Τα όμορφα μαγαζιά, όμορφα κλείνουν...

Υπάρχουν κάποια μαγαζιά στην ιστορία των πόλεων που έχουν αφήσει ανεξίτηλο το αποτύπωμά τους στη ζωή των κατοίκων τους, οι οποίοι και τα έχουν συνδυάσει με προσωπικές στιγμές απόλαυσης. Κατά καιρούς υπήρξαν και στην πόλη μας αρκετά τέτοια. Κάποια από αυτά έφτασαν και στη δεκαετία που διανύουμε αλλά δυστυχώς το ένα μετά το άλλο οδηγήθηκαν στο λουκέτο, για λόγους που δεν αφορούσαν την ίδια τη λειτουργία τους. 

Το «Διεθνές» έχασε τον εξωτερικό του χώρο, που ήταν αισθητικά υπέροχος, για να βγάζει τώρα λίγα τραπέζια στο «χωράφι» απέναντι. Η «Βρεττάνια» έχασε ολόκληρο τον εξωτερικό της χώρο που τώρα είναι μια αδιάφορη μικρή πλατεία με δυο άθλια παγκάκια από την οποία όλοι περνούν και φεύγουν. Ο «Κουραμπάς», ένας ακόμη όμορφος χώρος- αναψυκτήριο χάθηκε επίσης όταν έγινε το ξενοδοχείο, το οποίο καλώς μεν έγινε αλλά δεν υπήρξε πρόβλεψη για τη συνύπαρξή του με το αναψυκτήριο, όπου ο κόσμος έπινε τον καφέ του ενώ τα παιδιά έπαιζαν δίπλα στην παιδική χαρά. Τώρα, δείτε δίπλα την κατάντια. Αλλά και η «Όαση», το εμβληματικό καφενείο μιας ολόκληρης εποχής πέρασε από διάφορα στάδια χάνοντας εκείνο που ήταν, ένα λαϊκό καφενείο -σημείο συνάντησης- στο κέντρο της πόλης.  

Και τώρα, η «κυρα – Φροσύνη». Χωρίς να ξέρουμε τι ακριβώς παίζεται εκεί, αυτό που εισπράττουμε ως πολίτες είναι ότι ένας ακόμη χώρος διαλύεται με ανίσχυρες αιτιολογίες ενώ η πόλη χάνει ένα ένα όμορφο μαγαζί με προσωπικότητα ετών, γνωστό σε όλη την Ελλάδα.

Η δε δικαιολογία κάποιων ότι υπήρχε πρόβλημα στην μετακίνηση των πεζών, νομίζουμε ότι προκαλεί απλώς μειδιάματα. Φυσικά και υπήρχε πρόβλημα, αφού οι πεζοί είχαν μισό μόνο μέτρο στη διάθεσή τους από την πλευρά της κυρα Φροσύνης. Δεν έφταιγε όμως το μαγαζί. Αντi να φύγουν τα πεντ-έξι αυτοκίνητα που παρκάρουν εκεί -πάνω στη στροφή, λες και δεν μπορούν να πάνε παραπέρα- και να επεκταθεί το πεζοδρόμιο, παραμένουν το αυτοκίνητα να κλείνουν τη στροφή ενώ διαλύεται το μαγαζί. Tόση προτίμηση λοιπόν στα αυτοκίνητα! 

Το να επεκταθεί το πεζοδρόμιο στο σημείο όπου παρκάρουν τώρα αυτοκίνητα, να εφαρμοστεί επιτέλους η ρύθμιση που απαγορεύει τα λεωφορεία να κατεβαίνουν στη λίμνη από την Αβέρωφ και να μην χάσει το μαγαζί τον χώρο του - όλα σχετικά με την κοινή λογική-  δεν φαίνεται να απασχολεί τη Δημοτική Αρχή.     

