Απόψεις...

 

«Η υποβολή παραίτησης από τον Μάριο Ντράγκι, ενώ μόλις είχε λάβει μια «κουτσή» ψήφο εμπιστοσύνης από την ιταλική Γερουσία, είναι η άρνηση ενός τεχνοκράτη πρωθυπουργού με απροσμέτρητο και αδιαμφισβήτητο πολιτικό βάρος, να «συνθηκολογήσει» με τον λαϊκισμό, σε βάρος των μακροπρόθεσμων συμφερόντων του ιταλικού λαού. Είναι παράλληλα συναγερμός - δυνατότερος ακόμη κι απ' αυτόν που ήχησε στη Γαλλία με το αποτέλεσμα των πρόσφατων εκλογών - ότι ένα τεράστιο τσουνάμι λαϊκισμού ετοιμάζεται να σαρώσει χώρες- πυλώνες της Ευρώπης. 

Η ακρίβεια, το ροκάνισμα του διαθέσιμου εισοδήματος μέσω του ανεξέλεγκτου πληθωρισμού, η προοπτική ενός ζοφερού χειμώνα με δελτίο στη θέρμανση και στη βενζίνη, η εκτίναξη της δαπάνης για στέγαση, μαζί με τους «θαυματοποιούς» που διαθέτουν και υπόσχονται μαγικές λύσεις και εθνικές πατέντες ευημερίας, αλληλεπιδρούν και οδηγούν στην εκρηκτική άνοδο του λαϊκισμού.

Προς τέρψιν της Μόσχας, η οποία επί σειρά ετών επένδυσε… ενέργεια και χρήμα, θέτοντας στην υπηρεσία της - φανερά αλλά και κρυφά - εκπροσώπους της ευρωπαϊκής πολιτικής ελίτ, μέσα ενημέρωσης, διάφορα δίκτυα στα σόσιαλ μίντια που είχαν στόχο την υπονόμευση του ευρωπαϊκού οικοδομήματος».

                                                                              (Κ.Γαλανού- liberal.gr)

«Η απόδοση της Δικαιοσύνης δεν μπορεί να είναι μια τεχνική διαδικασία, για τους ειδικούς. Αρκετά με τον μύθο της εξειδίκευσης! Το Σύνταγμα κάνει λόγο για λαϊκή κυριαρχία. Πώς είναι δυνατόν να υπάρχει λαϊκή κυριαρχία, εαν η Δικαιοσύνη είναι ξεκομμένη από το αίσθημα του λαού; Ήρθε η ώρα να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας!».

Αυτά έλεγε στο ραδιόφωνο, με πάθος αλλά μειλίχια, σίγουρα θεατρικά, μια νεανική ανδρική φωνή.«Ποιος είναι αυτός; Δεν τον αντέχω, χαμηλώστε το, σας παρακαλώ», είπα στον ταξιτζή την περασμένη Παρασκευή.«Είναι ένας ηθοποιός. Εγώ δεν είμαι ΣΥΡΙΖΑ αλλά άδικο έχει; Πώς είναι δυνατόν να κυκλοφορεί έξω αυτός που το δικαστήριο ανακήρυξε ένοχο και του έριξε και 12 χρόνια φυλακή;», μου απάντησε ο οδηγός του ταξί. 

Γι' αυτό και τον ρώτησα το εξής: «Ας πούμε ότι εμείς οι δύο τσακωθούμε για κάτι που θα ανακύψει στη διαδρομή.Αν σας κατηγορήσω ότι το ταξίμετρο κλέβει, βγω από το αυτοκίνητο κι αρχίζω να φωνάζω αποκαλώντας σας κλέφτη, τι πιστεύετε ότι θα γίνει; Ο κόσμος «εκεί έξω» θα πιστέψει «τον ταξιτζή» που ως κλάδος έχει κακή φήμη ή την «κακόμοιρη τη γυναικα που την έκλεψε, ο αλήτης!»; Κι εκεί κάπου τελείωσε η συζήτηση».

                                                                     (Β.Ευθυμιοπούλου- liberal.gr)