Διαφορές...

«Ήταν ένας Έλληνας, ένας Γερμανός κι ένας πρόσφυγας», θα μπορούσε να είναι η αρχή από τα ανέκδοτα του όχι και τόσο μακρινού μέλλοντος. Δεν θα έχει Πόντιους μέσα, δεν θα έχει γέλιο, θα έχει μόνο κλάμα και φωτογραφίες νεκρών παιδιών, βρεφών πνιγμένων στη Μεσόγειο, σαν αυτές που βλέπετε το τελευταίο διάστημα στα social media.

Θέλετε να μάθετε τι συμβαίνει αυτές τις μέρες στη Γερμανία με τους πρόσφυγες; Αρχικά, είχαμε μία επίθεση 150 νεοναζιστών σε καταυλισμό, σε μια μικρή επαρχιακή πόλη της ανατολικής Σαξονίας. Μεμονωμένο περιστατικό που σχετίζεται άμεσα με πολιτικούς σκοπούς, αφού στην περιοχή έχει την έδρα του το Pegida (πολιτικός φορέας με αντι-ισλαμική ρητορική και δράση). Σαν τις «ακτιβιστικές ενέργειες» (sic) που έκανε όχι και πολύ παλιά η Χρυσή Αυγή και, πλέον, έχει μειώσει μετά τις προφυλακίσεις των μισών βουλευτών της. 

Τι συμβαίνει, όμως, στην υπόλοιπη χώρα; Πώς αντιδρά ο μέσος πολίτης;

Ο σύγχρονος Γερμανός πάει στο γήπεδο να δει την αγαπημένη του ομάδα να παίζει μπάλα. Να πάρει τη γυναίκα του και τα παιδιά του, τον φίλο του και τη φίλη του, να πιουν τις μπύρες τους, να φάνε, να διασκεδάσουν με την ψυχή τους. Κι αποφασίζει εκεί, σε μία ανοιχτή διαδικασία, σε ένα κοινωνικό μάζεμα, να εκφράσει τις απόψεις του πάνω σε ένα ζήτημα που καίει, ειδικά αυτόν τον καιρό. Να μιλήσει για την καυτή πατάτα που κυβερνήσεις σε διάφορες χώρες στην Ευρώπη (βλέπε Ελλάδα) δεν αγγίζουν και την πετούν μακριά. Δεν φοβάται να εκδηλωθεί, δεν κάθεται βουβός όπως εσύ που περνάς από την Ομόνοια κι αντιδράς στον ανθρώπινο πόνο, σκύβοντας το κεφάλι. Φωνάζει!

Εδώ και δύο εβδομάδες, στα περισσότερα γερμανικά γήπεδα, υπάρχουν πανό που καλωσορίζουν τους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Δεν έχει να κάνει με την πολιτική απαραίτητα, δεν έχει να κάνει με το αν είναι ψηφοφόρος της Μέρκελ ή των Σοσιαλδημοκρατών. Έχει να κάνει, ξεκάθαρα, με το πόσο ανεπτυγμένη και προοδευτική είναι μία κοινωνία. Πόσο ευαισθητοποιημένος είναι ο πολίτης και, στην τελική, πόσο άνθρωπος είσαι. Ένα κομμάτι πανό ζωγραφισμένο ή ραφτό. Τόσο εύκολο να γίνει, τόσο απλό για σένα, τόσο σημαντικό για τον Σύρο που έφτασε μόλις στη χώρα σου.

Τα νέα γερμανικά γήπεδα είναι μεγάλα. Πολύ μεγάλα. Τόσο τα νεόκτιστα, όσο και τα πιο παλιά είναι, σχεδόν, ασφυκτικά γεμάτα. Λογικό, το γερμανικό ποδόσφαιρο εδώ και μια πενταετία, τουλάχιστον, σφύζει από ζωή κι επιτυχία. Στα γήπεδα, λοιπόν, θα δεις μια αρκετά αντιπροσωπευτική εικόνα της κοινωνίας. Στην Ελλάδα, την ίδια ώρα, θα βρεις πανό για τη μάνα του επιθετικού της αντίπαλης ομάδας και θα ακούσεις συνθήματα για το πόσο καλά ανοίγει τα πόδια η αδερφή του διαιτητή. Θα πέσουν και δυο-τρεις σφαλιάρες με τα ΜΑΤ, όπως έγινε το Σάββατο στο ΟΑΚΑ, κι έτοιμο το πακέτο[...]

Η Γερμανία θέλει πρόσφυγες και μετανάστες, πολύ απλά γιατί χρειάζεται εργατικά χέρια να κινήσουν με ακόμη πιο γρήγορους ρυθμούς την οικονομία της. Αυτό είναι ένα θέμα. Ένα άλλο θέμα είναι το πώς αποφασίζει να τους υποδεχθεί -αρχικά- και να τους ενσωματώσει στη συνέχεια. Δεν χρειάζονται συγκρίσεις με την Ελλάδα, έτσι; Τις εικόνες και τα βίντεο από τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου τα έχετε δει. Τώρα βλέπετε και την εικόνα στην πρωτεύουσα και στις άλλες πόλεις της Γερμανίας. Συγκρίνετε».

                (Aπόσπασμα άρθρου του Τ.Καραγιαννίδη από το protagon.gr)

                         (Μυτιλήνη 6000 πρόσφυγες στο λιμάνι)