Εδώ... ΔΕΝ γελάμε

                                                                                                                (Δ.Χαντζόπουλος-  ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

Ρήσεις...

 

Γιατί θαυµάζουµε τον Ζελένσκι;

«Η απάντηση στο ερώτημα είναι σχεδόν αυτονόητη. Θαυμάζουμε τον πρόεδρο της Ουκρανίας γιατί επέμεινε παρά τις αντιξοότητες. Γιατί απέδειξε ότι ένας άνδρας με κουράγιο αρκεί για να σχηματισθεί μία πλειοψηφία. Γιατί μας έδειξε τι μπορεί να συμβεί αν αγνοούμε την τιμή και τον πατριωτισμό. Γιατί αντιλαμβάνεται πόσο δυνατό είναι το προσωπικό παράδειγμα και η φυσική παρουσία. Γιατί ξέρει ότι τα λόγια μπορούν να εμπνεύσουν έργα και τα έργα να δικαιώσουν τα λόγια.

Θαυμάζουμε τον Ζελένσκι γιατί μας θυμίζει πόσο σπάνια έχουν γίνει αυτά τα χαρακτηριστικά στους δικούς μας πολιτικούς. Ο Ζελένσκι ήταν ένας ηθοποιός που χρησιμοποίησε τη φήμη του για να γίνει αρχηγός κράτους. Η πολιτική σκηνή της Δύσης είναι γεμάτη ανθρώπους που υποκρίνονται ότι είναι ηγέτες ώστε να αποκτήσουν φήμη. Ο Ζελένσκι λέει στους Ουκρανούς τη σκληρή αλήθεια ότι ο πόλεμος θα χειροτερέψει και σε όσους τον παρηγορούν απαντά ότι τα λόγια τους είναι κενά και η υποστήριξή τους λειψή. Οι δικοί μας ηγέτες κυρίως λένε στον κόσμο αυτά που θέλει να ακούσει.

Θαυμάζουμε τον Ζελένσκι γιατί ξέρουμε ποιον έχει απέναντί του. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν δεν εκπροσωπεί ένα έθνος, μόνο ένα απολυταρχικό ήθος. Για τον Ρώσο δικτάτορα, η αλήθεια είναι στην υπηρεσία της ισχύος, όχι το αντίστροφο και η πολιτική είναι η προπαγάνδα για τους εύπιστους και η τρομοκράτηση των υπολοίπων. Σκοπός δεν είναι απλά η κατάκτηση εδαφών αλλά και η αναμόρφωση συνειδήσεων.

Θαυμάζουμε τον Ζελένσκι γιατί αποκατέστησε την ιδέα του ελεύθερου κόσμου. Ο ελεύθερος κόσμος δεν είναι μια έκφραση πολιτισμού, όπως «η Δύση», ή μια έννοια ασφαλείας, όπως το ΝΑΤΟ, ή μια περιγραφή αναπτυξιακού επιπέδου, όπως «ο αναπτυσσόμενος κόσμος». Οποιαδήποτε χώρα πιστεύει ότι η κρατική ισχύς υπάρχει πρώτα και κύρια για να προστατεύει τα ατομικά δικαιώματα ανήκει στον ελεύθερο κόσμο. Και η ευθύνη του ελεύθερου κόσμου είναι να βοηθάει όποιο μέλος του απειλείται από εισβολές και τυραννικά καθεστώτα. Η μοίρα της Ουκρανίας θα είναι τελικά η μοίρα όλων μας.

Θαυμάζουμε τον Ζελένσκι γιατί ενσαρκώνει δύο σπουδαία εβραϊκά αρχέτυπα: τον Δαυίδ που αντιμετωπίζει τον Γολιάθ και τον Μωυσή που αντιμετωπίζει τον Φαραώ. Είναι ο αδύναμος που με την εξυπνάδα και τις ικανότητές του ισοφαρίζει όσα του λείπουν σε δύναμη. Είναι ο προφήτης που επαναστατεί απέναντι στην υποδούλωση του λαού του και έχει αποφασίσει να τον οδηγήσει μέσα από σκληρές δοκιμασίες προς μία πολιτική κουλτούρα που βασίζεται στην αυτοδιάθεση, στην ελευθερία και στο ήθος. Ο κόσμος δεν είναι πάντα πολιτισμένος. Υπάρχουν πράγματα για τα οποία πολιτισμένοι άνθρωποι και χώρες πρέπει να είναι έτοιμοι να πολεμήσουν αν δεν θέλουν να χαθούν.

Θαυμάζουμε τον Ζελένσκι γιατί πολεμάει. Στις πολιτισμένες χώρες, ο πόλεμος δεν είναι αρετή και η έμφαση είναι στον διάλογο, στη διπλωματία και στον συμβιβασμό. Αλλά ο κόσμος δεν είναι πάντα πολιτισμένος. Υπάρχουν πράγματα για τα οποία πολιτισμένοι άνθρωποι και χώρες πρέπει να είναι έτοιμοι να πολεμήσουν αν δεν θέλουν να χαθούν.