Και ποιες ακριβώς ήταν οι παραβιάσεις της κυρα -Φροσύνης; Ίσα ίσα που κανέναν δεν ενοχλούσαν και είχαν ένα άψογο αισθητικά αποτέλεσμα. Δηλαδή πρέπει να τους κατεβάσουμε όλους στο επίπεδο του δαπέδου για να είμαστε ευχαριστημένοι; 

Και στο κάτω κάτω, ας φροντίσει πρώτα ο Δήμος τα πάρκα του, τα οποία είναι σε κατάσταση άκρως πρωτόγονη, ας αποδώσει εκεί στους πολίτες ελεύθερο και πολιτισμένο χώρο, ας φροντίσει να μην εμποδίζουν τα τραπεζοκαθίσματα ή τ αυτοκίνητα την κίνηση των πεζών  (βλ. κάθοδο Δωδώνης, Γαριβάλδη κτλ.) κι ας έρθει μετά να ξηλώσει χώρους όπου ο κόσμος κάθεται για έναν καφέ χωρίς να εμποδίζεται κανείς στην κίνησή του.    

Το παράδειγμα της Καρδίτσας...

 

Στο κέντρο της Καρδίτσας υπάρχει ένα πάρκο  με έκταση περί τα 50 στρέμματα, που μετράει πάνω από έναν αιώνα ζωής. Τώρα, ο εκεί Δήμος θέλει να το αναπλάσει. Οι κάτοικοι όμως, που υποπτεύονται  το είδος της «ανάπλασης», αντιδρούν. Λένε ότι είναι ένα αχρείαστο έργο που θα αλλάξει τη φυσιογνωμία του ωραιότερου και δημοφιλέστερου χώρου πρασίνου της πόλης προς το χειρότερο, με μοναδικό σκοπό την απορρόφηση κονδυλίων. 

Μάζεψαν λοιπόν πολύ γρήγορα πάνω από 1500 υπογραφές ενώ ο διαγωνισμός κηρύχθηκε τρεις φορές άγονος και επαναπροκηρύχθηκε για τέταρτη φορά.

Ο Β. Γαλούσης, πρώην πρύτανης του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου, λέει ότι «είναι φανερή στην προκήρυξη του διαγωνισμού μια υπερτιμολόγηση εργασιών, οι οποίες περιγράφονται χωρίς πλήρη τεκμηρίωση».

Η Μ. Γάκη, αρχιτέκτων, λέει ότι «σε μια πόλη του Θεσσαλικού Κάμπου, με πολύ υψηλές θερμοκρασίες το καλοκαίρι, το Παυσίλυπο είναι μια πραγματική όαση με πολύ ιδιαίτερη ατμόσφαιρα» και ότι «το έργο του Δήμου φορτώνει το πάρκο με πανάκριβες κατασκευές  για να “δημιουργηθεί” ένα έργο με πολύ υψηλό προϋπολογισμό».

«Αυτό που χρειάζεται το Παυσίλυπο είναι μια συντήρηση και ένα φρεσκάρισμα και δεν υπάρχει λόγος να το αλλοιώσεις, μόνο και μόνο για να απορροφήσει η Καρδίτσα πόρους του Ταμείου Ανάκαμψης», εκτιμά ο Β. Παπαβασιλείου, πολιτικός μηχανικός.

Aπό την πλευρά του, ο Δήμαρχος μιλάει για αναβάθμιση και εκσυγχρονισμό. «Δεν θα πειράξουμε το άλσος. Αν κοπεί ένα δέντρο, θα φυτέψουμε δύο. Ακούμε τις αντιρρήσεις των πολιτών και, εφόσον υπάρξει ανάδοχος, στη μελέτη εφαρμογής θα δούμε πώς θα ενσωματώσουμε τις παρατηρήσεις τους. Κανείς δεν θέλει να καταστρέψει το Παυσίλυπο», λέει χωρίς ωστόσο να γίνεται ιδιαίτερα πιστευτός.

                  (Με πληροφορίες από το άρθρο του Γ. Λιάλιου - ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

Το σενάριο αυτό, των αχρείαστων αναπλάσεων δηλαδή, είδαμε να εφαρμόζεται και σε άλλες πόλεις της χώρας, με κατάληξη τις αποτυχημένες αναπλάσεις που γίνονται… για να γίνονται. 

