Απόψεις...

 

«Εκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής που παρουσιάστηκε τον Απρίλιο (εδώ), προβλέπει ότι ο πληθυσμός της Ελλάδας θα μειωθεί από 10,4 εκατομμύρια το 2022 σε 7,8 εκατομμύρια το 2070. Ενδιαμέσως, τo 2050 θα είμαστε 8,8 εκατ. και η Τουρκία που σήμερα βρίσκεται στα 85 εκατ. αναμένεται (σύμφωνα με τον ΟΗΕ) να βρεθεί στα 91 εκατομμύρια. Αν συνεχιστεί η ίδια τάση, ο πληθυσμός στην Ελλάδα θα πέσει το 2100 στα 6,3 εκατομμύρια: «Ποιος ζει, ποιος πεθαίνει μέχρι το 2050», θα πείτε, και η αλήθεια είναι ότι το 2025 απέχει από το 2050, 25 ολόκληρα χρόνια. Οσο απείχε δηλαδή το 2025 από το 2000: έτσι μας φαίνεται κάπως πιο κοντά. 

Πέρα από την αγροτική παραγωγή που αποτελεί καίριο θέμα, αποτελεί κοινό μυστικό ότι μεγάλα πρότζεκτ στην Αττική υποφέρουν από έλλειψη εργατών και κινδυνεύουν να βρεθούν εκτός χρονοδιαγραμμάτων. Είναι η μετανάστευση η απάντηση στη μεγάλη εικόνα του δημογραφικού; Οχι. Είναι όμως μια επιλογή που κάνουν πολλές χώρες της Δύσης, την ώρα που στην Ελλάδα η εγχώρια Ακροδεξιά (αλλά και πολιτικοί του δημοκρατικού τόξου) στοχοποιούν με κάθε ευκαιρία ακόμη και τη νόμιμη μετανάστευση. Ξεχάσαμε ήδη ότι η τελευταία αναπτυξιακή ώθηση στηρίχθηκε εν πολλοίς στη μετανάστευση από την Αλβανία που αποτέλεσε ένα επιτυχημένο παράδειγμα ενσωμάτωσης —παρά τον ρατσισμό που υπέστησαν ακόμη και οι Ελληνες της Βορείου Ηπείρου.

 «Αυτό στο οποίο συνεισφέρουν οι μετανάστες άμεσα, όμως, είναι στον αριθμό των οικονομικά ενεργών πολιτών. Γι’ αυτό οι ανεπτυγμένες χώρες (Αυστραλία, Καναδάς κλπ.) προσελκύουν μαζικά και ενεργητικά καταρτισμένους μετανάστες -κάτι που βέβαια προς το παρόν δεν αφορά τη δική μας χώρα, η οποία δεν είναι καθόλου ελκυστικός προορισμός» σημείωνε ο κ. Γεωργακόπουλος στα μέσα του 2021. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι ΗΠΑ, η ισχυρότερη οικονομία του πλανήτη, υποδέχεται πάνω από 1 εκατ. νόμιμους μετανάστες τον χρόνο (1,17 εκατ. το 2023 σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία)». 

                                                                (Αργ. Παπαστάθης-protagon.gr)

«Το ερώτημα είναι γιατί στοχοποιούν συνεχώς τον Άρη Πορτοσάλτε; Και δεν αναφέρομαι στα σκουπίδια του twitter που κρύβονται πίσω από δεκάδες ψευδώνυμα. Αναφέρομαι σε όλους αυτούς που επώνυμα τον υβρίζουν και του επιτίθενται. Λόγοι υπάρχουν πολλοί.

1.Ο Άρης ήταν και είναι εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα. Δεν είναι κρατικοδίαιτος ώστε να του προσάψουν την κατηγορία πως εξαγοράζει τα όσα υποστηρίζει. Δίνει καθημερινά εξετάσεις και αξιολογείται πρωτίστως από τους πολίτες και ακολούθως από την εργοδοσία του. Η αμοιβή του δεν επιβαρύνει το δημόσιο ταμείο.

2. Ο Άρης έχει άποψη και τη διατυπώνει καθημερινά χωρίς εκπτώσεις, με λόγο αιχμηρό που πονά. Δεν κάνει δημόσιες σχέσεις μιλώντας τη γλώσσα του «γιαμαμότο», όπως κάνουν αρκετοί επώνυμοι σχολιαστές, που επιδιώκουν να τα έχουν με όλους καλά. Να είναι αποδεκτοί, μέσα στην αφωνία τους. Ο Άρης επέλεξε χαράκωμα και αυτό ενοχλεί.

3. Το σπουδαιότερο όλων είναι πως λέει αυτά που λέει, όπως τα λέει, και η ραδιοφωνική του εκπομπή είναι πρώτη σε ακροαματικότητα στη συγκεκριμένη ζώνη. Τον ακούνε χιλιάδες ακροατές, έχει ένα μεγάλο κοινό που τον ακολουθεί και έτσι είναι ένας ισχυρός διαμορφωτής της κοινής γνώμης. Συνεπώς, οι προσωπικές επιθέσεις εναντίον του στοχεύουν να πλήξουν πρωτίστως τον ίδιο, ώστε στη συνέχεια να απονομιμοποιηθούν και οι απόψεις του. Υπάρχει και ένας ακόμα επικουρικός λόγος.

Η τηλεοπτική εικόνα του Άρη τσακίζει την αισθητική μιζέρια των υβριστών του. Φρεσκοξυρισμένος, με το καλοσιδερωμένο πουκάμισό του, πάντα με γραβάτα και σακάκι, αποτελεί ένα πρότυπο ευπρέπειας για αυτούς που αποκαλούμε «κανονικούς» ανθρώπους. Συνεπώς, με όλο αυτό το «βαρύ ιστορικό», θα ήταν έκπληξη αν ο Πορτοσάλτε έμενε στο απυρόβλητο από τους «πουθενάδες». Άλλωστε υπάρχει εκτός από τον κανόνα που αναφέρω στην αρχή του άρθρου μου, και ένας άλλος κανόνας: «πες μου ποιος σε βρίζει, για να σου πω ποιος είσαι!»

                                                                              (Σ.Μουμτζής-liberal.gr)