Θαυμάζουμε τον Ζελένσκι γιατί ξυπνάει τις αγγελικές πτυχές μας. Η ηγεσία του έχει κάνει τον Τζο Μπάιντεν καλύτερο πρόεδρο, τη Γερμανία καλύτερη χώρα, το ΝΑΤΟ καλύτερη συμμαχία. Εχει βγάλει σε μεγάλο βαθμό τις ΗΠΑ από τον λήθαργο του απομονωτισμού στον οποίο σταδιακά έπεφταν. Εχει υποχρεώσει Ευρωπαίους πολιτικούς και επιχειρήσεις να μην αποστρέφουν το βλέμμα από τη στροφή της Ρωσίας στον φασισμό. Υπενθυμίζει στις ελεύθερες κοινωνίες ότι η πολιτική παραμένει ζωτική, τουλάχιστον για τα σημαντικά.

Θαυμάζουμε τον Ζελένσκι γιατί οι διαστάσεις του είναι ανθρώπινες, όπως ταιριάζει σε δημοκρατικά εκλεγμένους ηγέτες. Σημειώστε την αντίθεση ανάμεσα στις δημόσιες επαφές του με δημοσιογράφους, υπουργούς, ξένους ηγέτες και απλούς πολίτες από τη μία πλευρά και τα σταλινικά καμώματα του Πούτιν από την άλλη. Στην επιδεικτική άσκηση της ρωσικής εξουσίας βλέπουμε τη μικρότητα του ανδρός που την κατέχει. Την παράνοια και την ανασφάλεια ενός δεσπότη που ξέρει ότι ίσως κάποια μέρα χρειαστεί να πουλήσει το βασίλειό του για ένα άλογο.

Θαυμάζουμε τον Ζελένσκι γιατί είναι όπως θα πρέπει να είναι οι άνδρες: εντυπωσιακός χωρίς να επιβάλλεται. Σίγουρος για τον εαυτό του αλλά όχι ξιπασμένος. Εξυπνος χωρίς να πιστεύει ότι έχει το αλάθητο. Ειλικρινής αντί για κυνικός. Θαρραλέος όχι γιατί δεν φοβάται αλλά γιατί προχωράει με καθαρή συνείδηση. Ειδικά τα αγόρια στην Αμερική, που μεγαλώνουν με εξωφρενικές ιδέες περί ανδρισμού, πρέπει να διδαχθούν από το παράδειγμά του.

Θαυμάζουμε τον Ζελένσκι γιατί στο πρόσωπό του βλέπουμε την ελπίδα ότι και οι δικές μας προβληματικές δημοκρατίες μπορεί να εκλέξουν ηγέτες που θα μας εμπνεύσουν, θα μας κάνουν καλύτερους ίσως ακόμη και να μας σώσουν. Ισως μάλιστα μπορούμε να το κάνουμε αυτό πριν να είναι τόσο αργά, όσο είναι τώρα για την Ουκρανία και τον ακούραστο ηγέτη της».

                                       (Μπ.Στήβενς- Νew Υork Τimes/ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

 

 

 

Χωρίς... σχόλια

 

Ρήσεις...

 

Η θρησκεία στην υπηρεσία του Πούτιν...

 

«Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης προκάλεσε ένα τεράστιο ιδεολογικό κενό στη χώρα όπου ο κομμουνισμός κυριάρχησε για πάνω από 70 χρόνια. Ένα κενό που η παρουσία Πούτιν από τα τέλη της δεκαετίας του 1990 επιχειρεί να καλύψει αναγορεύοντας την ορθοδοξία σε κεντρικό άξονα μιας ιδεολογίας που συντηρεί και αναπαράγει την ιδέας της Μεγάλης Ρωσίας σε μια αναθεωρητική λογική που έχει κυρίαρχα γεωπολιτικά χαρακτηριστικά. Μοναστήρια, Μέσα Ενημέρωσης, ιδρύματα και ινστιτούτου που χρηματοδοτούνται από Ολιγάρχες και ρώσους επιχειρηματίες μπήκαν στο παιχνίδι της προώθησης της ρωσικής προπαγάνδας.

Ειδικά στην Ελλάδα όπου οι ρωσόφιλοι, “εραστές” του πρότυπου που φέρει το όνομα Βλαντιμίρ Πούτιν, ομνύουν στο όνομα ενός σωτήρα για όλα τα δεινά. Του ηγέτη που θα αντιμετωπίσει τον… Αντίχριστο, όπως τουλάχιστον τον αποκαλούν οι στενοί του συνεργάτες, οι καθοδηγητές του Ολιγάρχες και τα μέλη της Λέσχης Συζητήσεων του Βάλνται. 

Της λέσχης στην οποία το 2018 ο Ρώσος πρόεδρος μιλούσε για μια «πυρηνική αποκάλυψη» πολύ πριν φτάσει να απειλεί τη Δύση εξ αιτίας των κυρώσεων και της βοήθειας που αυτή προσφέρει σήμερα στην Ουκρανία. Εκεί στην οποία έφτασε να συζητείται το θέμα της Αποκάλυψης και των επιπτώσεων που θα έχει στους αντίπαλους του ρωσικού έθνους δεδομένου ότι αυτοί δεν θα προλάβαιναν να μετανοήσουν ώστε να κερδι΄σουν τον… παράδεισο.

Τα μοναστήρια του Αγίου Όρους βρέθηκαν από την αρχή στο επίκεντρο της θρησκευτικής ρωσικής εισβολής στην Ελλάδα. Δεκάδες εκατομμύρια διατέθηκαν για την αναστήλωση της Ιερας Μονής Αγίου Παντελεήμονος, της Ρωσικής Μονής την οποία όμως υπερκέρασε η γνωστή σε όλους Μονή Βατοπεδίου, όπου ο ηγούμενος Εφραίμ φρόντισε να αποκτήσει επαφές με την πλευρά του Ρώσου πρόεδρου. Ο Πούτιν άλλωστε είχε φροντίσει να υποδεχθεί ο ίδιος προσωπικά τον ηγούμενο της μονής όταν αυτός βρέθηκε στη Μόσχα, κατί που δεν κάνει σχεδόν για κανέναν ηγέτη άλλης ώρας.

