Απόψεις...

  

«Oχι μόνο ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αλλά και ο Νίκος Ανδρουλάκης έχει βαθιές ρίζες στη μεγαλόνησο. Και οι δύο γνωρίζουν πολύ καλά τις «ιδιομορφίες» από πρώτο χέρι. Και να μην μπορούν να συμπέσουν στις ενέργειες που πρέπει να αναλάβει η πολιτεία, για λόγους, κυρίως, εθιμικής αντιπαράθεσης, είναι σχεδόν αδύνατον να μην αντιλαμβάνονται πού οφείλεται το τσουνάμι ανομίας που σαρώνει την Κρήτη σε διάφορες εκδηλώσεις του δημόσιου βίου. Από την οπλοκατοχή και οπλοχρησία, στα περιστατικά βιαιοπραγίας, πολλά ενδοοικογενειακής, στην οδήγηση πέρα και πάνω από οιουσδήποτε κανόνες. Για να μην ανοίξουμε το, εξωφρενικό για έννομο και οργανωμένο κράτος, κεφάλαιο «άβατο τα Ζωνιανά».

Το πολιτικό αλισβερίσι, η εκλογική πελατεία, η χρωματική κυριαρχία (του μπλε ή του πράσινου, αναλόγως) διαμόρφωναν επί δεκαετίες ασυλίες, οι οποίες στρώνουν το έδαφος στην ασυδοσία. 

Δεν ευθύνεται συλλογικά η κοινωνία, ένα μέρος του πληθυσμού προφανώς εξοργίζεται και ντρέπεται με όσα συμβαίνουν· όπως δεν ευθύνεται και συλλογικά το πολιτικό προσωπικό. Πώς αισθάνονται όμως οι βουλευτές, όλων των κομμάτων, που εκλέγονται στην Κρήτη; Γιατί δεν μπορούν να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να παρέμβουν με τη δύναμη επιρροής που διαθέτουν και τους αναλογεί; Για αρχή και μόνο. Η τιμωρία των, κάθε φορά, ενόχων είναι το αυτονόητο. Τι γίνεται όμως όταν οι ένοχοι πολλαπλασιάζονται και οι «αναμάρτητοι» εκλείπουν; 

Οταν όσο οι λύσεις είναι επείγουσες, άρα, μοιραία, εμβαλωματικές και παραδειγματικές, θα πρέπει, τουλάχιστον, να έχουν συνέπεια και συχνότητα. Αλλιώς λησμονούνται γιατί η ανεμπόδιστη επανάληψη της ατιμωρησίας δημιουργεί συνήθεια, που είναι η κρούστα της καθημερινότητας. Και, αλίμονο, της κανονικότητας».

                                                                     (Μ.Κατσουνάκη-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Ο Κώστας Τασούλας είναι μια ορθή και σοφή επιλογή. Η ιδέα να τοποθετηθεί ένας φιλελεύθερος δεξιός στην κεφαλή της Δημοκρατίας, έφερνε τον σημερινό πρόεδρο της Βουλής ως outsider του παρόντος κομματικο-πολιτικού κατεστημένου. Προφανώς γιατί το όνομά του δεν φιγουράριζε σε κάποια «λίστα» από εκείνες που διακινούνται μεταξύ σαλονιών, δημοσιοσχεσιτών και άλλων διαπλεκόμενων. 

Εύχαρις και γνωστικός, απλός στις διαπροσωπικές του σχέσεις, ακούει προτού μιλήσει, ενώ γνωρίζει να κεντά με χαμόγελο μεταξύ διαφορετικών προσεγγίσεων ή απόψεων. Με επιχειρήματα αλλά και παραβολές, όταν χρειάζεται. Ακόμη πιο συχνά όμως με παραδείγματα από τη μακρά διάρκεια της ελληνικής, πρωτίστως, αλλά και της Παγκόσμιας Ιστορίας. Φαίνονται όλα αυτά από την αμεσότητα με την οποία υπηρέτησε τη βουλευτική τάξη αλλά και την καθημερινότητα των βουλευτών, όλων των παρατάξεων. Εξού και η συντριπτική εκλογή του, στην κεφαλή της Εθνοσυνέλευσης».

                                                                      (Μπ.Παπαδημητρίου-liberal.gr)

«Η Καλιφόρνια έχει σχετικά εύπορους ανθρώπους (διάμεσο εισόδημα: 90.000 δολάρια), αλλά φτωχό δημόσιο ταμείο. Και παρότι τα προβλήματα δεν λύνονται με το να τους ρίχνεις λεφτά, ένας πληθυσμός 40 εκατομμυρίων μαζί με ένα τόσο εκτεταμένο δίκτυο υποδομών σημαίνει τεράστιες δημόσιες ανάγκες —ανάπτυξη ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, πρόληψη και αντιμετώπιση καταστροφών, διαχείριση πόρων, αποκατάσταση ζημιών, έλεγχο ποιότητας του αέρα— και επομένως χρειάζεται πολυδάπανους μηχανισμούς. Εκτός του ότι, έπειτα από τόσες αλλεπάλληλες καταστροφές, οι Καλιφορνέζοι ίσως πρέπει να μεταρρυθμίσουν τη δημοσιονομική τους πολιτική, θα ήταν χρήσιμο να σκεφτούν γιατί και πώς όλες τους οι αρετές, όλα τους τα πλεονεκτήματα στρέφονται εναντίον τους».

                                                             (Σώτη Τριανταφύλλου-ΑΤΗensvoice)