Απόψεις...

 

«Τις πρώτες ώρες του πραξικοπήματος στην Κύπρο όλα τα διαθέσιμα τεκμήρια δείχνουν πως η Τουρκία θεωρούσε το χουντικό πραξικόπημα μια ενδοελληνική διένεξη. Όταν όμως ορκίστηκε Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας ο Ν. Σαμψών, με το συγκεκριμένο παρελθόν, εκτίμησαν στην Τουρκία πως έμπαινε επί τάπητος θέμα ασφάλειας των Τουρκοκυπρίων και ενεργοποίησαν το σχέδιο που υπήρχε για εισβολή στην Κύπρο. Από το σημείο αυτό, από τις 20 Ιουλίου 1974, άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για την πτώση της δικτατορίας του Ιωαννίδη. 

Ο Α. Συρίγος πριν από λίγες ημέρες είπε στη Βουλή πως το Πολυτεχνείο δεν ανέτρεψε τη δικτατορία και γνώρισε επίθεση από την Αριστερά και μέρος του ΠΑΣΟΚ. Παρόλο που το ερώτημα «τι θα γινόταν αν…» δεν επιδέχεται απάντηση, μερικές φορές αυτό δεν ισχύει. Στην προκειμένη περίπτωση στο ερώτημα «τι θα γινόταν αν ο Ιωαννίδης δεν ανέτρεπε τον Μακάριο» η απάντηση είναι πως δεν θα έπεφτε σε εκείνη τη φάση η χούντα.  Μέχρι τότε και μετά το Πολυτεχνείο δεν υπήρχε ούτε αντίσταση στην Ελλάδα ούτε ο διεθνής παράγοντας, βλ. ΗΠΑ, ήταν διατεθειμένος να ασχοληθεί με το ελληνικό ζήτημα.

Ως γνωστόν η χούντα κατέρρευσε, δεν ανατράπηκε, όταν οι στρατηγοί, με την επιστράτευση και την αποκατάσταση της ιεραρχίας--επειδή αντιλήφθηκαν πως δεν μπορούν να διαχειριστούν την κατάσταση στην Κύπρο-- κάλεσαν τους πολιτικούς να αναλάβουν τη διακυβέρνηση της χώρας. Και γι΄αυτό η κατάρρευση ήταν αναίμακτη.Το ζητούμενο κάθε φορά στην Ιστορία είναι πώς μεταφέρεται στις επόμενες γενιές και πώς η μυθοποίηση γεγονότων οδηγεί, σε τελική ανάλυση, στην παραχάραξή τους. Στρεβλώνει την ιστορική μνήμη».

                                                                    (Σ.Μουμτζής - liberal.gr)

«Διαβάζω πως «η δικαιοσύνη αποδίδεται στο όνομα του ελληνικού λαού και δεν μπορεί να γίνεται χωρίς ο λαός να έχει λόγο στις αποφάσεις της» ή «οι δικαστικές αποφάσεις εκδίδονται στο όνομα του ελληνικού λαού. Ως εκ τούτου, οφείλουν να είναι ευθυγραμμισμένες με το κοινό περί δικαίου αίσθημα» (ΣΕΗ). Πώς μπορεί να έχει λόγο ο λαός στις δικαστικές αποφάσεις και πώς συγκροτείται το «περί δικαίου αίσθημα»; Ποιος το ερμηνεύει; 

Όποια απάντηση και να δοθεί σε αυτά τα ερωτήματα οδηγεί κατευθείαν στην κατάλυση μιας εκ των βασικών αρχών της φιλελεύθερης δημοκρατίας, της διάκρισης των εξουσιών. Αυτή η αρχή έχει θεσπιστεί για να μπορούν οι δικαστές να κρίνουν ανεπηρέαστοι από έξωθεν παρεμβάσεις, με βάση αποκλειστικά τη δικανική τους πεποίθηση. 

Αυτό πολλές φορές δεν προκαλεί δυσανεξία μόνο στην εκτελεστική εξουσία. Εξίσου ενοχλεί και εκείνα τα κόμματα και τις συλλογικότητες που δεν πιστεύουν στο πολίτευμα της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Ετσι έχουν κατασκευάσει τη θολή και απροσδιόριστη έννοια του «κοινού περί δικαίου αισθήματος», την οποία βέβαια αυτοί εκφράζουν μονοπωλιακά».

                                                                     (Σ.Μουμτζής- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)