Και είναι η μονή που έχει φροντίσει να έχει μια μεγάλη παρουσία στον χώρο της ενημέρωσης. Τηλεοπτικό κανάλι, ραδιόφωνο, ιστοσελίδες ενημερωτικού περιεχομένου και ινστιτούτα που χρηματοδοτούν από κινηματογραφικές ταινίες όπως αυτή με πρωταγωνιστή τον Άρη Σερβετάλη (που προτίμησε να κατεβάσει την παράστασή στην οποία πρωταγωνιστούσε από το να εμβολιαστεί κατά του κορονοιού και να δεχθεί την απόφαση της πολιτείας για παρουσία θεατών μόνο εφόσον τηρούν τους νόμους του κράτους), μέχρι τηλεοπτικές εκπομπές. 

Ο Ρώσος Πατριάρχης Κύριλλος άλλωστε αποτελεί τον μεγαλύτερο υποστηρίκτη του Πούτιν. Παράλληλα με την προώθηση της ορθοδοξίας, όπως ο ίδιος την βλέπει, έχει ευλογήσει μέχρι και την εισβολή στην Ουκρανία. Μάλιστα στο αναστάσιμο μήνυμά του δεν βρήκε λέξη να αναφέρει για το γεγονός πως ανήμερα της εορτής του Πάσχα οι ρωσικές ένοπλες δυνάμεις συνέχιζαν τους ανηλεείς βομβαρδισμούς σε περιοχές όπου ζούν άμαχοι.

Και πώς θα μπορούσε αφού ο ίδιος δήλωνε το 2017 ότι: «Πρέπει κάποιος να είναι τυφλός για να μη βλέπει ότι πλησιάζουν οι τρομερές ιστορικές στιγμές για τις οποίες μίλησε ο απόστολος και ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος στην Αποκάλυψή του». Την Αποκάλυψη που δείχνει να είναι εκ των αγαπημένων αναγνωσμάτων των προσώπων που και σήμερα πλαισιώνουν τον βλαντιμίρ Πούτιν. 

Δεν είναι τυχαίο πως ο ακροδεξιός Αλεξάντερ Ντουγκιν, εκ των πρωτοσταντούντων της ιδεολογικής πλατφόρμας του ευρωσιανισμού είναι αυτός που αποκαλεί τον Πούτιν ώς τον ηγέτη που θα αποτρέψει «το βασίλειο του Αντίχριστου», τον Κατέχοντα της επιστολής του αποστόλου Παύλου, που αποτελεί και το όνομα του ιδρύματος επικεφαλής τους οποίου είναι ο γνωστός πλέον στην Ελλάδα Κονσταντίν Μαλοφέεβ. 

Υπενθυμίζεται ότι κατηγορείται για την δημιουργία ενός δικτύου ενημερωτικού στην Ελλάδα μέσω ενός αμερικανού τηλεοπτικού παραγωγού του Τζόν Χάνικ που βρέθηκε να μετέχει στη διοίκηση του Hellasnet TV, την περίοδο μετά τις αποσχιστικές ενέργειες στην Κριμαία. Ο Κονσταντίν Μαλοφέεβ δεν έκρυψε ποτέ τις πεποιθήσεις του ως προς τη χρησιμότητα της θρησκείας. Είναι αυτός που μίλησε για την «Ορθόδοξη Συμμαχία» Ρωσίας Ελλάδας και Σερβίας, εντάσσοντας στον άξονα αυτόν και την Βουλγαρία».

                          (Απόσπασμα άρθρου του Τ.Ευαγγελίου από το  liberal.gr)

 

 

 

 

Fake news... συνεχώς

 

Ισχυρισμός:   Φωτογραφία που κυκλοφορεί στα social media απεικονίζει τον Klaus Schwab, ιδρυτή και εκτελεστικό πρόεδρο του World Economic Forum, συγγραφέα του βιβλίου "The Great Reset", με εκκεντρική ενδυμασία.

Συμπέρασμα:  Η φωτογραφία που χρησιμοποιείται ως αποδεικτικό στοιχείο δεν απεικονίζει τον κ. Max Schwab αλλά ένα διαφορετικό άτομο το οποίο έχει ιστορικό εμφανίσεων στο νησί Key West των ΗΠΑ με εκκεντρικές ενδυμασίες.

                                                                                      (ellinikahoaxes.gr)

 

 

Ρήσεις...

 

ΑΠόψεις...

 

«Πόλεμος. Εισβολή. Γενοκτονία. Εγκλήματα πολέμου. Μαζικοί τάφοι. Φασισμός. Πυρηνική απειλή. Στην Ευρώπη μας. Σήμερα. Ξυπνήστε. Στα stand που διατηρούν στους σταθμούς του μετρό ή έξω από μεγάλα κτίρια ή στα πεζοδρόμια κεντρικών δρόμων, χιλιάδες αντίτυπα των δύο δωρέαν εφημερίδων του Λονδίνου –της Evening Standard και της Metro– έδιναν (και δίνουν) τον τόνο, με τίτλους και μεγάλες φωτογραφίες που μεταδίδουν το τι ακριβώς συμβαίνει· χωρίς ναι μεν αλλά, χωρίς αστερίσκους. 

