Απόψεις...

 

« Η απεργία είναι δικαίωμα αλλά οι πανελλαδικές απεργίες μοιάζουν και λίγο ως… θεσμικό εθιμοτυπικό καθήκον. Κάτι σαν τις ετήσιες… εορταστικές εκδηλώσεις. Σαφώς πρέπει να γίνονται, και η συμμετοχή σε αυτές επιβάλλεται για λόγους εργασιακής ηθικής (το παρόν  κείμενο γράφτηκε και αναρτήθηκε ώρες πριν την έναρξη της απεργίας). Αλλά είναι υπερβολή να υπερεκτιμώνται ως προς το πολιτικό αποτέλεσμα που παράγουν. Άλλωστε το συνδικαλιστικό  κίνημα δυστυχώς έχει απαξιωθεί. 

Το απαξίωσε το ίδιο το συνδικαλιστικό προσωπικό, κυρίως του κάποτε κοινωνικοποιημένου τομέα  με τις υπερβολές του σε αιτήματα, την πλήρη κομματικοποίηση,  και τις προσωπικές  συμπεριφορές των στελεχών του (και αν αυτές  δεν άρεσαν αυτές στον κόσμο που πλήρωνε τους μισθούς τους, «ξυδάκι» που είπε ο πρώην πασόκος και μετά συριζαίος μεγαλοσυνδικαλιστής της  ΔΕΗ Φωτόπουλος, όταν στις  συνθήκες άγριας στέρησης και ανεργίας των πρώτων μνημονίων, κανόνισε  με τον «φιλεργατικό» υπουργό Λαφαζάνη   να ενισχύσει το πρωινό «τροφείο» των καλοπληρωμένων της ΔΕΗ, με 6 ευρώ την ημέρα»).

                                                                                   (Γ. Σιδέρης- liberal.gr)

 «Υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων, έξω από τη χώρα, εκλεγμένοι σε ευρωπαϊκά όργανα, διορισμένοι σε οργανισμούς ή αυτοαπασχολούμενοι σε πάσης φύσεως ΜΚΟ και επιτροπές, οι οποίοι δείχνουν τον τελευταίο καιρό μια εξαιρετική σπουδή και ενδιαφέρον για την ποιότητα του κράτους δικαίου στην Ελλάδα. Παρένθεση δεν ανησύχησαν ποτέ στο παρελθόν όσες αφορμές και λόγοι κι αν υπήρξαν.Πραγματοποιούν λοιπόν απανωτές επισκέψεις στη χώρα, συντάσσουν reports, γράφουν άρθρα, δίνουν συνεντεύξεις και όλοι, μα όλοι, διαπνέονται από το ίδιο πνεύμα. Ότι μια χούντα και ένα καθεστώς τύπου Ορμπαν έχει βαλθεί να εξαλείψει τη δημοκρατία στην Ελλάδα. Πλήρης αναπαραγωγή όλου του αφηγήματος ΣΥΡΙΖΑ.

Η Κουμουνδούρου, οι εκπρόσωποι της στις Βρυξέλλες – όχι μόνο οι ευρωβουλευτές - τα δίκτυα και οι άνθρωποί της στις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, έχουν κάνει μια τεράστια επένδυση στους αρνητικούς «πρεσβευτές» της αρνητικής εικόνας της χώρας.Τους έχουν πάρει κανονικά από το χέρι, τους τροφοδοτούν επιλεκτικά με στοιχεία που διευκολύνουν το αφήγημα.Τους καλούν και τους συνοδεύουν σε διάφορα συνέδρια, τους κανονίζουν μεγάλες και ατομικές συνεντεύξεις και παρουσίες στα κομματικά και φιλικά ΜΜΕ, τους παρέχουν σέρβις γραφείου τύπου και στη συνέχεια επανεισάγουν τα «συμπεράσματά» τους και τις εκθέσεις τους».

                                                                            (Κ.Γαλανού- liberal.gr)

«Ο συνδικαλισμός, όπως τον εννοούσαν οι πρώτοι σοσιαλιστές, ως κίνημα υπεράσπισης των καταπιεζόμενων κατώτερων τάξεων από την εργοδοσία, έχει πεθάνει μαζί με τα εργοστασιακά σωματεία. Τώρα βασιλεύουν οι συντεχνίες των καλούμενων «εργαζομένων» παραβλέποντας ότι και οι καπιταλιστές εργαζόμενοι είναι! Αιχμή οι συντεχνίες «εργαζομένων» του Δημοσίου. 

Οι συντεχνίες αυτές υπερασπίζονται τα συμφέροντα των μελών τους με τρόπο παρωχημένο: αυξήσεις, περισσότερες αργίες, προαγωγές, ασφαλιστικό, λιγότερη εργασία κ.λπ. Σχεδόν καμία ενέργεια για βελτίωση των προσόντων, για μετεκπαίδευση, για ουσιαστικότερη παραγωγή, ώστε ο εργαζόμενος να αγαπήσει την εργασία του και να μη βλαστημάει περιμένοντας τη λύτρωση της σύνταξης. Με άλλα λόγια κάνουν ό,τι μπορούν για να υπονομεύσουν οποιαδήποτε μεταρρύθμιση».

                                                                  (Δ. Γουσέτης-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)