Ας είμεθα ρεαλισταί...

«Βαρεθήκατε τον πολιτικό λόγο που μόνον πολιτικός δεν είναι; Βαρεθήκατε να ακούτε τις κυρίες και τους κυρίους που, σαν κομμένες κεφαλές, όπως έγραφε ο Τσίρκας, εκλιπαρούν έναν καλό βαθμό ζητώντας να τους αφήσουν να ολοκληρώσουν την έκθεση ιδεών στα πάνελ; Βαρεθήκατε να ακούτε πρωταγωνιστές που κακοποιούν τη γλώσσα και την νοημοσύνη σας; Σας πιάνουν κάτι αναρχικές τάσεις και σας έρχεται να τους γυρίσετε την πλάτη και να πάτε να κοιμηθείτε; 

Μην ανησυχείτε. Σήμερα τελειώνει μια ακόμη προεκλογική περίοδος, μεθαύριο έχουμε εκλογές και όλα τα προβλήματα της χώρας, και τα δικά σας μαζί θα λυθούν ώς τη Δευτέρα το αργότερο.

Ας είμεθα ρεαλιστές. Αυτή είναι η Ελλάδα όπως κάποτε είχε πει ο Κ. Σημίτης και έπεσαν όλοι να τον φάνε γιατί βέβαια κανείς δεν θέλει να ξέρει ποια είναι η Ελλάδα. Ποια είναι η Ελλάδα και ποια η δημοκρατία της; Είναι η αυταρέσκεια της Αριστεράς με τα «ηθικά» της πλεονεκτήματα, την αδιαφορία για τους θεσμούς, ένα συνονθύλευμα από ξεχασμένους επαναστάτες της δεκαετίας του Εβδομήντα, καιροσκόπους του ένδοξου ΠΑΣΟΚ και κάτι περιφερόμενους που είδαν εξουσία και γυάλισε το μάτι τους. Είναι η Νέα Δημοκρατία που ψάχνει τον εαυτό της κάπου ανάμεσα σε εκθέσεις ιδεών για την Ευρώπη και σε έναν αμείλικτο επαρχιωτισμό που τον εκθέτει, σαν τα κιλίμια της γιαγιάς, στα ψηφοδέλτιά της.

Ας μη μιλήσω για τους υπόλοιπους, τους ενδιάμεσους μικρούς, όχι γιατί δεν έχω τίποτε να πω αλλά γιατί θα μακρηγορήσω. Να πω απλώς ότι η Ελλάδα, δυστυχώς ή ευτυχώς, είναι κάτι παραπάνω από τις εκθέσεις ιδεών που ακούσαμε και σ’ αυτήν την προεκλογική εκστρατεία. Είναι το κατάστημα με την άδεια βιτρίνα που προσπαθεί να μην κλείσει, αλλά με τον έλεγχο κεφαλαίων δεν μπορεί να φέρει καινούργιο εμπόρευμα, οπότε κάποια στιγμή θα κλείσει. Είναι ο κακότροπος λειτουργός που νομίζει πως το δημόσιο συμφέρον είναι το δικό του προσωπικό συμφέρον. Είναι η πλατεία Ομονοίας, από όπου οι μετανάστες και οι πρόσφυγες αποχωρούν ευγενώς για να παραχωρήσουν τη θέση τους στην προεκλογική συγκέντρωση. Και επανέρχονται μετά το πέρας των εκδηλώσεων, όσοι δεν βρήκαν θέση στην πλατεία Βικτωρίας.

Αυτό δεν σημαίνει ότι αδιαφορώ για το αποτέλεσμα των μεθαυριανών εκλογών. Το αντίθετο μάλιστα. Με ενδιαφέρει να φύγουμε όσο το δυνατόν γρηγορότερα και πιο ανώδυνα από την τυραννία του ευτράπελου που κυριάρχησε τους τελευταίους εφτά μήνες. Να αποκτήσει η χώρα τη σοβαρότητά της. Για να μας πάρουν σοβαρά οι εταίροι και οι σύμμαχοί μας, κάτι απαραίτητο για την επιβίωσή μας, θα πρέπει πρώτα να την πάρουμε εμείς στα σοβαρά την Ελλάδα. 

Να απαλλαγούμε από το καθεστώς της παρατεταμένης εφηβείας που κακοφόρμισε γιατί γέρασε χωρίς να ωριμάσει.Γιατί παρά τις εργώδεις προσπάθειες που έχουν καταβάλλει γενιές Ελλήνων για να την καταστρέψουν, η Ελλάδα παραμένει μια υπέροχη χώρα. Οπως και η Αθήνα, παρ’ όλα όσα λέμε είναι μια ωραία πόλη - αρκεί να βρεις πεζοδρόμιο για να την περπατήσεις. Το ζητούμενο των μεθαυριανών εκλογών είναι η σοβαρότητα. Αρκετά θυμώσαμε, αρκετά αγανακτήσαμε, αρκετά φωνάξαμε.

Επειδή πολλοί πιστεύουν πως ο «λαός» είναι μια ενιαία συνείδηση που μοιράζει την ψήφο της με σοφία, ας σκεφτούν πως η ψήφος τους είναι μία και δεν μοιράζεται. Ετσι κάτι σιβυλλικόν για κλείσιμο».

                           (Άρθρο του Τ.Θεοδωρόπουλου από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

                                                                           (του Α.Πετρουλάκη από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)