Τον πήρε ο... πόνος

«Ο ανθρώπινος πόνος είναι απολύτως σεβαστός. Από όπου κι αν προέρχεται, που λένε. Δεν είναι ζήτημα φιλανθρωπίας, ούτε συναισθηματικής υπερχείλισης. Ο σεβασμός στον ανθρώπινο πόνο είναι μία από τις μεγαλύτερες κατακτήσεις του πολιτισμού μας. Ακόμη και η φρικαλέα εφεύρεση του δόκτορος Γκιγιοτέν υποτίθεται ότι θα ελαχιστοποιούσε τον πόνο των καταδικασμένων σε θάνατο. Η χρήση του τροχού είχε ήδη καταργηθεί επί Λουδοβίκου του 16ου επειδή τα θύματά του κατέληγαν μέσα σε φριχτούς πόνους. Ως εκ τούτου οφείλουμε κάθε σεβασμό στον πόνο των δόλιων κυβερνώντων, οι οποίοι, θύματα επαίσχυντων εκβιασμών και αφόρητων πιέσεων, αναγκάζονται να κάνουν κακά πράγματα. Σε αντίθεση με την αναίσθητη, ανάλγητη, και απάνθρωπη δεξιά, οι ευαισθησίες της αριστερής ψυχής πονάνε.

Πρόσφατο θύμα της άπονης ζωής και του άδικου ντουνιά ο κ. Σπίρτζης, ο οποίος, αφού αποφοίτησε από τη Μεγάλη του Γένους Σχολή, το ΠΑΣΟΚ, βρήκε δουλειά στη συγκυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ ως υπουργός Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων. Ως τοιούτος λοιπόν, εκβιασθείς από τους «ξένους τοκογλύφους και τους ντόπιους λακέδες τους», αναγκάσθηκε να υπογράψει την ιδιωτικοποίηση των δεκατεσσάρων περιφερειακών αεροδρομίων του ελληνικού λαού. 

Ω! της φρίκης. Ως και το πορτρέτο του Αρη Βελουχιώτη, ένα αριστούργημα της εθνικολαϊκής ποπ τέχνης, που κρέμεται πάνω από το γραφείο του, εδάκρυσε βλέποντάς τον να σφαδάζει από τους πόνους. Κανένας άνθρωπος, όσο υπουργός κι αν είναι, δεν αξίζει τέτοια τύχη.Το δε ωραιότερο όλων είναι ότι ενώ υπέγραψε ο ίδιος κατηγόρησε την προηγούμενη κυβέρνηση γι’ αυτά που υπέγραψε ο ίδιος. Το ξέρουμε ότι ακόμη κι ένας πονόδοντος μπορεί να σε τρελάνει. Πολλώ μάλλον όταν πονάει η ιδεολογία σου, η ίδια η ψυχή σου. Και για να σοβαρευτούμε λίγο. Ειλικρινά αναρωτιέμαι ποιοι και πόσοι συμπολίτες μας μπορούν να πεισθούν από την πολιτική τακτική που ακολουθεί η κυβέρνηση. Μέχρι στιγμής τη μόνη: «Εμείς διαφέρουμε από τους προηγούμενους διότι, αν και εφαρμόζουμε χειρότερα μέτρα από τους προηγούμενους, σε αντίθεση με τους προηγούμενους εμείς δεν τα απολαμβάνουμε. Δεν μας αρέσουν. Διαφωνούμε. Πονάμε»[...]

 (Απόσπασμα άρθρου του Τ.Θεοδωρόπουλου από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)