Απόψεις...

 

«Υπήρξαν αρκετές αντιδράσεις στο σημείωμά μου της περασμένης Τετάρτης, εκ των οποίων ξεχωρίζω δύο. Η πρώτη που με χαρακτηρίζει άσχετο με το θέατρο. Δεκτόν. Είμαι άσχετος διότι δεν πήγα να δω την παράσταση, όπως δεν έχω δει καμία παράσταση της κ. Κιτσοπούλου για λόγους αυτοπροστασίας. Εξάλλου εξέφρασα τις απόψεις μου για τα όρια που σου επιβάλλουν οι λεγόμενοι κλασικοί. Εάν δεν αποδέχεσαι αυτά τα όρια, τότε για ποιον λόγο χρησιμοποιείς την υπογραφή του ταλαίπωρου Αριστοφάνη. Αν μπορείς κάνε μια δική σου κωμωδία πάνω στο θέμα της δικομανίας. Θα μου πείτε, δεν θα πας στην Επίδαυρο. Οπου η αδυναμία συνδυάζεται με την πονηρία. 

Η δεύτερη άποψη είναι ότι θα έπρεπε να είμαστε ευγνώμονες διότι επιτέλους έγινε μια δημόσια συζήτηση για την τέχνη. Αν η δημόσια συζήτηση για την τέχνη γίνεται γύρω από τις φαντασιώσεις τού οποιουδήποτε θέλει να προκαλέσει την προσοχή μας με κάθε τρόπο, τότε ας ρίξουμε στο τραπέζι και τις επιστολές του Ιησού του κ. Βελόπουλου. 

Η Επίδαυρος είναι ένα από τα ωραιότερα, αν όχι το ωραιότερο, αρχαίο θέατρο στον κόσμο. Αντί για τουριστικός προορισμός ιθαγενών και αλλογενών, θα μπορούσε να γίνει ένα παγκόσμιο κέντρο αναπαράστασης του αρχαίου δράματος. Σήμερα δεν είναι παρά μια υπόθεση που αφορά τον θεατρικό μικρόκοσμό μας. Ενας τρόπος ώστε το υπουργείο Πολιτισμού να επιδοτεί τον θεατρόκοσμο ώστε να βγάλει το άγονο καλοκαίρι. Μια Εκάβη λίγο καλύτερη, μια Ανδρομάχη λίγο χειρότερη, ένας Αίας αδιάφορος και κάθε τόσο ένα σκανδαλάκι. 

Η φασαρία με τους «Σφήκες» θυμίζει ερωτικό σκάνδαλο στην παλιά καλή ελληνική επαρχία. Η Επίδαυρος είναι κλινικώς νεκρή. Και φωνάζει για την αδυναμία ημών των επιγόνων να παράγουμε υπεραξία από την κληρονομιά των προγόνων μας. Προτιμάμε να εξαντλούμε την όποια αξία τους στο μεταξύ μας. Πόσα θα άλλαζαν στη χώρα αν η Επίδαυρος περνούσε σε μια νέα εποχή, αντάξια των μεγεθών της;»

                                                         (Τ.Θεοδωρόπουλος- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ) 

 «Η αλήθεια είναι πως κάπως έτσι ήρθαν τα πράγματα: έχοντας περάσει χρόνια και χρόνια μέσα στη γκροτέσκα θεατρική φόρμα του ουρλιαχτού, της υβριστικής προκλητικότητας και του σοκ για το σοκ, η Κιτσοπούλου έχασε τη θεωρητική φωνή της μέσα στην πυκνότητα της πρακτικής της. 

Το μέσο καβάλησε τον σκοπό: ωραία η σκηνική υστερία, καλή η χολερική αναδίφηση της λάιτ επικαιρότητας, θεμιτή και η μομφή στην πολιτική ορθότητα· ποια η χρησιμότητά τους, όμως; Η «αιρετικότητα» από μόνη της δεν λέει κάτι· αν δεν οδηγεί σε ένα υπέρτερο πεδίο, είναι απλώς μία φλύαρη πόζα. 

Για την εξέλιξη της Κιτσοπούλου, όμως, δεν ευθύνεται μόνο η Κιτσοπούλου. Ευθύνονται και οι πολιτιστικοί οργανισμοί που, μαζί με την ηθική και οικονομική ενίσχυση, της έδωσαν την αλαζονική ψευδαίσθηση ότι τάχα «χάκαρε» το σύστημα, ενώ στην πραγματικότητα το σύστημα χάκαρε την καλλιτέχνιδα.

Μέσα στην ακόρεστη δίψα τους για χίπστερ προϊόντα, οι ακκιζόμενοι παράγοντες του πολιτισμού ουσιαστικά υιοθέτησαν τη Λένα Κιτσοπούλου και της έδωσαν την ασφάλεια εκείνη που κανένας καλλιτέχνης δεν πρέπει να απολαμβάνει για πολύ, γιατί τον ακινητοποιεί, τον παροπλίζει και του φουσκώνει τα μυαλά με την τρόμπα του ναρκισσισμού, αποδυναμώνοντας παράλληλα το έργο του. Αιχμή που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά είναι αιχμή μόνο στα χαρτιά· στην ουσία είναι μία συντηρητική τελετουργία. 

Καλλιτέχνης που πιστεύει στο προσωπικό του αλάθητο, αρνούμενος να αυτοαμφισβητηθεί και να επανεφευρεθεί δεν είναι αιρετικός, αλλά συμβιβασμένος».

                                                             (Άρης Αλεξανδρής- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)