ΣΥΡΙΖΑ, απεύχονται την απόλυτη καταστροφή, μαζί με όσους από τους πολίτες είναι διατεθειμένοι να βάλουν το κεφάλι τους στον ντορβά. Κι ας ελπίσουμε πως θα προλάβουμε να κάνουμε Χριστούγεννα!

                                                                          (The Book's Journal)