Θέατρο... «ντουντούκα»

«Πριν δέκα μέρες ανέβηκε μια “εκδοχή” της Κωμωδίας του Αριστοφάνη “Σφήκες” στην Επίδαυρο. Ένα μέρος του κοινού φαίνεται πως εγκατέλειψε την παράσταση και έφυγε. Κάποιοι στο τέλος αποδοκίμαζαν. Και φυσικά υπήρχαν κι άλλοι που χειροκροτούσαν. Μέχρις εκεί τίποτα το περίεργο. 

Όμως η κυρία που έγραψε την “παραλλαγή” της Κλασσικής Κωμωδίας και τη σκηνοθέτησε και έπαιζε η ίδια, στο τέλος της “παράστασης” βγήκε και τα “έχωσε” στο κοινό! Κι είπε, μεταξύ πολλών και “χαριτωμένων”, ότι την κριτική τους να τη βάλλουν στον… “απ’ αυτό” τους. Και ότι αυτή “καταγγέλλει, άρα υπάρχει”! Δηλαδή κάνει Θέατρο για να καταγγέλλει και να … φτύνει!Θέατρο-“ντουντούκα”! Ή θέατρο-“ροχάλα”!

Το “θέμα” δεν ήταν αν “άξιζε” η παράσταση, ή γιατί η κυρία αυτή είπε όσα είπε. (Σκοπίμως δεν αναφέρω καν το όνομά της)Αλλά το μέγεθος της (Πολιτιστικής) παρακμής και της σαπίλας που έφερε στην επιφάνεια. Έτσι ακριβώς: Πολιτιστική παρακμή και σαπίλα! Και το πραγματικό ήθος όσων καμώνονται ότι “ποιούν ήθος” στο Θέατρο!

Όταν λέει η “συμπαθής” κυρία: “Καταγγέλλω, άρα υπάρχω”, μόνη της δηλώνει ότι ΔΕΝ κάνει Θέατρο. Μια “ντουντούκα” έχει βγάλει και καταγγέλλει ό,τι της προκύψει. Και σίγουρα δεν καταγγέλλει το “σύστημα”! Θα κατήγγειλε το “σύστημα”, αν το έκανε με δικά της λεφτά ή αν έβρισκε μόνη της χορηγούς! Αλλά για να καταγγείλει το σύστημα, παίρνει λεφτά από το κράτος! Δηλαδή από τους φορολογούμενους. Και τα λεφτά της τα δίνει το ίδιο το “σύστημα” το οποίο η ίδια, υποτίθεται, “καταγγέλλει”!

Κι όταν η ίδια τους λέει με στόμφο: “την κριτική σας να την βάλετε στον “απ’ αυτό σας (!)”, τότε δείχνει ότι η ίδια είναι, όχι απλώς ΤΟ “σύστημα”, αλλά η χειρότερη εκδοχή του “συστήματος” που καταγγέλλει. Δεν θα είχε το ίδιο θράσος να μιλάει έτσι στο κοινό της, αν δεν είχε από πίσω της την στήριξη όσων της έδωσαν την Επίδαυρο για δεύτερη φορά φέτος, και τα χρήματα για να ανεβάσει δύο έργα…Την ώρα μάλιστα που ΕΠΕΙΔΗ εκείνη ήταν στην Επίδαυρο, δεκάδες άλλοι ομότεχνοί της ΔΕΝ ήταν!

Η συμπαθής αυτή κυρία μπερδεύει το θάρρος με το θράσος. Μπερδεύει το Θέατρο με την Ντουντούκα. Μπερδεύει την Τέχνη με την διαρκή “Πρόκληση”. Η Τέχνη, πράγματι, κάποια στιγμή μπορεί να προκαλεί. Αλλά η Τέχνη ΔΕΝ είναι “πρόκληση για την πρόκληση”. Κι όποιος απλώς επιδιώκει να προκαλεί, ΔΕΝ κάνει Τέχνη! Αυτά, αν η ίδια είχε ξεφυλλίσει την “Ποιητική” του Αριστοτέλη, θα τα ήξερε. Αν είχε διαβάσει την Αισθητική του Κάντ ή του Χέγκελ, θα τα θεωρούσε αυτονόητα. Αλλά προφανώς ΔΕΝ τα έχει υπόψιν της. Εκτός από προκλητική και αγενής είναι και ψιλο-άσχετη (για να πω κάπως ευγενικά).

 Οπότε πάμε στην επόμενη παρατήρηση: Για ποιο λόγο όσοι διαχειρίζονται την Επίδαυρο και το Εθνικό, δίνουν τέτοια στήριξη σε τέτοιους “δημιουργούς”; Για ποιο λόγο το “σύστημα” – στη χειρότερη κατάντια του – διαλέγει τέτοια άτομα να το “καταγγέλλουν”; Μα γι’ ΑΥΤΟ ακριβώς! Γιατί είναι τόσο άθλιο, που έχει ανάγκη να δίνει “υπόσταση” σε τέτοιους εκπροσώπους! Σε “δημιουργούς-ντουντούκες”, να κάνουν “παραστάσεις- καταγγελίες”, και να …βρίζουν το κοινό τους! Γιατί μόνον έτσι μπορεί να υπάρχει το σύστημα.

Αν έβγαιναν σοβαροί άνθρωποι να κάνουν σοβαρή δουλειά, το σύστημα αυτό των κλικών και των κατά φαντασίαν “πνευματικών ταγών” θα κατέρρεε… Δεν θα άντεχαν τη σύγκριση ούτε στιγμή. Δεν θα άντεχαν ούτε στη σκιά αληθινών δημιουργών».

                             (Απόσπασμα άρθρου του Θανάση Κ. από την dailypost.gr)