Απόψεις...

 

«Διάβασα στην «Καθημερινή» της 5ης Ιουλίου πως οι ζημίες που προκλήθηκαν στις επιχειρήσεις από τις διαδηλώσεις στη Γαλλία εκτιμώνται στο ένα δισ. ευρώ, κάτι που ανεβάζει το συνολικό κόστος των καταστροφών σε δυσθεώρητα ύψη. Μόνο 20 εκατ. ευρώ είναι το κόστος των ζημιών στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Μέσα σε έξι ημέρες συνελήφθησαν περίπου 4.000 άτομα, με μέση ηλικία τα 17 χρόνια. Εχουν γραφτεί εκατοντάδες αναλύσεις για τα κοινωνικά αίτια της εξέγερσης, άλλες τόσες για τα θρησκευτικά αίτια και όλες μαζί κατέληγαν σε ένα πολιτικό «διά ταύτα». Από όλη αυτή την κατάσταση η μόνη ωφελημένη βγήκε η Μαρίν Λεπέν.

Ενας από τους σημαντικούς λόγους της ανόδου της συντηρητικής Δεξιάς και της άκρας Δεξιάς είναι η εξεγερσιακή αντίληψη που επι- βιώνει σε ένα τμήμα της Αριστεράς. Στη Γαλλία, αυτές τις ημέρες επιβεβαιώθηκε για μία ακόμη φορά η θεωρία των δύο άκρων. Πάντα οι εξεγέρσεις, οι καταστροφές και οι βανδαλισμοί ευνοούν τη συντηρητική Δεξιά καθώς συσπειρώνουν γύρω από τα προτάγματά της τους φιλήσυχους πολίτες. 

Ο Ζαν-Λικ Μελανσόν, ο ηγέτης της ακραίας Αριστεράς, ευθύς εξαρχής μίλησε για την εξέγερση των φτωχών, ενώ όταν οι καταστροφές άρχισαν να λαμβάνουν ανεξέλεγκτες διαστάσεις κάλεσε τους εξεγερμένους «να μην αγγίξουν τα σχολεία, τις βιβλιοθήκες και τα γυμνάσια, αφού είναι για το γενικό καλό». Μια πρόσκληση που προκάλεσε αντιδράσεις όχι μόνο από την Κεντροδεξιά, αλλά και από τους σοσιαλιστές και τους οικολόγους, καθώς ο Μελανσόν υπονοεί με αυτή τη δήλωσή του πως η καταστροφή ιδιωτικών περιουσιών είναι αποδεκτή.

Δεν είναι τυχαίο που η συντηρητική Δεξιά μαζί με την άκρα Δεξιά γνωρίζουν σημαντική άνοδο σε όλα τα ευρωπαϊκά κράτη. Είναι πολύ εύκολο να επισείουμε το φόβητρο αυτής της ανόδου, αλλά είναι άβολο και δυσάρεστο για την Αριστερά και τον ακραίο φιλελεύθερο δικαιωματισμό να καθίσουν και να αναλύσουν τα αίτια αυτού του ευρωπαϊκού φαινομένου. 

Είναι άβολο και δυσάρεστο διότι ένας από τους σημαντικούς λόγους της ανόδου της συντηρητικής Δεξιάς και της άκρας Δεξιάς είναι η εξεγερσιακή αντίληψη που επιβιώνει σε ένα τμήμα της Αριστεράς, και η θεωρία του πολιτικά ορθού και των ταυτοτήτων που προσπαθούν να επιβάλουν οι ελίτ της «προοδευτικής – φιλελεύθερης» διανόησης. Οι ακραίες συμπεριφορές προκαλούν ακραίες αντιδράσεις».

                                                                     (Σ.Μουμτζής- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Πώς και πότε θα λήξει ο πόλεμος στην Ουκρανία; Για το πώς υπάρχει μια σχετική ομοφωνία των δυτικών πολιτικών και αναλυτών. Η Ουκρανία είτε θα ενταχθεί στο ΝΑΤΟ είτε θα εξασφαλίσει μια ρητή δέσμευσή του ότι η Συμμαχία θα προστατεύσει από εδώ και πέρα τα σύνορά της. Ταυτόχρονα ενδέχεται να γίνει δεκτή στην Ε.Ε., ενώ θα διατεθούν τεράστια κεφάλαια για την ανοικοδόμησή της, ενδεχομένως και από τη ρευστοποίηση των «παγωμένων» ρωσικών περιουσιακών στοιχείων. Σαν αντάλλαγμα το Κίεβο θα πρέπει να αποδεχθεί την οριστική και τελεσίδικη απώλεια κυριαρχίας στην Κριμαία και σε ορισμένες άλλες περιοχές.

Η φόρμουλα ακούγεται ρεαλιστική, αλλά πολιτικά είναι πολύ δύσκολο να υλοποιηθεί. Η ηγεσία της Δύσης θα μπορούσε να ισχυρισθεί ότι κέρδισε «στα σημεία». Απέτρεψε την κατάληψη του Κιέβου, ανέδειξε τις τεράστιες αδυναμίες της ρωσικής στρατιωτικής μηχανής και έδειξε ότι μπορεί να συσπειρωθεί στα δύσκολα. Μπορεί όμως ο Ζελένσκι να αποδεχθεί μια τέτοια λύση; Πολύ πολύ δύσκολα. Προφανώς είναι ο μόνος Ουκρανός που θα μπορούσε να βάλει την υπογραφή του σε μια συμβιβαστική συμφωνία. Απέδειξε ότι είναι ένας ηγέτης που αντέχει στα δύσκολα και κινητοποίησε την παγκόσμια κοινότητα με έναν μοναδικό τρόπο. Θα είναι πολύ δύσκολο, αλλά όχι αδιανόητο, να τον κατηγορήσει κανείς για προδοσία ή λιποψυχία.

Από την άλλη, δεν είναι εύκολο για κανέναν ηγέτη, αλλά και απλό πολίτη, να αποδεχθεί το τετελεσμένο της απώλειας κυριαρχίας σε ένα κομμάτι της πατρίδας του. Ειδικά έπειτα από σκληρές μάχες, χιλιάδες θανάτους, ακρωτηριασμούς, καταστροφές. Αυτός ο πόλεμος δεν θα τελειώσει όμως με έναν ουκρανικό θρίαμβο και την ανακατάληψη όλων των χαμένων ουκρανικών εδαφών. Κανένας ψύχραιμος αναλυτής δεν προβλέπει κάτι τέτοιο. Το πιθανότερο είναι ένα αδιέξοδο, ένα τέλμα που θα διαρκέσει πολύ καιρό ακόμη. Κάποια στιγμή, ο Ζελένσκι θα μπει σε μια θέση που δεν θα ζήλευε κανείς μας».

                                                           (Αλ. Παπαχελάς- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)