Ολοκληρωτισμοί...

 

«Θυμάμαι τις πρώτες μέρες της εισβολής των Ρώσων στην Ουκρανία. Θυμάμαι όλους εκείνους τους «δημοκράτες» και «ανθρωπιστές» που θλίβονταν βεβαίως για τον πόλεμο αλλά ζητούσαν να μην αποσταλούν όπλα και πολεμοφόδια στην Ουκρανία. Μόνο ανθρωπιστική βοήθεια, μόνο σταφίδες. Γιατί αυτοί «ήταν με τον άνθρωπο». Υποθέτω με τον νεκρό άνθρωπο. Διότι χωρίς όπλα και πολεμική τεχνογνωσία από τη Δύση η Ουκρανία, παρόλη την απαράμιλλη και ηρωική αντίσταση του λαού της, πιθανότατα θα είχε τελικά υποταχθεί στη «ρωσική αρκούδα». Ενώ τώρα μπορεί να καυχιέται ότι όχι απλά αμύνθηκε σθεναρά, αλλά ανέκτησε και τη Χερσώνα. Δηλαδή νίκησε.

Αλλά κακά τα ψέματα. Οι ευαίσθητοι εκείνων των ημερών δεν ήταν με τον άνθρωπο. Ήταν με τον Πούτιν και τη Ρωσία του αλλά ντρέπονταν να το πουν. Οι περισσότεροι. Κάποιοι βέβαια δεν το έκρυβαν. Ακόμα και σήμερα, που οι συνθήκες του πολέμου είναι σε όλους γνωστές, που οι ομαδικοί τάφοι αμάχων Ουκρανών είναι επισκέψιμοι, που όλα τα φληναφήματα περί ναζιστών και τάγματος Αζόφ κατέρρευσαν, που οι Ρώσοι υποχώρησαν πίσω από το Δνείπερο στην περιοχή της Χερσώνας, η αγάπη για το καθεστώς Πούτιν δεν κρύβεται. Ούτε και η λύπη για την έκβαση του πολέμου. 

Διότι η Ρωσία του Πούτιν είναι μοντέλο ζωής για όλους εκείνους που ακόμα νοσταλγούν τον Στάλιν. Και ξέρουν ότι οι καιροί άλλαξαν, Σοβιετία δεν ξαναγίνεται, νέα Γκουλάγκ δεν θα υπάρξουν, αλλά μια «δημοκρατορία», «προοδευτικής» πάντοτε κατεύθυνσης, είναι εφικτή. Εξάλλου αυτός είναι ο άλλος κόσμος που είναι εφικτός, όπως γράφει και το σύνθημα. Ο κόσμος της δουλείας. Ακόμα και σε συνθήκες ΕΕ. «Δημοκρατία» μεν όπου ο λαός όμως «επιμένει» να ψηφίζει τον ίδιο ηγέτη ή το ίδιο κόμμα, συνεχώς. Ως εκ θαύματος. Εντάξει μπορεί και να εξαναγκάζεται. Ελαφρώς.

Πολλοί ερμηνεύουν τον «φιλοπουτινισμό» ως απόρροια του «αντιδυτικισμού». Όπως εξάλλου και τον φιλοϊσλαμισμό. Ευρωπαίοι που ζουν και απολαμβάνουν τα ελέη του δυτικού πολιτισμού μισούν τη Δύση; Δεν νομίζω. Κανείς τους δεν θα πήγαινε να ζήσει στη Ρωσία του Πούτιν. Ούτε βέβαια θα πήγαιναν στο Αφγανιστάν ή στο Ιράν όλοι εκείνοι που κρυφά ή φανερά πανηγυρίζουν όταν συμβαίνουν σφαγές επιπέδου Μπατακλάν. Ή τουλάχιστον τις δικαιολογούν στο όνομα της αποικιοκρατίας. 

Ο ολοκληρωτισμός, γιατί περί αυτού πρόκειται, δεν είναι αριστερός ή δεξιός, δεν έχει πολιτική σήμανση, είναι από μόνος του μια κατηγορία. Και η Ιστορία τον έχει ζήσει σε όλες του τις αποχρώσεις και σε όλο το ζοφερό του μεγαλείο. Πλην όμως τα εγχώρια πολιτικά στερεότυπα θέλουν τον δεξιό ολοκληρωτισμό ως φασιστικό, ναζιστικό και καταδικαστέο και καλώς. Αλλά τον αριστερό, δηλαδή τον σοσιαλιστικό ή κομμουνιστικό ολοκληρωτισμό, τον θέλουν ως ωφέλιμο για τον πολίτη, ως πρόοδο για την κοινωνία και εδώ υπάρχει πρόβλημα. Διότι η Ιστορία τους έχει καταδικάσει και τους δύο με τα πιο μελανά χρώματα. Ως ανελεύθερους, εξουσιαστικούς μηχανισμούς υποδούλωσης του πνεύματος και του σώματος του ανθρώπου. 

Μπορείτε να θαυμάζετε τον Πούτιν και τον Σι αλλά δεν διαφέρετε σε τίποτα από όλους αυτούς που θαύμαζαν τον Φράνκο ή τον Πινοσέτ. Ο ολοκληρωτισμός παρεπιδημεί και στις δημοκρατίες. Σε διάφορες παραλλαγές και μεταλλάξεις αλλά πάντοτε ως εχθρός της δημοκρατίας και της ελευθερίας. Η ίδια η δημοκρατία, το ίδιο το κράτος ως εξουσιαστικός μηχανισμός, εμπεριέχει σπέρματα ολοκληρωτισμού, που αν τα αφήσεις ανεξέλεγκτα θα καρπίσουν. Και θα φτιάξουν «δημοκρατορίες» και μετά δικτατορίες. 

Και γι' αυτό μιλάμε και γράφουμε συνεχώς για θεσμικά αντίβαρα που πρέπει να λειτουργούν ώστε να αποτρέπουν τις παρεκκλίσεις».

                          (Απόσπααμα άρθρου του Λ. Καστανά από την  ΑΤΗensvoice)