(Στην Ελλάδα αυτή εδώ η εφημερίδα είναι από τα ελάχιστα μέσα που επιμένουν να καλύπτουν αναλυτικά και καθημερινά τον πόλεμο, όσο άλλοι ασχολούνται με το συνέδριο του Σύριζα και το Άγιο Φως· πιο χωριό πεθαίνεις). 

Τα δύο μεγάλα 24ωρα ειδησεογραφικά κανάλια –το Sky News και το BBC News– αφιερώνουν, ακόμη και σήμερα, ατέλειωτες ώρες στη δημοσιογραφική κάλυψη του πολέμου, με μεγάλα συνεργεία των κορυφαίων ανταποκριτών που θέτουν τη ζωή τους σε κίνδυνο σε καθημερινή βάση και τους οποίους οι Βρετανοί αντιμετωπίζουν ως εθνικούς θησαυρούς, και με συνεχείς ζωντανές συνδέσεις με το Κίεβο, το Λβιβ, τα ουκρανοπολωνικά σύνορα και άλλα σημεία ενδιαφέροντος. 

Δεν φταίνε όμως μόνο τα ελληνικά ΜΜΕ. Η σιωπή και η απουσία της ελληνικής πολιτικής και πνευματικής ελίτ είναι εκκωφαντική. Και εγκληματική – τόσο ηθικά, όσο και πολιτικά. Γιατί δεν ακούμε περισσότερα πράγματα για την κοινωνία των πολιτών, τις ΜΚΟ, τα φιλανθρωπικά ιδρύματα και τις προσπάθειες υποστήριξης των Ουκρανών;  

Όχι, το να υιοθετήσεις ένα παιδάκι ή το να στείλεις δύο κονσέρβες δεν θα σώσει την Ουκρανία· θα δώσει όμως ένα παράδειγμα ελπίδας, δράσης, ευθύνης και ατομικής ισχύος σε μια κουλτούρα (τη δική μας εννοώ) που το χρειάζεται τόσο, μα τόσο, πολύ. Για να σώσουμε τον εαυτό μας πρέπει να το κάνουμε, όχι για να σώσουμε τους Ουκρανούς».

                    (Aπόσπασμα άρθρου του  Ρ. Γεροδήμου από την ΑΤΗensvoice)

«Δολοφονείται, χρονιάρες μέρες, ένας μαφιόζος στο πλαίσιο ξεκαθαρίσματος λογαριασμών ανάμεσα στις συμμορίες και αυτός αμέσως εισβάλλει δια του Τύπου και των σόσιαλ μίντια που πιθηκίζουν πρακτικές μεσημεριανάδικων στη ζωή μας και το θέμα βρίσκεται να ανταγωνίζεται το σήριαλ της κατηγορούμενης για δολοφονία Ρούλας Πισπιρίγκου. 

Αμέσως, ξεκινάει ένας βομβαρδισμός μέσω των σάιτ και των λαιφστάιλ τηλεοπτικών εκπομπών με μακροσκελή ρεπορτάζ για τη δράση του μαφιόζου, την ιδιωτική του ζωή, τις αδυναμίες του, τα γούστα του. Τα Μέσα φιλοξενούν συνεντεύξεις των οικείων του, προβάλλουν φωτογραφίες από το σπίτι του. 

Παράλληλα, τα αστυνομικά ρεπορτάζ που δημοσιεύονται κατά δεκάδες, σε εικοσιτετράωρη βάση, ξεχειλίζουν από σενάρια και εικασίες για τους δράστες της δολοφονίας του, συνοδευόμενα από αναλύσεις για την ανθρωπογεωγραφία του εγκλήματος και τις μεθόδους των εγκληματιών ενώ είναι θέμα χρόνου, να εμφανιστούν και τα podcast που θα αναλύσουν εξαντλητικά την προσωπικότητα του μαφιόζου. 

Η προσωπικότητα του μαφιόζου. Το εντυπωσιακό είναι βέβαια πως απ'όλα τα παραπάνω απουσιάζει το αρνητικό πρόσημο, ο δολοφονημένος μαφιόζος παρουσιάζεται ως ένας άνθρωπος η δράση του οποίου μας αφορά, λες και δεν είναι κάποιος που έχει διαπράξει ειδεχθή εγκλήματα αλλά ο ήρωας κάποιας σειράς του Νέτφλιξ που μας έχει καθηλώσει. 

Το φαινόμενο είναι άξιο σχολιασμού γιατί ξέρουμε καλά τις αρνητικές συνέπειες που έχει η προβολή αρνητικών προτύπων στην κοινωνία και ειδικά τα παιδιά»..

                          (Aπόσπασμα άρθρου της Β.Ευθυμιοπούλου από το  liberal.gr)

Χωρίς λόγια...

 

Αδιέξοδο στην εργασία του τουρισμού;

 

«Ότι η χώρα θα σαρώσει φέτος τουριστικά, δεν υπάρχει αμφιβολία. Ρωτώ τουριστικούς παράγοντες της περιοχής μου και σχεδόν συνωμοτικά μου λένε «θα πιάσουμε το 2019, μπορεί και παραπάνω». Μετά βέβαια ξεσπούν σε μια καταιγίδα από μουρμουρητά για το κόστος του ηλεκτρικού, των καυσίμων, των ειδών διατροφής, αλλά τελικά πάλι γυρίζουν στο «δεν έχω δωμάτια να καλύψω της ζήτηση του καλοκαιριού». Ούτε εργαζόμενους έχουν. Το μάθαμε δα κι αυτό.

