«Δεν έχει περάσει ούτε μια μέρα από τη συγκρότηση της νέας
κυβέρνησης, και ήδη το πολιτικό κλίμα έχει ανατραπεί ξανά.
Σε αυτό συνέβαλε το
τσίρκο του νέου υπουργικού συμβουλίου: Η τοποθέτηση πολλών στελεχών του
«κλίματος» ΓΑΠ (Μπόλαρης, Τζάκρη, Τόσκας) σε υπουργικές θέσεις, το “ανέκδοτο”
του διορισμού Φίλη στο Υπουργείο Παιδείας, η τοποθέτηση μιας φανατικής
«ανανίστριας» -της Σίας Αναγνωστοπούλου- ως υπουργού αναπληρωτή υπό του Φίλη,
οι δηλώσεις της κυρίας Φωτίου για τα «γεμιστά», ο τραγέλαφος του «porta-porta»
Δημήτρη Καμμένου, οι απειλές του Νικολόπουλου που και πάλι “έφαγε πόρτα” από τους
ΣΥΡΙΖαίους.
Τι δεικνύουν όλα αυτά; Ότι η περίφημη “παντοδυναμία Τσίπρα”
είναι καθ’ όλα επικοινωνιακή παντοδυναμία, η οποία ξεφουσκώνει θεαματικά όταν
από τα μπαλκόνια, και τα στούντιο των προεκλογικών περιόδων, περνάμε στην
βάσανο της διακυβέρνησης.
Στην οποία, αυτός και το κόμμα του, δεν έχουν να επιδείξουν
παρά ένα τεράστιο μηδενικό. Και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά: Ο Τσίπρας
και ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν αντίληψη για την πολιτική που θυμίζει κακό φοιτητικό
συνδικαλισμό, την αντιμετωπίζουν μόνον ως εκλογικό άθλημα.
Την ίδια στιγμή, είναι παντελώς κενοί ιδεολογικά, οραματικά
και προγραμματικά, ζουν όντας σε διάσταση με τον πρακτικό κόσμο, και κατά
συνέπεια είναι παντελώς ανίκανοι να κυβερνήσουν. Γι’ αυτό και η προεκλογική
τους εκστρατεία θύμιζε, που επικεντρώθηκε γύρω από το «νέο» και το «παλιό»
θύμιζε πολύ περισσότερο διαφήμιση απορρυπαντικού, παρά εκστρατεία ενός σοβαρού
πολιτικού κόμματος.
Αυτός, είναι και ένας από τους κύριους λόγους για τον οποίον ο
Τσίπρας θεωρείται από τους ξένους δανειστές ως «εκλεκτός» για την θέση του
Έλληνα πρωθυπουργού: Είναι επί της ουσίας ακίνδυνος, μια «βιτρίνα» πίσω από την
οποία μπορούν κάλλιστα να εξελίσσονται τα δικά τους σενάρια για την
διακυβέρνηση της χώρας. Και την ίδια στιγμή, βέβαια, αυτή η «βιτρίνα» είναι
πολύ βολική, καθώς λειτουργεί ως εργαλείο κοινωνικού κατευνασμού, ένα είδος
τηλεοπτικού ηγέτη αποβλάκωσης των Ελλήνων.
Όλη αυτή η «επικοινωνιακότητα»
πρέπει να μας βάλει σε σκέψεις. Ιδιαίτερα, όταν την συνδυάσουμε με την πολιτική
ουσία που κρύβεται από πίσω. Την πολιτική στρατηγική της κυβέρνησης σε όλα
σχεδόν τα μέτωπα, από την εξωτερική πολιτική και τα εθνικά θέματα, μέχρι την
Παιδεία, τα κοινωνικά προβλήματα, το ζήτημα του χρέους, τον τρόπο με τον οποίο
εννοεί την «ανάπτυξη»[...]
Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε την ιδιαίτερη “συμπάθεια” και το
“σπρώξιμο” που ασκούν διάφορες πλευρές του αμερικάνικου κατεστημένου στον Αλέξη
Τσίπρα τα τελευταία χρόνια· το γεγονός ότι ακόμα και η προεκλογική ρητορική, ή
ο τρόπος με τον οποίον επιλέγει ο ΣΥΡΙΖΑ να “κινητοποιεί” τις μάζες ως
κομπάρσους στην στρατηγική του, θυμίζει τις ανάλογες τακτικές που έχουν
επιστρατεύσει τα διάφορα ψευδοκινήματα των ‘πορτοκαλί επαναστάσεων’ στα
Βαλκάνια ή την Ανατολική Ευρώπη, τότε το συμπέρασμα είναι προφανές:
Αυτή η
κυβέρνηση είναι από τις πιο «αμερικάνικες» που έχουν περάσει ποτέ από αυτόν τον
τόπο. Εξάλλου, η κεντροαριστερά σε αυτήν της την εκδοχή θεωρούνταν πάντοτε από
την Πρεσβεία ως το καλύτερο πολιτικό εργαλείο προώθησης των συμφερόντων της
υπερδύναμης στην χώρα μας.
Και κάτι τελευταίο: Ο φιλοατλαντικός προσανατολισμός είναι η
μόνη λογική ερμηνεία που μπορεί κανείς να δώσει για τα ελατήρια της
συγκυβέρνησης Τσίπρα-Καμμένου[...]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου