Απόψεις...

 «Τα υπουργεία Εργασίας και Εξωτερικών έχουν συγκροτήσει μία ομάδα με σκοπό την οργανωμένη εισαγωγή εργαζομένων που θα απασχοληθούν στη γεωργία και στον τουρισμό. Οι πρώτες συζητήσεις γίνονται με την κυβέρνηση των Φιλιππίνων για την υποδοχή 50.000 εργαζομένων. Η ασιατική χώρα είναι από εκείνες που εμφανίζουν μία από τις καλύτερες δημογραφικές συμπεριφορές στον κόσμο και έχει την πολυτέλεια να εξάγει εργατικά χέρια. Αντίστοιχες επαφές γίνονται και με το Βιετνάμ ώστε να έρθουν εργαζόμενοι στη Μακεδονία, στα ροδάκινα και στα καπνά. 

Αλλά και στον τουρισμό, έχουν γίνει κρούσεις σε Ιταλία και Σκανδιναβία προκειμένου να έρθουν εργαζόμενοι στο πεδίο του service -το καλοκαίρι που πέρασε αναστέναξαν τα εστιατόρια και τα ξενοδοχεία από την έλλειψη προσωπικού υψηλού επιπέδου. Είναι και άλλοι κλάδοι που ταλαιπωρούνται, ειδικά στη μεταποίηση, στη μεταλλουργία και στις κατασκευές. 

Και κάπου εδώ παρεμβαίνει η συζήτηση καφενείου που αδυνατεί να κατανοήσει για ποιο λόγο υπάρχουν υψηλά ποσοστά ανεργίας (στο 12%) όταν τα κλαδιά από τις ελιές είναι σαν ανοιχτά χέρια που ζητούν βοήθεια, οι δίσκοι περιμένουν στον πάγκο του εστιατορίου και δεν βρίσκεται άνθρωπος να βάλει τα ροδάκινα στα καλάθια. Είναι μία κουβέντα βυθισμένη στην αφέλεια, ενίοτε και στο λαϊκισμό».

                                                                         (Κ.Γιαννακίδης- protagon.gr)

 «Κρατίδια είναι. Ισχυρότερα από κρατίδια γιατί πατάνε πάνω στο συναίσθημα. Ξεκινάνε με τις καλύτερες, αγνότερες και ηθικότερες των προθέσεων. Αλλά μετά; Απλώνονται όπως ο κισσός. Οσο τον αφήνεις να απλώσει απλώνει. Είναι δουλειά της κάθε Κιβωτού τα «υποκαταστήματα» ανά την Ελλάδα; Τι είναι; Αντιπροσωπείες;»

                                                                          (Ρέα Βιτάλη – protagon.gr)

«Θα τα γράψω απλά, όπως τα βιώνω από δω κι από κει, δίχως (και το ξεκαθαρίζω ευθύς εξ αρχής) να έχω την παραμικρή εξειδίκευση πάνω σε προνοιακά θέματα. Όλη αυτή η στενάχωρη υπόθεση της Κιβωτού, εν τέλει αποτελεί την δικαίωση της Δόμνας Μιχαηλίδου. Για την οποία έχω ακούσει τα καλύτερα και τα χειρότερα. Από ποιους έχω ακούσει τα καλύτερα; Από απλό κόσμο που έχει δικούς του ανθρώπους σε δομές. Κι από ποιους τα χειρότερα; Από τους ίδιους ανθρώπους των δομών».

                                                                         (Δ. Καμπουράκης- liberal.gr)