Ρώτησα μεγαλοξενοδόχο των Χανίων γι αυτή την περιβόητη έλλειψη εργατικών χεριών. Δεν υπάρχουν γκαρσόνια, μάγειρες, καθαρίστριες, ρεσεψιονίστ. Τους κυνηγάνε με το ντουφέκι. «Πόσα δίνεις σ’ ένα γκαρσόνι;» τον ρώτησα. «Εγώ του δίνω 800 ευρώ καθαρά για δέκα ώρες δουλειά, συν εκατό ευρώ δωροεπιταγή σούπερ-μάρκετ, συν τα εισιτήρια του αστικού λεωφορείου που τον φέρνει στο ξενοδοχείο». 

Έκανα τον υπολογισμό, μαζί με τα φιλοδωρήματα που τον Ιούνιο και τον Αύγουστο υπολογίζονται στα 400-500 ευρώ, το γκαρσόνι παίρνει γύρω στα 1300-1400 ευρώ καθαρά τον μήνα για έξι μήνες. Τους άλλους έξι μπαίνει στο ταμείο ανεργίας, αν έχει δουλέψει δυο συνεχόμενες σεζόν στον τουρισμό, πράγμα που σημαίνει ότι αθροιστικά συγκεντρώνει περί τα 11.500 ευρώ τον χρόνο, δηλαδή κάπου 900-950 τον μήνα. Είναι αυτά τα λεφτά αρκετά για να προσελκύσουν ανθρώπους να δουλέψουν στον τουρισμό; Ο ξενοδόχος δηλώνει ένα κατηγορηματικό «ναι». Εξ ου και δεν σκοπεύει να ανεβάσει τους μισθούς «δεν τον παίρνει» ειδικά τώρα με τις αυξήσεις που έφερε ο πόλεμος. 

«Γιατί, ο μισθωτός σε μια εταιρεία άλλου κλάδου παίρνει πάνω από 950;» με ρωτά. «Ο υπάλληλος σε μια άλλη εταιρεία όμως, μετά το οκτάωρο του πάει στο σπίτι του στην οικογένεια του, δεν πάει σε ένα κοντέινερ όπου μένει μαζί με άλλα τέσσερα άγνωστα άτομα χρησιμοποιώντας μια κοινή τουαλέτα και με το ένα ντιβάνι να πρέπει να μετακινείται κάθε φορά που ανοίγει η εξώπορτα» τον αποστομώνω. Αμ δεν τον αποστομώνω όμως. 

«Συγνώμη, εγώ έχω ένα ξενοδοχείο με 700 κλίνες. Έχω και 190 άτομα προσωπικό. Είναι δηλαδή δική μου ευθύνη να τους βρω και 190 σπίτια να μένουν; Ποια άλλη εταιρεία στην χώρα το κάνει αυτό και είμαι υποχρεωμένος να το κάνω εγώ; Η εύρεση κατοικίας είναι ευθύνη του εργαζόμενου, όχι του εργοδότη. Και που τους βρίσκω αυτά τα δωμάτια, διευκόλυνση τους κάνω. Ξέρεις εσύ καμιά εταιρεία του λεκανοπεδίου που απασχολείται με την κατοικία των υπαλλήλων της;» 

Λογικό ακούγεται, πλην δεν είναι. Διότι αν δεν φροντίσει ο ξενοδόχος να μείνουν κάπου οι υπάλληλοι του, απλώς αυτοί δεν θα βρουν σπίτι ή αν βρουν θα είναι τόσο ακριβό που θα τους τρώει όλο το εισόδημα τους. Και φτάνουμε στο αδιέξοδο. Ο μεν υποψήφιος εργαζόμενος λέει «δεν με συμφέρει, γιατί να δουλέψω;», ο δε εργοδότης λέει «ούτε βγαίνω αν διπλασιάσω τους μισθούς για να έρθουν, ούτε αξιοπρεπή σπίτια βρίσκω να τους βολέψω. Αλλά και να βρω κάποια, μου ανεβάζουν πολύ το κόστος, πάλι δεν βγαίνω». 

Άρα που καταλήγουμε; Αυτορύθμιση της αγοράς; Βλακείες, καμία αυτορύθμιση δεν υπάρχει. Μήπως να παρέμβει το κράτος; Άλλη σαχλαμάρα. Πώς να παρέμβει, ποιο κράτος και τι ακριβώς να κάνει; Να ανέβουν πολύ οι μισθοί; Δεν πρόκειται, οι εργοδότες προτιμούν την λειψή λειτουργία των μονάδων από την κατακόρυφη αύξηση των παγίων εξόδων τους. Να εξαφανιστούν οι εργαζόμενοι στον τουρισμό; Ενδέχεται, αλλά και το ταμείο ανεργίας όλο τον χρόνο είναι καλύτερο δηλαδή; 

Να φέρουν κόσμο από τρίτες χώρες που δεν τον πολυνοιάζει που μένει; Ούτε εύκολο είναι, ούτε ενδείκνυται, ούτε ξέρει ο Αφγανός να σερβίρει σε εστιατόριο πεντάστερου. Θέλει χρόνια για να μάθει. Αδιέξοδο; Μάλλον. Στη δημοκρατία μπορεί να μην υπάρχουν αδιέξοδα, στην οικονομία και στην εργασία υπάρχουν. Μη μου ζητάτε λύση, δεν έχω».

