Χαστούκι στον... ιμπεριαλισμό

«Οι βανδαλισμοί στα γραφεία του Ταμείου Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου (ΤΑΙΠΕΔ) μαγνητοσκοπήθηκαν από τους δράστες, οι οποίοι λίγη ώρα αργότερα ανήρτησαν σε ιστοσελίδα κείμενο-προκήρυξη συνοδευόμενο από πλάνα της καταδρομικής επίθεσής τους. Παρακολουθώντας το βίντεο προσεκτικά, ακούει κανείς το λαχάνιασμα από την προσπάθεια, την έξαψη, τη μανία να προκαλέσουν ζημιές. 

Μπορεί να μην καταστρέφουν την πολιτιστική κληρονομιά όπως οι «μαχητές» του ISIS στη Συρία, να μη συνθλίβουν αρχαία αγάλματα και να ανατινάσσουν ναούς –προφανώς δεν υπάρχει σύγκριση ανάμεσα σε σπασμένους υπολογιστές, λάπτοπ, γραφεία, τζάμια, εκτυπωτές, κάμερες κ.λπ. με τις θηριωδίες των τζιχαντιστών στην Παλμύρα–, όμως τα βίντεο με τις λεηλασίες έχουν κάτι κοινό: χέρια και πόδια που αφήνουν στο πέρασμά τους συντρίμμια. Η εικόνα του φανατισμού μπορεί να έχει διαβαθμίσεις, δεν παύει όμως να είναι μια «αποστολή» βίας με αποδέκτη την ίδια την κοινωνία, για την αλλαγή της οποίας όλοι κόπτονται δημιουργώντας έναν αλλόκοτο συνωστισμό: πάσης φύσεως αυτόκλητοι μεσσίες, απροσάρμοστοι, εγκληματίες, τρελοί, ανισόρροποι κ.ο.κ.

Βέβαια, καθώς οι λεπτομέρειες κάνουν τη διαφορά, πρέπει να σημειώσουμε ότι η «ομάδα συντρόφων του “Ρουβίκωνα”» που έδωσε ένα χαστούκι στον ιμπεριαλισμό –όχι δωρεάν, μιας και οι υπολογιστές έχουν το κόστος τους– φρόντισαν να ενημερώσουν στο κείμενό τους ότι «οι σύντροφοι ισοπέδωσαν τον όροφο». Ακόμη κι αν οι «σύντροφοι» είναι η σταθερή προσφώνηση στις προκηρύξεις των αυτοαποκαλούμενων αναρχικών, η φράση δεν χάνει τον συμβολισμό της. Ούτε και η απόληξη του, ίδιου, κειμένου, «…και οι σύντροφοι αποχώρησαν ανενόχλητοι», αφού έχει προηγηθεί περιγραφή της «δραστηριότητάς» τους στον 7ο όροφο του κτιρίου όπου στεγάζεται ΤΑΙΠΕΔ. 

Οι «σύντροφοι» που «ισοπεδώνουν» και «αποχωρούν ανενόχλητοι», είναι μια μακροχρόνια ασθένεια της ελληνικής δημοκρατίας που επιδεινώθηκε επικίνδυνα στα χρόνια της κρίσης. Οι περίοδοι ύφεσης και έξαρσης του φαινομένου εναλλάσσονται, χωρίς όμως να σημειώνεται τόσο μακρά απουσία ώστε να μπορούμε να μιλάμε για θεραπεία. 

Μέσα στη δίνη των ημερών, με το προσφυγικό πρώτη είδηση μαζί με τις προεκλογικές συζητήσεις, το «αντισυστημικό» πέρασμα του «Ρουβίκωνα» από τα γραφεία του ΤΑΙΠΕΔ δεν γνώρισε, ενδεχομένως, τη δημοσιότητα που θα επιθυμούσε. Η ζημιά σε δημόσια περιουσία έγινε βέβαια, και στον μικρό περίκλειστο κόσμο τους είναι βέβαιο ότι θα αναγνωρίστηκε η «προσφορά» των «συντρόφων», που λαχανιασμένοι, σκονισμένοι και ικανοποιημένοι μετά τη εξόρμησή τους, θα είχαν να αφηγηθούν πολλά για το κατόρθωμά τους. Και ύστερα μένει ως παρακαταθήκη το ερασιτεχνικό βίντεο, στο οποίο καταγράφεται λεπτό προς λεπτό (τρόπος του λέγειν) η επιχείρηση γυαλιά-καρφιά. Σαν το κάτοπτρο της κατάστασης μιας κοινωνίας μια δεδομένη χρονική στιγμή. 

Η δύναμη αυτών των εικόνων δεν είναι αμελητέα. Είναι μια διαρκής υπόμνηση ότι θα πρέπει να εργαστεί σκληρά το πολιτικό σύστημα για να μην ενδυναμωθούν –και πολύ περισσότερο για να εκλείψουν– παρόμοιες συμπεριφορές.

Γεγονότα όπως αυτό του ΤΑΙΠΕΔ δεν απασχολούν τα προεκλογικά debate, ίσως επειδή αναδεικνύουν την αδυναμία του πολιτικού συστήματος ή και την αδιαφορία να τα αντιμετωπίσει. Και βέβαια δεν προσφέρονται για συνθήματα του τύπου «όλοι μαζί μπορούμε» ή «ας κερδίσουμε το αύριο τελειώνοντας με το χθες». Επιπλέον, θίγουν μια κομβική αποτυχία του ελληνικού πολιτικού συστήματος: την «απίσχνανση του κράτους δικαίου». 

Οπως τόνισε ο διακεκριμένος ακαδημαϊκός Νικηφόρος Διαμαντούρος σε συνέντευξή του στην «Κ» (13/09): «Υπάρχει σοβαρό έλλειμμα στο κράτος δικαίου, δηλαδή στην αναγκαία συλλογική πεποίθηση ότι ο νόμος είναι υπεράνω όλων».

                                  (Άρθρο της Μ.Κατσουνάκη από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)