Τενεκέδες....

«Προβληματίστηκα αν, για την οικονομία του λόγου, θα έπρεπε να τους πω «φελλούς», τελικά όμως μου άρεσε περισσότερο ο όρος «τενεκέδες». Οι τενεκέδες αποτελούν μια ιδιαίτερη κατηγορία προσωπικοτήτων του δημοσίου βίου. Σε αυτήν συγκεντρώνονται όλοι εκείνοι οι οποίοι έχουν καταφέρει να μεσουρανούν, επειδή προβάλλουν επιτυχώς –και, εν πολλοίς, έχουν επιβάλει– μια εικόνα του εαυτού τους και των δυνατοτήτων τους, απείρως πιο κολακευτική από ό,τι είναι οι άνθρωποι αυτοί στην πραγματικότητα. Ονόματα είναι αδύνατον να πω, για ευνόητους λόγους· είμαι βέβαιος, όμως, ότι όλοι έχετε γνώση του είδους. Συχνά συνδυάζουν τον ναρκισσισμό με την αχαλίνωτη φιλοδοξία, τη φυγοπονία με τη μεγαλομανία και, κατά κανόνα, παίζουν το παιχνίδι για τον εαυτό τους. Είναι κοινό χαρακτηριστικό των περισσοτέρων του είδους αυτό: συμμετέχουν στο παιχνίδι του δημόσιου βίου, κινούμενοι πάντα με επιδεξιότητα προς διάφορες πλευρές, με σκοπό να έχουν πλασαριστεί σε πλεονεκτική θέση για τις φιλοδοξίες τους, όταν η σκόνη θα έχει κάτσει.

Κάνοντας αυτήν τη δουλειά επί χρόνια, έχω γνωρίσει τα καλύτερα δείγματα των τενεκέδων του δημοσίου βίου (πάντα υπάρχει ένα τίμημα για το κάθε τι...) και πιστεύω ότι έχω καταλάβει μερικά πράγματα για την τεχνική τους, για τη μέθοδο με την οποία κατορθώνουν να αναρριχώνται. Προτού ξεκινήσω όμως, οφείλω να σας πω, για να είμαι εντάξει, ότι έχω αφιερώσει χρόνο παρατηρώντας στενά διαφόρους τενεκέδες, διότι προσωπικώς με συναρπάζει το φαινόμενο της απατεωνίας στον δημόσιο βίο. Με γοητεύει το πώς ένας άνθρωπος ισορροπεί μέσα του το χάσμα ανάμεσα στη συνήθως μεγαλειώδη persona του δημοσίου ρόλου και στον θλιβερό Καραγκιόζη που συχνά κρύβεται από πίσω της. Ας επανέλθω όμως στο μυστικό της επιτυχίας τους.


Κατ’ αρχάς, έχω διαπιστώσει ότι κανείς από τους τενεκέδες δεν συμβαίνει να είναι εντελώς ανίκανος στα πάντα. Ολοι τους έχουν συγκεκριμένες ικανότητες, ο ένας εδώ και ο άλλος εκεί, όλοι τους όμως έχουν ένα κοινό στοιχείο, που έχω καταλήξει ότι αυτό είναι το sine qua non της επιτυχίας ενός τενεκέ. Είναι η κολακεία, συνήθως με τρόπο πρόδηλο και σε βαθμό εμετικό – αυτό, δηλαδή, που λέμε στην καθημερινή γλώσσα «γλείψιμο». Ολοι τους αυτοί, πιστέψτε με, σερβίρουν την κολακεία με τη σπάτουλα. Αλλοι το κάνουν χονδροειδώς και αδιακρίτως, άλλοι με εξυπνάδα και, συνήθως, είναι αυτοί οι τελευταίοι που πετυχαίνουν περισσότερο. (Οχι, δηλαδή, ότι οι άλλοι που γλείφουν άγαρμπα πάνε χαμένοι. Παρότι λέγεται ότι σε όλους αρέσει να δέχονται την κολακεία, αλλά σε κανέναν δεν αρέσουν οι κόλακες, το ανθρώπινο είδος επιδεικνύει μεγάλη ανοχή στους κόλακες. Ισως επειδή διά του τρόπου αυτού, ως ανοχή δηλαδή, εκφράζεται η έμφυτη απέχθεια του ανθρώπου για τα σκουλήκια, στα οποία θα καταλήξει μια μέρα...)

             (Απόσπασμα άρθρου του Στ.Κασιμάτη από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)