                                           (Αρθρο του Δ. Καμπουράκ από το  Liberal.gr)

Εδώ ...γελάμε

                                                                                                            (Α.Πετρουλάκης- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

Περαστικά μας...

 

«Ο διάλογος είναι πραγματικός. «Όχι άλλη Πισπιρίγκου, ρε παιδιά. Δεν θέλω να παίξουμε Πισπιρίγκου στην εκπομπή. Φτάνει πια. Δεν υπάρχει τίποτα καινούριο στην ιστορία, τίποτα που δεν έχει ειπωθεί εκατό φορές και από εκατό οπτικές γωνίες. Νισάφι πια. Να προβάλουμε άλλα θέματα.» Η απάντηση είναι αφοπλιστική. «Εσύ είσαι το αφεντικό, εσύ επιλέγεις τα θέματα. Όμως να ξέρεις ότι αν οι απέναντι παίζουν Πισπιρίγκου -που θα παίζουν- κι εμείς παίζουμε οτιδήποτε άλλο, οι τηλεθεάσεις μας θα πλησιάσουν το μηδέν. Διάλεξε.»

Ζούμε τραγικές τηλεοπτικές στιγμές. Τι έφαγε στο κελί η Πισπιρίγκου, τι ήπιε, ποια εκπομπή είδε και ποια ώρα, τι σχολίασε την ώρα που παρακολουθούσε τα προγράμματα. Ποιος πήγε στον τάφο των μικρών παιδιών, σε ποιο νεκροταφείο και τι ώρα. Τι λουλουδάκια έβαλε στο βάζο και τίνος τα λουλουδάκια πέταξε στο καλάθι των σκουπιδιών. Ποιος είχε φέρει τα άλλα λουλούδια και για ποιο λόγο. Πόσο πουλά το σπίτι της η μάνα της Πισπιρίγκου, που βρίσκεται το σπίτι αυτό και τι αντικειμενική αξία έχει. Ποίος ο λόγος της εσπευσμένης πώλησης;

Σαράντα πέντε μάστορες κι εξήντα μαθητάδες σχολιάζουν την υπόθεση Πισπιρίγκου. Δικηγόροι, ποινικολόγοι, συνταξιούχοι δικαστές, ψυχολόγοι, παραψυχολόγοι, καφετζούδες, χαρτορίχτρες, ιστορικοί μελετητές φόνων και αγριοτήτων, βουλευτές, υπουργοί, λογιστές, μέχρι και πρόεδροι βενζινοπωλών εξέφρασαν την βαρύνουσα επιστημονική τους άποψη επί του ζητήματος. Μάθαμε όλους τους ιατροδικαστές της χώρας μέχρι τρίτης γενεάς, μάθαμε πως ονομάζονται ως και τα εγγόνια των εγκληματολόγων.

Ήρθε ο πόλεμος και πέρασε, ήρθε η ακρίβεια και την συνηθίσαμε, ήρθε ο Μακρόν με την Λεπέν και ολοκλήρωσαν, ήρθε το Πάσχα και παρήλθε, αλλά η υπόθεση Πισπιρίγκου δεν έχασε ποτέ την αξία της. Καλά, αυτός ο Μάνος Δασκαλάκης έχει αναγορευτεί σε εθνικό μας σούπερ σταρ. 

Ο Έλληνας νοικοκύρης και η Ελληνίδα νοικοκυρά, αν δεν δουν πρωί-πρωί τα στρόγγυλα γυαλιά του Μάνου, δεν πάει καλά η μέρα τους. Κι αν δεν μάθουν πως προαυλίστηκε η Πισπιρίγκου, νιώθουν ένα απέραντο κενό στην ύπαρξη τους. Αμ αυτά τα σημάδια στο προσωπάκι του τραγικού μωρού ή το ματωμένο πανάκι που βρέθηκε στην κούνια του βρέφους; Έχουν πάρει την θέση εθνικών συμβόλων, μόνο προσοχές δεν βαράμε μπροστά τους.

Η κατάσταση, πατριώτες, δεν είναι απλώς ανυπόφορη. Είναι αδιανόητη. Ζούμε μια ομαδική ψύχωση, που έχει προ πολλού ξεπεράσει κάθε όριο λελογισμένου κοινωνικού ενδιαφέροντος. Είμαστε όλοι μας πιο άρρωστοι από την θρυλούμενη φόνισσα μάνα. Χρειαζόμαστε μαζική ψυχανάλυση ή εθνική ψυχοθεραπεία. Έχετε αντιληφθεί ότι θα φεύγουμε για διακοπές τον Αύγουστο και ακόμα την υπόθεση Πισπιρίγκου θα βλέπουμε στις τηλεοράσεις του καραβιού; Περαστικά μας».

                                                (Αρθρο του Δ.Καμπουράκη από το liberal.gr)

Ρήσεις...

 

Εγκλήματα πολέμου....

