Αποκτήνωση...

« Φανταστείτε τη ζωή μας αν οι ΗΠΑ βομβάρδιζαν, σκότωναν και άφηναν ανάπηρους ανθρώπους, βίαζαν παιδιά και γυναίκες ως 80 ετών (έκθεση των Ηνωμένων Εθνών), είχαν προκαλέσει τεράστια οικολογική, ανθρώπινη και οικονομική καταστροφή με την ανατίναξη ενός τεράστιου φράγματος, και ετοιμάζονταν να φέρουν την κόλαση της «αμερικάνικης ειρήνης» σε όλη την Ευρώπη βάζοντας φωτιά σε ένα από τα μεγαλύτερα παγκοσμίως εργοστάσια πυρηνικής ενέργειας. 

Θα είχαμε πορείες κάθε μέρα στην Αμερικάνικη Πρεσβεία με βίαια επεισόδια, οργισμένα κείμενα στον Τύπο, συλλογές υπογραφών για καταδίκες και έκφραση αλληλεγγύης στα θύματα (π.χ. οι Έλληνες συγγραφείς — αυτοί με τα βραβεία και τα βαρυσήμαντα πολιτικά μυθιστορήματα— για την ηρωική σκοτωμένη συνάδελφό τους), και βέβαια συνεχείς αναρτήσεις ευαισθητοποίησης στα κοινωνικά μέσα, με πίεση προς την κυβέρνηση να εφαρμόσει στο ακέραιο τις κυρώσεις προς τους τους εισβολείς και να στηρίξει με κάθε τρόπο τους αμυνόμενους. 

Αντί για όλα αυτά, επικρατεί μια θορυβώδης αδιαφορία σχετικά με την κατάσταση στην Ουκρανία, λες και πρόκειται για ένα θέμα που έχει «κουράσει» (ενώ το αίμα που χύνεται και η φρίκη συνεχίζονται αδιάπτωτα). Γιατί; Επειδή η κομμουνιστογενής και η ριζοσπαστική αριστερά, οι οποίες έχουν το πάνω χέρι στην Τέχνη και τη Διανόηση χαρακτηρίζονται κατά βάθος από εμμονικό αντιδυτικισμό και από δύσκολα κρυμμένη σοβιετοφιλία. 

Και επειδή η λαϊκή και η ριζοσπαστική δεξιά, οι οποίες έχουν το πάνω χέρι σε στρατιωτικούς, απόστρατους, σώματα ασφαλείας, καφενεία και εκκλησιαστικά δίκτυα χαρακτηρίζονται από λατρεία της καθαρής δύναμης όπως αυτή προσωποποιείται από τον ισχυρό «Ηγέτη» και ταυτίζονται με τους Ρώσους ως το μεγαλύτερο χριστιανικό ορθόδοξο έθνος. 

Τι μένει; Είτε πιστεύουμε σε Θεό είτε όχι, να προσευχόμαστε για το γρήγορο τέλος των μαρτυρίων του Ουκρανικού λαού (αλλά και των λίγων αλλά ηρωικών Ρώσων που αντιστέκονται στο πουτινικό καθεστώς και οραματίζονται μια δημοκρατική Ρωσία), να βοηθάμε, σύμφωνα με τις δυνατότητές μας, τον ουκρανικό αγώνα με εισφορές, και να μιλάμε δυνατά για να μην αφήσουμε αυτό το συνεχές έγκλημα να γίνει αποδεκτή κανονικότητα.

Μου έγραψε η γεννημένη στην Ουκρανία Λίλια Ίβαχ, που είναι εδώ και πολλά χρόνια Ελληνίδα πολίτης:“Πότε θα τελειώσει αυτό το πράγμα;»ή “Καλά, έχετε πόλεμο ακόμα;"

Τη δολοφονία των ανθρώπων καθημερινά και επί ένα χρόνο και έξι μήνες κάποιοι το ονομάζουν “πράγμα”! Χωρίς ίχνος σεβασμού και χωρίς κάποιας ιδιαίτερης ευαισθησίας προς την καταγωγή μου και απέναντι στη γενοκτονία του λαού μου. Χωρίς να τους νοιάζει εάν έχω απώλειες και αν θρηνώ!»

Είναι σαν να έχουμε χάσει τη συνείδηση της βαρύτητας της ζωής και του θανάτου. Όλα είναι ειδήσεις οι οποίες συγχέονται κατά κάποιο τρόπο με μία νοσηρή ψυχαγωγία. Αντιμετωπίζονται ως ερεθίσματα τα οποία «οφείλουν» να κάνουν τον κύκλο τους και δεν «πρέπει» να μας απασχολούν υπερβολικά πολύ. Τα ιδεολογικά φίλτρα και αντανακλαστικά στα οποία αναφέρθηκα πιο πάνω παίζουν και αυτά το ρόλο τους.

Χωρίς τα δυτικά όπλα, οι Ουκρανοί, παρά τον απαράμιλλο ηρωισμό τους, θα είχαν χάσει τον πόλεμο και θα ζούσαν σε στρατόπεδα «επανεκπαίδευσης» μέχρι να εξαφανιστεί ακόμα και η μνήμη της εθνικής τους ταυτότητας. Η Ρωσία ήδη θα είχε προχωρήσει σε επιθέσεις ενάντια σε άλλα κράτη, ενώ θα είχε ανοίξει ο δρόμος και για την προσάρτηση της κατεχόμενης Κύπρου στην Τουρκία».

(Απόσπασμα άρθρου του Γ. Στόγια από την ATHensvoice)