Έχει μέλλον η Ευρώπη;

 

«Η ευτυχία δεν κράτησε πολύ. «Ευτυχία» τρόπος του λέγειν. Στην πραγματικότητα μια βαθιά ανάσα αισιοδοξίας για την πολιτική αφύπνιση της Ευρώπης. Η Ρωσία εισβάλλει στην Ουκρανία τον Φεβρουάριο. Το κίνημα συμπαράστασης προς τη δοκιμαζόμενη χώρα δεν είναι απλώς ένα κίνημα ανθρωπιστικής αλληλεγγύης. Ετσι το αντιμετωπίζουν μόνον όσοι αρνούνται να δουν τις ιστορικές διαστάσεις της εισβολής. Η Ρωσία επιχειρεί να κατακτήσει μια χώρα που θέλει να ανήκει στη δημοκρατική Ευρώπη. 

Δεν είναι η πρώτη φορά μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Εχουν προηγηθεί η Βουδαπέστη τη δεκαετία του ’50, η Πράγα τη δεκαετία του ’60, η Βαρσοβία τη δεκαετία του ’80, η Κριμαία το 2014. Ομως, είναι η πρώτη φορά που η δημοκρατική Ευρώπη αντιμετωπίζει ως ευθεία απειλή την εισβολή. Οι μεγάλες δυνάμεις της, η Γαλλία και η Γερμανία αφυπνίζονται, η Βρετανία, έστω και η μετά Brexit, ενεργοποιείται. Παρέχουν εξοπλισμό και πολιτική ενίσχυση στην Ουκρανία, παίρνουν μέτρα κατά της Ρωσίας. 

Η Ευρώπη αναδεικνύεται σε πολιτική δύναμη. Η Ρωσία απειλεί με πυρηνικό πόλεμο, όμως την Ευρώπη την απασχολεί περισσότερο ο δύσκολος χειμώνας, η τιμή της βενζίνης. Από τον Φεβρουάριο έως σήμερα το πολιτικό τοπίο της Ευρώπης έχει αλλάξει. Ας μην υπερβάλλουμε. Δεν έχει μεταμορφωθεί. Εχει όμως αλλάξει. 

Η πολιτική διχοτομία στο ευρωπαϊκό τοπίο ορίζεται από τη στάση απέναντι στη Ρωσία. Οι φιλοδυτικές δυνάμεις, Κεντροδεξιά και Κεντροαριστερά, απέναντι στις αντιδυτικές δυνάμεις, Ακροδεξιά και Ακροαριστερά. Η πρωτοτυπία της κατάστασης ορίζεται από την ταύτιση ακροδεξιών και ακροαριστερών. Επιβάλλεται η επινόηση εργαλείων για την ερμηνεία του φαινομένου. Η Ευρώπη χρειάζεται πολιτική προοπτική. Χρειάζεται πολιτική ηγεσία. 

Δεν λέω τίποτε πρωτότυπο. Απλώς επαναλαμβάνω κάτι που το συνειδητοποιούμε όποτε η Ευρώπη αντιμετωπίζει κάποια κρίση. Οσο μεγαλύτερη, τόσο σημαντικότερη για το μέλλον της. Σήμερα ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει περάσει στην κοινοτοπία της καθημερινότητάς μας. Ποιος μιλάει πια γι’ αυτόν; Συνεχίζεται όμως. Οπως συνεχίζεται και η υπαρξιακή μας ανάγκη να βρούμε ένα μέλλον για την Ευρώπη. 

Εχει μέλλον η Ευρώπη; Ή μήπως είναι ένα πολιτικό κατασκεύασμα καταδικασμένο να σβήσει; Είναι το καίριο ερώτημα».

(Απόσπασμα άρθρου του Τ.Θεοδωρόπουλου από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)