Το είδαμε κι εδώ στην Ανεξαρτησίας όπου ξηλώθηκε ο δρόμος για μήνες ολόκληρους για να ξαναγίνει... χειρότερος, το είδαμε στο  πάρκο στα Λακκώματα όπου κόπηκαν όλα τα δέντρα και κατάντησε μια απρόσωπη τσιμενταρισμένη έκταση, στην πλατεία του παλιού Χατζηκώστα, θα το δούμε και στην κεντρική πλατεία, ελπίζουμε να μην το δούμε και στο πάρκο Πυρσινέλλα. 

Οι κάτοικοι της Καρδίτσας αντέδρασαν με γνώμονα την κοινή λογική γιατί θέλουν να έχουν γνώμη για όσα σχεδιάζονται γι' αυτούς, αλλά χωρίς αυτούς. Εμείς;

   

                                      To «Παυσίλυπον», όπως είναι σήμερα

    ...και όπως σκοπεύουν να το... «αναπλάσουν» με τα μαρμάρινα        ανάκλιντρα

Χωρός ... σχόλια

 

-

Ξεπεσμός...

 

Αυτό που συμβαίνει στην πόλη μας σχετικά με τα πάρκα και τις παιδικές χαρές δύσκολα  θα το συναντήσει κανείς σε άλλη μεγάλη πόλη της χώρας μας, πόσω μάλλον σε πρωτεύουσα περιφέρειας. Στην πράξη δεν υπάρχει πάρκο και παιδική χαρά που να πληροί τις στοιχειώδεις, έστω, προϋποθέσεις του όρου. Ενδεικτικό παράδειγμα, το  κατ’ ευφημισμόν πάρκο που βρίσκεται στο κέντρο της πόλης και ως εκ τούτου θα έπρεπε να είναι ένα κόσμημα, όπως συμβαίνει με τα πάρκα παντού στον κόσμο.

Εκεί λοιπόν θα δει κανείς σήμερα έναν κανονικό σκουπιδότοπο κάτω από τις επάλξεις, μερικά άθλια και ασυντήρητα παγκάκια χωρίς πλάτη (αυτή μας τελείωσε), έναν μικρό -κάποτε βοτανικό- κήπο που  τώρα είναι χέρσα γη, άκοφτα χόρτα... Εκεί λοιπόν ανεβαίνουν επισκέπτες της πόλης που διαβάζουν για την ιστορική διάσταση του χώρου και θέλουν να τον δουν από κοντά. Και  βλέπουν αυτό το χάλι...

Να θυμίσουμε ότι εκτός από πάρκο (που φιλοξενεί και το Αρχαιολογικό Μουσείο) τα Λιθαρίτσια είναι και σπουδαίο ιστορικό μνημείο. Όσο για τη θέα,  μπορεί να απολαύσει κανείς από τα διαλυμένα πεντέξι παγκάκια που υπάρχουν εκεί. Δηλαδή, καμία ντροπή πια... 

Σε ό,τι αφορά την σύνδεσή του με το Πνευματικό Κέντρο -που είναι ακριβώς από κάτω-, τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Ανοιχτό αποχωρητήριο θυμίζει το δρομάκι που σε κατεβάζει στο πάρκινγκ, καλντερίμι προπολεμικό το δρομάκι που σε φέρνει στο ΠΚ. Αλλά κι εκεί τα ίδια… άκοφτα χόρτα, βρώμικοι κάδοι, απεριποίητος χώρος. Ούτε ένα λουλούδι (άνοιξη είναι) έστω για δείγμα… 

Αλλά και το πάρκινγκ ρυπαρό, γεμάτο σκουπίδια, χωρίς διαγραμμίσεις για τα αυτοκίνητα εμποδίζει τους πεζούς να πλησιάσουν το πλατύσκαλο προς το ΠΚ, αφού κι εκεί παρκάρουν αυτοκίνητα. Δηλαδή μια κατάσταση που δείχνει σε όλο το μεγαλείο της τον τρόπο που αντιμετωπίζει η Δημοτική Αρχή την πόλη σε μια εποχή που τα πράγματα στη χώρα εξελίσσονται. 

Αυτό άραγε εννοούσε ο νέος/παλιός Δήμαρχος όταν έλεγε ότι στόχος του είναι να πάει την πόλη «μπροστά»;

Στο τέλος της ανάρτησης ενδεικτικές φωτογραφίες από τρία πάρκα της χώρας και όχι από ιδιαίτερα τουριστικές περιοχές. Έτσι, για να κάνουμε μια σύγκριση μήπως και καταλάβουμε πόσο πίσω μείναμε. Και τώρα δεν έχουμε τη δικαιολογία ότι είμαστε πίσω από τα βουνά, αποκομμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο... 

