Τι φταίει λοιπόν;

«Προσέξτε λίγο μερικά στοιχεία που δείχνουν την οικονομική μας ταυτότητα, ως χώρα:

    Στην «Lloyd’s List Top 100 2015», η ελληνική ναυτιλία ελέγχει 334,649 εκατ. τόνους dwt χωρητικότητας 60 εκατ. και βρίσκεται στην πρώτη θέση.

    Σύμφωνα με εγκυρότατες μετρήσεις του ΔΝΤ, η Ελλάδα βρίσκεται στις 30 πιο πλούσιες χώρες στον κόσμο, σε κατά κεφαλήν εισόδημα (το 2007 βρισκόταν στην 24η).

    Ο ιδιωτικός πλούτος που βρίσκεται πλέον, σε ξένες τράπεζες είναι από τους υψηλότερους στον κόσμο (για μια σημαντική μειοψηφία βέβαια που όμως είναι, αναλογικά, πολύ μεγαλύτερη από τις περισσότερες χώρες του δυτικού κόσμου)

    Όλες οι συνθήκες για ένα οικονομικό θαύμα είναι ιδανικές (γεωπολιτική θέση, κλίμα, εύφορο έδαφος για ποιοτικά προϊόντα, τουρισμός κτλ).

    Είμαστε από τις πρώτες χώρες στον κόσμο, σε πτυχιούχους και επιστημονικό δυναμικό που αποτελεί, εν δυνάμει, ένα εκρηκτικό μείγμα στελέχωσης ποικίλων οικονομικών δράσεων (έρευνα, καινοτομία, βιομηχανία, εξαγωγικό εμπόριο κτλ)

Κι όμως, ως κράτος, ως δημόσια μηχανή, ως συλλογική δράση είμαστε σε όλα ανήμποροι:

    Έχουμε αποτύχει σε όλες τις δημόσιες επιχειρήσεις. Tα λιμάνια, ο ΟΣΕ, η  ΔΕΗ, τα αεροδρόμια και πολλοί άλλοι οργανισμοί του Δημοσίου αποδείχθηκαν μαύρες τρύπες του χρέους. Εν τω μεταξύ, έχουμε πλέον, αποκλείσει κάθε περίπτωση να γίνουν κερδοφόρες από το ελληνικό κράτος, εδώ και πολλά χρόνια. Και γι’ αυτό θέλουμε να εκχωρήσουμε το μάνατζμεντ σε ξένους ή να τα πουλήσουμε.

    Στην Παιδεία, ενώ είμαστε από τους πρώτους στον κόσμο που ξοδεύουμε δημόσιο και ιδιωτικό χρήμα για την Εκπαίδευση, οι δείκτες του μέσου όρου είναι στον πάτο κάθε παγκόσμιας λίστας. Και πάλι το Δημόσιο σηκώνει τα χέρια ψηλά και ομολογεί την αποτυχία του.

  Στην ανάπτυξη. Ενώ  οι εφοπλιστές και γενικότερα, οι Έλληνες κεφαλαιούχοι είναι από τους πιο πλούσιους στην υφήλιο, δεν επενδύουν παρά ελάχιστα στη χώρα τους! Είναι πια δεδομένο  ότι η συνεργασία ιδιωτικού κεφαλαίου και κράτους προκαλεί τερατογενέσεις και αποφεύγεται. Αυτό γινόταν, εν τω μεταξύ στις περισσότερες περιόδους του νεοελληνικού κράτους, με ελάχιστες εξαιρέσεις (δυστυχώς στις δύο δικτατορίες… και στη δεκαετία του ΄50 επί Μαρκεζίνη). Και γι΄ αυτό λέμε συνέχεια πότε θα έρθουν οι ξένοι να φέρουν την ανάπτυξη με τις επενδύσεις τους…

Συμπέρασμα: Ομολογούμε με κάθε τρόπο, παντού, ότι δεν μπορούμε να λειτουργήσουμε συλλογικά. Δεν μπορούμε να δράσουμε αποτελεσματικά από κοινού. Δεν μπορούμε να υπερασπιστούμε κανένα δημόσιο συμφέρον και τέλος, δεν μπορούμε να συνυπάρξουμε οικονομικά σε καμία δράση. Και στο τέλος, αποφασίζουμε ότι αν δεν εξασφαλίσει ο καθένας μας αποκλειστική νομή πλούτου ή ιδιωτικού οφέλους, τότε καλύτερα να έρθει κάποιος ξένος να επωφεληθεί!

Άρα λοιπόν, μένουμε μαζί από ανάγκη, ίσως από συνήθεια και το κυριότερο, επειδή δεν έχουμε που αλλού να πάμε. Γιατί αν δινόταν η εύκολη ευκαιρία να φύγουμε με εγγυήσεις δουλειάς και ασφάλειας, θα ερήμωνε η χώρα σε μια πενταετία! Μήπως ζούμε την απόλυτη παράνοια ως έθνος και ως κοινωνία; Κάποτε πρέπει να καθίσουμε στο κρεβάτι του ψυχαναλυτή όλοι μας και να το ψάξουμε…

                                        (Άρθρο του Α.Ζαμπούκα από  το protagon.gr)