Το «Όχι» των Ουκρανών...

«Και ενώ εμείς ακκιζόμαστε σχετικά με το ποιος είπε το Όχι, για το πότε έπρεπε να γιορτάζουμε την επέτειο, και αν η παρέλαση των μαθητών… στρατιωτικοποιεί τη νεολαία (η οποία περισσότερο  ως γιορτή και χαβαλέ το βλέπει,  ενώ οι γονείς βλέπουν περηφάνια τα καμάρια τους), ένας άλλος λαός ζει το δικό του «Όχι» και γράφει εποποιία σε  συνθήκες φρίκης. Ο Ουκρανικός. 

Οι Ουκρανοί σαφώς έκαναν τα λάθη τους. Αθέτησαν π.χ. σε ένα ποσοστό τις συμφωνίες του Μινσκ  (2014-15) ενώ το υπόλοιπο ποσοστό υπονόμευσής των συμφωνιών ανήκει στη Ρωσία. Παράλληλα  φλέρταραν και με το ΝΑΤΟ που ο Πούτιν το θεωρούσε ως  «μαχαιριά»  στο μαλακό υπογάστριο της χώρας του. Ωστόσο αυτά  που υφίστανται ξεπερνούν τα ανωτέρω. Και επουδενί τα δικαιολογούν.   

Πολεμούν όμως για την ελευθερία και την ανεξαρτησία τους. Για τη δημοκρατία  που δομούσαν σκοντάφτοντας  φυσικά, γιατί ποτέ δεν είχαν δημοκρατία ώστε να γνωρίζουν πως θα τη συγκροτήσουν. Από τον κληρονομικό μεσαιωνισμό των Τσάρων έπεσαν στον ολοκληρωτισμό των κόκκινων Τσάρων. Αλλά η δημοκρατία τους στέριωνε σιγά-σιγά.  Είναι η μάχη μιας άγουρης δημοκρατίας ενάντια στον επανακάμψαντα τσαρικό μεγαλοϊδεατισμό. 

Και οι νεκροί, οι απάνθρωπα βασανισμένοι, τα φρικιαστικά σφαγεία των άοπλων της Μπούτσα, της Μαριούπολης και των άλλων πόλεων, οι βιασμένες γυναίκες, τα απαχθέντα παιδιά, όλος ο λαός που θα υποστεί την κακουχία του άγριου χειμώνα καθώς ο Πούτιν καταστρέφει τις υποδομές του, δικαιούνται τουλάχιστον τον σεβασμό μας. Είναι προσβολή γι’ αυτόν τον αγρίως βασανιζόμενο λαό, κάποιοι πολίτες της «εκλεπτυσμένης»  Δύσης, να αντιμετωπίζουν τη σφαγή του με «υψωμένο φρύδι», μιλώντας  για «πόλεμο δι’ αντιπροσώπων». 

Ναι, οι ΗΠΑ βαρύνονται με δικές τους επεμβάσεις στον πλανήτη. Και βοηθούν τους Ουκρανούς όχι γατί τους αγάπησαν ή από δημοκρατικό καθήκον, αλλά για τα δικά τους γεωπολιτικά συμφέροντα, όπως η αποδυνάμωσης της Ρωσίας και η περεταίρω επικυριαρχία τους  στην Ευρώπη. 

Αλλά τους Ουκρανούς δεν τους έβαλαν οι ΗΠΑ  να σκοτωθούν ως αντιπροσώπους τους. Υπέστησαν εισβολή  και σκοτώνονται  για τη  χώρα τους, την ελευθερία τους και τη δημοκρατία τους. Γράφουν ήδη μια απαράμιλλη εποποιία, ανεξαρτήτως τελικού αποτελέσματος».

                               (Απόσπασμα άρθρου του Γ. Σιδέρη από το  liberal.gr)