Τα πολιτικά άκρα στηρίζουν... Πούτιν

 

«Όλο λέω ότι δεν θα γράψω πάλι για τον πόλεμο στην Ουκρανία αλλά όλο σ’ αυτόν γυρίζω. Αδύνατον να αποστασιοποιηθείς, αδύνατον να το βουλώσεις. Είναι τόσο κοντά μας το δράμα των Ουκρανών που είναι αδύνατο να κάνεις ότι δεν το βλέπεις. Τόσο σκληρό που δεν σε αφήνει να το ξεχάσεις. Τόσο άδικο που σε κρατάει εδώ και 45 μέρες θυμωμένο. 

Θυμωμένο με τη Ρωσία που βάλθηκε να εξαφανίσει από τον χάρτη μια γειτονική χώρα 40 εκατομμυρίων ψυχών. Αλλά είναι συνάμα και τόσο επικίνδυνο στο μέτρο που κινδυνεύει η φιλελεύθερη δημοκρατία σε όλη την Ευρώπη. 

Μερικοί όμως τα καταφέρνουν και μένουν χαλαροί μέσα στη φρίκη ενός άδικου πολέμου. Διαβάζουν αλλιώς την Ιστορία και στέκονται στην άλλη της πλευρά. Μπορούν να αιωρούνται στην ουδετερότητα ή να μετράνε με τον χωροβάτη τις ίσες αποστάσεις τους. Μπορούν να αποφεύγουν τη λέξη Ουκρανία ακόμα και όταν πηγαίνουν να πουν ένα «τραγούδι για την Ουκρανία». Ακόμα και όταν συμμετέχουν σε «συναυλία Ειρήνης» με αφορμή την Ουκρανία αλλά χωρίς μια ουκρανική σημαία. 

Για την επιτιθέμενη πουτινική Ρωσία ούτε λόγος. Λες και οι Ουκρανοί δέχτηκαν επίθεση από τους εαυτούς τους. Σαν να μιλούσαμε για το Ολοκαύτωμα χωρίς καμιά αναφορά σαυτόν που άναψε τον φούρνο, δηλαδή τη ναζιστική Γερμανία. Σαν να μιλούσαμε για τη σφαγή του Μι Λάι χωρίς καμιά αναφορά στον στρατό των ΗΠΑ.

Ο πόλεμος στην καρδιά της Ευρώπης, με τη Ρωσία στην αιχμή του δόρατος, ξαναβάζει την ιδεολογία του ολοκληρωτισμού στον δημόσιο διάλογο. Η μεγάλη αντίφαση είναι ότι αυτή εμφανίζεται ως αντιναζιστική ενώ καθοδηγείται από την πιο ολοκληρωτική χώρα της Ευρώπης, τη Ρωσία. Γι’ αυτό και το «τάγμα Αζόφ» λειτουργεί ως προπέτασμα καπνού μπροστά από την πραγματική απειλή που πλανιέται πάνω από τη φιλελεύθερη ευρωπαϊκή δημοκρατία. 

Ας μην ξεχνάμε ότι τα «Κίτρινα Γιλέκα» εμφανίστηκαν ως επαναστατική δύναμη ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό και την παγκοσμιοποίηση και έτυχαν της υποστήριξης τόσο της ακροδεξιάς όσο και της αριστεράς στη Γαλλία και γενικότερα στην ΕΕ. Ο πόλεμος εισάγει τον ρωσικό ολοκληρωτισμό ως υπόδειγμα μιας «νέας δημοκρατίας» και με αιχμή την ενεργειακή κρίση καλεί τη δυτική Ευρώπη να εγκαταλείψει τη συμμαχία με τις ΗΠΑ και να προσδεθεί στο άρμα της Ρωσίας. 

Είναι ένας ωμός πολιτικός εκβιασμός που πιάνει την ΕΕ στον ύπνο. Μια ΕΕ, χωρίς την Αγγλία, με αδύναμες πολιτικές ηγεσίες, με τις ΗΠΑ σχεδόν απόμακρες και με την παραγωγή εγκατεστημένη στη μακρινή Κίνα. Και γι’ αυτό η πιθανή πτώση του Μακρόν, του σημερινού φυσικού ηγέτη της ΕΕ, μπορεί να ανοίξει τον ασκό του Αιόλου που θα συμπαρασύρει το σημερινό ευρωπαϊκό οικοδόμημα. 

Διότι αυτός είναι και ο απώτερος στόχος του Πούτιν. Το μοντέλο της ΕΕ και της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Και γι’ αυτό βλέπουμε τα πολιτικά άκρα να στέκονται με τον έναν ή άλλο τρόπο στην πλευρά του, προσδοκώντας πολιτικά οφέλη».

                         (Απόσπασμα άρθρου του Λ. Καστανά από την ΑΤΗensvoice)