 

«H Kαρίνα ήταν έφηβη όταν αναγκάστηκε να φύγει με την οικογένειά της από το Ντονέτσκ το 2014, όταν η Ρωσία εισέβαλε στην Ανατολική Ουκρανία, για να εγκατασταθούν σε ένα ήσυχο προάστιο του Κίεβου, στο Ιρπίν. Και η ίδια κάποια στιγμή νοίκιασε δικό της σπίτι στη γειτονική Μπούτσα, θέλοντας να αυτονομηθεί από την οικογένειά της περνώντας στην ενήλικη ζωή. 8 χρόνια μετά, τα ρωσικά στρατεύματα έφτασαν ατους νέους τους τόπους. Όταν έφυγαν οι γονείς της από το Ιρπίν, στις 24 Φεβρουαρίου, εκείνη αρνήθηκε να τους ακολουθήσει. Η τελευταία φορά που την είδαν ήταν αρχές Μαρτίου.  

Στο ρεπορτάζ της The Kyiv Indpendent διαβάζουμε για τους βασανισμούς που υπέστη η κοπέλα. Η σωρός της βρέθηκε μετά την αποχώρηση των Ρώσων, μαζί με τόσες άλλες που ήταν σε μαζικούς τάφους και στους δρόμους. Την έθαψαν 13 Απριλίου. Ήταν 23 χρονών, δούλευε στο σούσι μπαρ της πόλης. Τη βασάνισαν, τη βίασαν, την πυροβόλησαν στο κεφάλι. 

Οι αρχές αρνήθηκαν να δείξουν το πτώμα της στον πατριό της, για να μη σοκαριστεί. Δέχτηκαν να του δείξουν φωτογραφίες, μόνο από το πάνω μέρος του σώματός της. «Υπήρχαν κοψίματα και τραύματα, υπήρχε επίσης ένα κομμάτι σάρκας που έλειπε από τα πλευρά της», είπε. «Είναι προφανές ότι τη βασάνισαν». Η αστυνομία του είπε ότι το πόδι της Karina είχε επίσης πυροβοληθεί. Υποψιάζονται ότι η Καρίνα προσπάθησε να υπερασπιστεί τον εαυτό της, κάτι που εξόργισε περισσότερο τους δράστες. «Τα μισά από τα νύχια της έλειπαν».   

Δείτε και αυτό: Ρώσοι στρατιώτες ζητούν λύτρα στέλνοντας βίντεο νεαρού Ουκρανού αιχμαλώτου στη μητέρα του.Eίναι εθελοντής στρατιώτης στη Mariupol και πιάστηκε αιχμάλωτος. Η μητέρα του Olga Novykova, διευθύντρια του Παιδικού Φεστιβάλ Κινηματογράφου, καλείται να πληρώσει στους RussianSoldiers 5.000 ευρώ μέχρι τη Δευτέρα, διαφορετικά το επόμενο βίντεο θα απεικονίζει την εκτέλεσή του. Με αγγλικούς υπότιτλους.

 

                                                                             (Δ.Γκρους-ATHensvoice)

Ρήσεις...

 

Απόψεις...

«Αν θέλετε να δείτε ποιοι απολαμβάνουν το γεγονός ότι σκοτώνονται παιδιά, ότι βιάζονται κορίτσια και γυναίκες, ότι καταστρέφονται ζωές που δεν κάνει να τις μετρήσεις γιατί θα τρελαθείς, ότι εξανδραποδίζονται ολόκληροι πληθυσμοί, ότι κοντά ένα εκατομμύριο άνθρωποι οδηγήθηκαν εκτός συνόρων της πατρίδας τους και ότι άλλα πέντε άλλαξαν πόλη, ότι ισοπεδώνονται ολόκληρες γειτονιές και ολόκληρα χωριά και ολόκληρες πόλεις, ότι ναρκοθετούνται χωράφια σε ευρύτατη κλίμακα για να μη σπείρει φέτος κανείς, ότι ο λιμός που έρχεται θα είναι εξοντωτικός για ολόκληρους πληθυσμούς στην Αφρική και αλλού, κλπ. κλπ. κλπ. 

Λοιπόν, μην πάτε στη σελίδα ή στις δημόσιες τοποθετήσεις κάποιου που προσπαθεί να δικαιολογήσει τον Πούτιν, να δώσει μερική χάρη στον ρωσισμό ή τέλος πάντων να το συζητήσει. Πάτε σε κάποιον που δεν λέει τίποτε. Εκεί να πάτε. 

Εκείνο που ΔΕΝ νιώθεται, εκείνο που δεν καταπίνεται με τίποτα, εκείνο που είναι κρύο και μαύρο και κενό, άχαρο με έναν τρόπο αιφνιδιαστικό, είναι να μη λες ΤΙΠΟΤΕ. Να μη βγάζεις άχνα. Να κάνεις πως ο πόλεμος δεν υπάρχει. Πως η Ουκρανία δεν υπάρχει. Πως κείται μακράν. Πως είναι ένα φαινόμενο ακατανόητο, κάτι μερικό, κάτι που δεν γίνεται να σε απασχολήσει εσένα — γιατί δεν το ’χει».

                                                                        (Κ. Αθανασιάδης- liberal.gr)

«Ένα κομμάτι της τουριστικής βιομηχανίας διαμαρτύρεται επειδή δεν βρίσκει πρόθυμους νέους και νέες να εργάζονται 16 ώρες την ημέρα, να πληρώνονται «υποφερτά» και να κοιμούνται σε χώρους που θυμίζουν κοτέτσι. Αλήθεια, αναρωτιόμαστε ακόμη γιατί η αριστερά βρίσκει πρόθυμο ακροατήριο σε αυτό ειδικά το κοινό; Το κέρδος είναι θεμιτό, αλλά είναι μόνο η μία όψη του νομίσματος. Η άλλη όψη είναι η ηθική του καπιταλισμού. Η ηθική ξεχωρίζει τον καπιταλισμό από τα σκλαβοπάζαρα. 

