Απόψεις...

 «Η  πρώτη του εκλογή αντιμετωπίσθηκε ως ιστορικό ατύχημα. Ενα στραβοπάτημα της λογικής, που οι κοινωνίες, με τα πολυεργαλεία του ορθού λόγου, μπορούν να αποκαταστήσουν. Η επίθεση των οπαδών του στο Καπιτώλιο θεωρήθηκε πράξη απελπισίας. Ενα είδος δημοκρατικής αυτοχειρίας. Ετσι τουλάχιστον την αντιμετώπισαν όσοι πιστεύουν ότι ο κόσμος είναι καταδικασμένος να βελτιώνεται και οι δημοκρατικοί θεσμοί είναι τόσο ανθεκτικοί ώστε να μην κινδυνεύουν από κανέναν αντίπαλο ή εχθρό, όσο ισχυρός κι αν είναι. Μια αντίληψη που έλκει την καταγωγή της από τον προηγούμενο αιώνα, την ήττα του ναζισμού και του φασισμού και την κατάρρευση του κομμουνισμού. 

Ο δυτικός κόσμος είχε αποβάλει οριστικά και διά παντός τον αυταρχισμό από τους κόλπους του. Τέσσερα χρόνια μετά την εισβολή των οπαδών του στο Καπιτώλιο, ο Τραμπ σάρωσε στις εκλογές. Για να αποδειχθεί ότι η πρώτη του νίκη δεν ήταν ατύχημα. Ηταν ένα ιστορικό γεγονός που βρήκε τη θέση του στον κόσμο του 21ου αιώνα και θα σημαδέψει τα χρόνια που έρχονται. Από το «ατύχημα Τραμπ», περάσαμε στην «εποχή Τραμπ». 

Στην εποχή ενός εγωκεντρικού ηγέτη, ο οποίος ταυτίζει τα συμφέροντα της χώρας του με τις επιθυμίες του, βουλιμικός της εξουσίας, αχόρταγος για πλούτο, υπερόπτης απέναντι στους θεσμούς. Απροκάλυπτα αυταρχικός: χαρακτηριστικό ότι επέλεξε τους συνεργάτες του με μόνο κριτήριο την εμπιστοσύνη. Κάπου ανάμεσα στον Τραμπ, τον Πούτιν και τον Σι, αναρωτιέμαι πόσος ζωτικός χώρος έχει απομείνει για τις δυτικές δημοκρατίες στην Ευρώπη η οποία αρχίζει να μοιάζει όλο και περισσότερο με το μικρό γαλατικό χωριό».  

                                                              (Τ.Θεοδωρόπουλος-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Όλα καλά λοιπόν για το κυβερνών κόμμα; Όχι ακριβώς. Η ιδιαιτερότητα του να παίζεις χωρίς αντίπαλο, δίνει μεν πρωτοβουλία κινήσεων αλλά και νομοτελειακά οδηγεί σε πολιτική χαλάρωση, η οποία δρα ύπουλα χωρίς εμφανή σημάδια και απειλές. Άποψη του γράφοντος είναι, ότι η κυβέρνηση εγκαταλείπει σταδιακά έναν προνομιακό για εκείνη χώρο, αυτόν της δημόσιας τάξης και σιωπηλά τον εκχωρεί σε ακροδεξιά μορφώματα, τα οποία αντλούν την ύπαρξή τους διεκδικώντας κομμάτι της «πίτας» που ονομάζεται Νόμος και Τάξη. 

Ο μέσος πολίτης μπορεί να μην έλθει σε επαφή με το σκληρό έγκλημα, σίγουρα όμως έχει καθημερινή τριβή με τη χαοτική κατάσταση στους δρόμους και αυτό επηρεάζει καθοριστικά την εικόνα που έχει για τη δημόσια τάξη.Ούτε οι κάμερες ούτε τα τυχαία μπλόκα της τροχαίας θα εισφέρουν καθοριστικά στην αλλαγή του κλίματος, – χρήσιμα εργαλεία – αλλά ως εκεί. Η εικόνα στους δρυμούς θα αλλάξει, αν ΟΛΟΚΛΗΡΗ η αστυνομία ασχολείται και με την τροχαία αστυνόμευση, όπως ασχολείται με οτιδήποτε άλλο.

Η μηδενική ανοχή σε κάθε λογής έκνομες ενέργειες επηρεάζει επίσης καθοριστικά την άποψη του πολίτη για την εφαρμογή του νόμου.Τι πρέπει να γίνει άραγε για να εφαρμοστεί ο νόμος για τις πορείες που ταλαιπωρούν τους πάντες; Πόση αγανάκτηση χρειάζεται ακόμα να συσσωρευτεί, η οποία βρίσκει συνήθως πολιτική «στέγη» στα λαϊκίστικα ακροδεξιά κόμματα;Πόση ακόμα ανοχή θα υπάρξει στην παραβατικότητα των ανηλίκων, η οποία γιγαντώνεται καθημερινά; 

Ο ρόλος της αστυνομίας είναι να καταστέλλει και δια της βεβαιότητος της καταστολής να επιφέρει και την πρόληψη και όχι να αναλύει κοινωνιολογικά το φαινόμενο μιλώντας για ευθύνες της οικογένειας».

                                                                                  (Κ. Δούβλης-liberal.gr)