Απόψεις...

 

«Είμαι σίγουρος πως η δημοσιογράφος θα μετάνιωσε για αυτό που είπε. Δεν μπόρεσε να ελέγξει την πολιτική της παρόρμηση και ξέφυγε. Μου προκαλεί όμως εντύπωση ο φανατισμός της. Δεν πέρασε καν ένας μήνας από τις εκλογές, με το γνωστό αποτέλεσμα που προφανώς τη στενοχώρησε και η κυρία ακόμα νομίζει πως βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο και το παλεύει.

Το ότι αγανάκτησε με το γεγονός πως η επιλογή είναι πρώτα οι ανθρώπινες ζωές, δείχνει πως εκείνη τη στιγμή είχε χάσει το μυαλό της. Δεν είχε τον έλεγχο των λόγων της και αυτή είναι η καλύτερη εκδοχή για αυτήν. Για αυτό νομίζω πως τελικά θα ζητήσει συγγνώμη, αναλογιζόμενη πρωτίστως τους συγγενείς των θυμάτων της τραγωδίας στο Μάτι. Αν δεν το πράξει, αυτό θα είναι λάθος σοβαρότερο από το πρώτο.

Αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης πως είναι και ανόητο και άχαρο να επιχειρηματολογούμε σήμερα πως η ανθρώπινη ζωή αξίζει παραπάνω από τέσσερα ντουβάρια. Βέβαια, το ιδανικό είναι να σώζονται και τα ντουβάρια, οι περιουσίες των πολιτών, όμως αν οι περιστάσεις θέτουν το γνωστό δίλημμα, αναμφίβολα σώζουμε ζωές. Και αποτελεί κοινωνικό κεκτημένο η αποδοχή του 112 γιατί αποδείχθηκε αποτελεσματικό. 

Στην Εύβοια, όπου η καταστροφή ήταν τεράστια, δε θρηνήσαμε ανθρώπινες ζωές χάρη σε αυτόν τον τριψήφιο αριθμό. Έκτοτε, όποτε οι πολίτες λαμβάνουν το γνωστό σήμα κινούνται συντεταγμένα και χωρίς διαμαρτυρίες».

                                                                   (Σ. Μουμτζής- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ) 

«Υπάρχουν πάντα διαβαθμίσεις ενσυναίσθησης, ανάλογα με τα βιώματα που έχει ο καθένας, είναι ανθρώπινο: αν δεν έχεις ζήσει κάτι, δεν ξέρεις πώς είναι. Έτσι και με τις φωτιές, είναι διαφορετικό να παρακολουθείς από την τηλεόραση και αλλιώς να κινδυνεύει το δικό σου σπίτι⋅ άλλο βίωμα έχει αυτός που του έχει έρθει το 112 να εκκενώσει και διαφορετικό αυτός που κάνει θεωρητικές συζητήσεις για το τι θα έκανε αν του ερχόταν μήνυμα εκκένωσης⋅ αλλιώς νιώθει αυτός που γυρνάει μετά από εκκένωση και τα βρίσκει όλα στη θέση τους και αλλιώς αυτός που γυρνάει και τα βρίσκει όλα καμένα. Και έπειτα, αν σου έχει καεί το σπίτι σε μία προηγούμενη φωτιά, σε κάθε επόμενη ξυπνάει το τραύμα – «

Στη χώρα μας, φέτος, ο κρατικός μηχανισμός ήταν πιο ενισχυμένος από ποτέ σε πτητικά μέσα και ανθρώπινο δυναμικό, όμως ούτε αυτό φτάνει, ακόμα και έτσι πάντα είμαστε ένα βήμα πίσω από αυτό που έρχεται, χρειάζονται άλλου τύπου μέτρα πρόβλεψης, επιτήρησης και προστασίας. Και όσο η ζωή μας και οι περιουσίες μας θα εξαρτώνται από την ικανότητά τους να εκκενώνουν και να επιχειρούν στα μέτωπα της φωτιάς, τόσο περισσότερο η κλιματική κρίση θα δημιουργεί ακραία φαινόμενα που οι κρατικοί μηχανισμοί μπροστά τους θα είναι ανίσχυροι. 

Θυμόμαστε πριν από λίγο καιρό τις φωτιές στον Καναδά που μαύρισαν τον ουρανό στη Νέα Υόρκη και το νέφος φαινόταν μέχρι την Ευρώπη – 60 εκατομμύρια στρέμματα κάηκαν από τον Ιανουάριο, επιφάνεια 18 φορές μεγαλύτερη από τον μέσο όρο των τελευταίων δέκα ετών, δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι απομακρύνθηκαν από τα σπίτια τους. 

Αν κάτι πρέπει να μας είναι ξεκάθαρο σε όλη αυτή τη δυστοπία είναι η ιεράρχηση μπροστά στην καταστροφή: πρώτα η ανθρώπινη ζωή (και η ζωή των ζώων), μετά οι περιουσίες –ακόμα κι αν αυτό σημαίνει το σπίτι μας με όλη μας την ύπαρξη μέσα– και τρίτο στη σειρά το φυσικό περιβάλλον».

                                                                            (Δ. Γκρους- protagon.gr)