Ενδεικτικά:

                                                         πάρκο Λιθαρίτσια

                                                                   βοτανικός (!) κήπος

                                                     σκουπιδότοποι κάτω από τις επάλξεις

                                                             δείγμα από... παγκάκι

                                                                το δρομάκι προς το πάρκινγκ

η πρόσβαση προς το ΠΚ κλειστή

                                       το Πνευματικό (!) Κέντρο του Δήμου Ιωαννιτών

                                                            Πάρκο "Παυσίλυπον" - Καρδίτσα

                                                Πάρκο Αλκαζάρ - Λάρισα

                                                      Πάρκο Αγ. Βαρβάρας - Δράμα

Δεν ξέρουν ή δεν θέλουν;

Ένα παραλίμνιο πάρκο ευτύχησε να έχει η πόλη (χάρη στη δωρεά του Χρ. Κατσάρη από το Καλέντζι) και ούτε αυτό δεν μπορεί η Δημοτική Αρχή μας να φέρει σε μια κατάσταση που να θυμίζει ένα κανονικό αστικό πάρκο. 

Μια παιδική χαρά με πέτρες και χαλίκια εντός, με χαλασμένα παιχνίδια, καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος αισθητικά υποβαθμισμένα με πράσινη τσόχα για δάπεδο, χωρίς ούτε ένα λουλούδι για δείγμα και ξερά χόρτα για ντεκόρ. Λάμπες στραβές, χόρτα άκοφτα, κλαδιά παρατημένα, δάπεδα διαλυμένα, καλώδια στον αέρα. Δύσκολα θα δει κανείς υπάλληλο του Δήμου μετά τις εννιά το πρωί να κάνει οποιαδήποτε εργασία. Που σημαίνει τι ακριβώς; Σχολάσαμε και πήγαμε στο σπίτι; 

Aλλά κι από την άλλη πλευρά να βρεθεί κανείς (πλατεία Μαβίλη, Μάτσικας) θα δει μεν σε κάποια σημεία κομμένα χόρτα αλλά με τα σκουπίδια μονίμως παρόντα (είναι άτυπος τοπικός κανόνας, ακόμη κι όταν κόβονται τα χόρτα να παραμένουν τα σκουπίδια), παγκάκια ασυντήρητα, δάπεδα διαλυμένα όπου φαίνονται τα πλέγματα σιδήρου, πλάκες αποκολλημένες και πεταμένες κάτω από ...παγκάκια, στέγες επικίνδυνα κατεστραμμένες πάνω από καταστήματα κι ένα τουριστικό περίπτερο με τζάμια μονίμως κλειστά, που απορεί κανείς γιατί υπάρχει, πέρα από το ότι να περνούν την ώρα τους εκεί κάποιοι δημοτικοί υπάλληλοι…

Κι ενώ όλα αυτά θα μπορούσαν να διορθωθούν από τις ίδιες τις υπηρεσίες του Δήμου που και τεχνικό εξοπλισμό διαθέτει και ουκ ολίγους έμμισθους υπάλληλους, δεν κουνιέται φύλλο αν δεν βγει ένα έργο μεγάλο, να μπει σε πρόγραμμα, να βρει χρηματοδότηση κτλ.    

Τι να περιμένει κανείς λοιπόν από ανθρώπους που είτε δεν γνωρίζουν τι χρειάζεται να κάνεις για να είσαι ένας πραγματικά τουριστικός προορισμός ή δεν θέλουν να κουραστούν πέρα από το απολύτως έλασσον και μένουν σ’ αυτό που  ήξεραν για χρόνια; Γιατί ν ‘ αλλάξουν τώρα συνταγή; Αλλιώς... «όπερ έδει δείξαι», που έλεγαν και οι πρόγονοι.

                                                       Πάρκο Κατσάρη 

  (στην τελευταία φωτογραφία "τεχνογνωσία" Δήμου Ιωαννιτών)

                                          πλατεία Μαβίλη και πέριξ