Απόψεις...

«Είναι κάτι σαν εθιμικό δίκαιο: κάθε μεγάλη συγκέντρωση και πορεία στο κέντρο της Αθήνας συνοδεύεται από βανδαλισμούς σε καταστήματα, τράπεζες, κτίρια δημοσίων οργανισμών, σε στάσεις λεωφορείων, σε κάδους απορριμμάτων. Χρόνια τώρα. Και το συνηθίσαμε. Μάθαμε να ζούμε με αυτό, να ακούμε και να βλέπουμε τις καταστροφές αδιαμαρτύρητα. Από τις πιο μικρές, έναν κάδο απορριμμάτων που καίγεται ή μια σπασμένη πλάκα πεζοδρομίου, μέχρι τις πιο μεγάλες, που αφήνουν πληγές ανοιχτές στην πόλη για χρόνια πολλά, όπως η καταστροφή του κτιρίου που στέγαζε «Αττικόν» και «Απόλλων».

Εμαθαν και οι ιδιοκτήτες επιχειρήσεων στις διαδρομές «υψηλού κινδύνου» να παίρνουν τα μέτρα τους. Σιδηρόφρακτες προσόψεις σκεπάζουν τις τζαμαρίες σε κάθε πορεία. Τι γίνεται όμως όταν οι μπαχαλάκηδες αποφασίζουν να ξεστρατίσουν και να πάνε σε άλλους δρόμους; Το είδαμε προχθές στην Ερμού. Εκεί προκλήθηκαν βανδαλισμοί σε καταστήματα. Από «ελάχιστα περιθωριακά στοιχεία, μετά το τέλος της ειρηνικής πορείας», όπως αναφέρει σε ανακοίνωσή του ο Εμπορικός Σύλλογος Αθηνών. 

Τι ακριβώς συνέβη; «Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα και κάτω από τα έκπληκτα και τρομοκρατημένα βλέμματα τουριστών και καταναλωτών, προέβησαν σε πράξεις βανδαλισμού σπάζοντας βιτρίνες και τρομοκρατώντας υπαλλήλους και πελάτες», περιγράφεται στην ίδια ανακοίνωση.

Δυστυχώς, παρά τα επαναλαμβανόμενα επεισόδια και τους βανδαλισμούς σε πορείες και εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, μηδενική ανοχή δεν επιδεικνύεται. Κατά κανόνα η αστυνομία περιορίζεται σε προσαγωγές που δύσκολα μετατρέπονται σε συλλήψεις. Ισως μια πιο αποφασιστική αντιμετώπιση τέτοιων καταστάσεων να λειτουργούσε αποτρεπτικά. 

Οσον αφορά τις αποζημιώσεις, είναι λογικό και αναμενόμενο να τις διεκδικούν όσοι υφίστανται την καταστροφική δράση των βανδάλων. Το ποιος πληρώνει τα σπασμένα, βεβαίως, είναι μια άλλη συζήτηση. Συνήθως το Δημόσιο έπειτα από δικαστικές διαδικασίες των θιγομένων. Πιθανότατα θα ήταν λιγότεροι οι βανδαλισμοί αν, επιτέλους, εφαρμοζόταν η αρχή να πληρώνουν τις καταστροφές οι υπαίτιοι».

                                                            (Δώρα Αντωνίου-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ) 

«Το θέμα καραμανλικός «ανένδοτος» γύρισε οριστικά σε καλαμπούρι όταν το αγκάλιασαν ο ΣΥΡΙΖΑ και τα φιλικά του μίντια. Κάποιοι στην αντιπολίτευση τσίμπησαν, πίστεψαν πραγματικά ότι στη ΝΔ ρίχνουν τον Μητσοτάκη, και πανηγύριζαν. Κάποια άλλα «κέντρα», επηρεασμένα από το παραμυθένιο σκηνικό των εορτών, έστησαν σενάρια περί παραίτησης του υπουργού Εξωτερικών, Νίκου Δένδια, που όχι μόνο δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, αλλά δεν έγιναν πιστευτά ούτε στους εμπνευστές τους. Έμειναν στο τέλος ο Αντώναρος και ο Σπηλιωτόπουλος να ονειρεύονται διαδοχή Μητσοτάκη «με άρωμα γυναίκας». 

Θα σας το κλείσει το μαγαζί η Όλγα, πανηγύριζαν τα αριστερά τρολ. Και παρότι πλέον η παράσταση «παρακολουθήσεις» γνωρίζει διακυμάνσεις και έχει μετατραπεί σε «λίστες Βαξεβάνη», για τις οποίες ούτε ο Μαντζουράνης δεν παίρνει όρκο, η Όλγα Κεφαλογιάννη δεν το βάζει κάτω. «Και εγώ ήμουν σε μια από τις λίστες, είναι ανατριχιαστικό…», δήλωσε προχθές στο Open (15/11). «Μόνο η Όλγα έχει κότσια;» ανέβασε αμέσως πρωτοσέλιδο η «Δημοκρατία», του γνωστού εκδότη. 

Προσωπικά, διέκρινα μια απόγνωση στον τίτλο. Ορισμένα πρόσωπα ή «κύκλοι», στην προσπάθεια τους να επιστρέψουν στα πράγματα, επικαλούνται «θεσμικά τραύματα», για τα οποία στο παρελθόν αδιαφόρησαν. Στόχος τους η αλλαγή φρουράς στο Μαξίμου, για «άλλα κόλπα». Ωστόσο, αντί να δυναμώνουν το αντι-μητσοτακικό μέτωπο, καταλήγουν στο αντίθετο. Είτε γιατί προέρχονται από τα αζήτητα, είτε γιατί ανήκουν στην «κατηγορία φτερού».

Και αυτό συμβαίνει διότι, εμμέσως πλην σαφώς, τα αγκαλιάζει ο ΣΥΡΙΖΑ. Το να σου πλέκει το εγκώμιο η «Αυγή» και η «Δημοκρατία» μάλλον αφαιρεί παρά προσθέτει σε αυτές τις παρεμβάσεις δύναμη και αποτελεσματικότητα κατά της σημερινής κυβέρνησης. Κουράγιο, όμως, τα όνειρα δεν τελειώνουν ποτέ!

                                                                           (Σ.Γιαννακά –iefimerida.gr)