Δεν καταλαβαίνουμε γιατί ένας εργαζόμενος θα πρέπει να είναι οπωσδήποτε χαρούμενος, επειδή θα δουλέψει σερβιτόρος το καλοκαίρι σε ένα νησί, μακριά από το σπίτι του. Μπορεί τα 1.000 ευρώ τον μήνα ή τα 1.200 ναι είναι ένα ικανοποιητικό πόσο σε απόλυτο νούμερο, συνδυαζόμενο με το επίδομα ανεργίας του χειμώνα. Δεν ξέρουμε, πάντως, αν ανταποκρίνεται στις συνθήκες εργασίας αυτών των ανθρώπων. Για να μην πηγαίνουν να εργαστούν, προφανώς και δεν ανταποκρίνονται. Δεν είναι τρελοί όσοι δεν δέχονται την «γενναιοδωρία» που επιδεικνύει αυτή η μερίδα των εργοδοτών. 

Να το θέσουμε και διαφορετικά! Δεν έχει όλη η τουριστική βιομηχανία το πρόβλημα που επικαλούνται ορισμένοι εργοδότες. Άλλες επιχειρήσεις δεν βρίσκουν εργαζόμενους και άλλες δεν προλαβαίνουν να απορρίπτουν βιογραφικά. !Η αγορά αυτορυθμίζεται. Αυτό δεν λέμε;»

                                                                              (Θ. Μαυρίδης- liberal.gr)

Η προπαγάνδα... καλά κρατεί

 

 

Απόψεις...

  

«Eίναι πλέον κοινός τόπος πως ο Βλ. Πούτιν και ο Τ. Έρντογάν είναι δύο ηγέτες με κοινά χαρακτηριστικά. Αυταρχικοί στη διακυβέρνηση τους, φυλακίζουν και δολοφονούν τους αντιπάλους τους στο εσωτερικό και επιδιώκουν να ανασυστήσουν τις αυτοκρατορίες τους στο διεθνές επίπεδο. Τη ρωσική και σοβιετική ο Πούτιν, την οθωμανική ο Ερντογάν. Θύματα οι γειτονικές τους χώρες. Συνεπώς, δε νοείται κάποιος να επικρίνει τον Ερντογάν και να χειροκροτεί τον Πούτιν. 

Δεν γίνεται να είσαι με τους Κούρδους, αλλά να επικρίνεις τους Ουκρανούς που υπερασπίζονται την πατρίδα τους.Κι όμως μας προέκυψε και αυτός ο τύπος του Ελληναρά. Τουρκοφάγος, αλλά συγχρόνως θαυμαστής του Πούτιν. Μπερδεμένα μυαλά ή γεμάτες τσέπες. 

Οι εγχώριοι τουρκοφάγοι αντί να συγχαρούν τους Ουκρανούς για τις πράξεις αυτοθυσίας, τους καλούν να συμβιβαστούν .Δεν έχουν αντιληφθεί πως στην Ουκρανία δεν πολεμούν οι Ουκρανοί με τους Ρώσους, αλλά όλος ο πολιτισμένος κόσμος με τη βαρβαρότητα του Πούτιν. Όπως έγραψε προχθές η FAZ «o Πούτιν έχει καταστρέψει την ειρηνική συνύπαρξη στην Ευρώπη που είχε επικρατήσει μετά την εποχή του Ψυχρού πολέμου…».

Γι' αυτό ακριβώς η μόνη αποδεκτή λύση είναι η πλήρης απομόνωση της Ρωσίας του Πούτιν από το Δυτικό στρατόπεδο, άνευ εξαιρέσεων, ώστε να παραδειγματιστούν όλοι οι επίδοξοι μιμητές του».

                                                                    (Σ.Μουμτζής-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Τέσσερα χρόνια χρειάστηκαν για να δικαστεί και να καταδικαστεί ο Γιαν Φαμπρ επειδή ασκούσε βία, παρενοχλούσε σεξουαλικά και πρόσβαλε την αιδώ χορευτριών του θιάσου του στην εργασία τους. Αν έχετε ξεχάσει τον Γιαν Φαμπρ, για το χατίρι του, ο ΣΥΡΙΖΑ κόντεψε την άνοιξη του 2016 να τα σπάσει με ολόκληρο τον καλλιτεχνικό κόσμο. Ο τότε υπουργός Πολιτισμού, Αριστείδης Μπαλτάς, είχε φέρει στην Αθήνα τον Βέλγο καλλιτέχνη, για να του αναθέσει τη διεύθυνση του Ελληνικού Φεστιβάλ».

                                                                      (Αγγ. Κώττη- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

 «Ηττήθηκε ο λαϊκισμός στις γαλλικές εκλογές; Ναι, όμως οι φετινές εκλογές ανέδειξαν τις δυνάμεις του σε μια σοβαρή σταθερά της γαλλικής πολιτικής σκηνής. Αν όντως οι ευρωπαϊκές δημοκρατίες θέλουν να τον αντιμετωπίσουν, οφείλουν κατ’ αρχάς να τον πάρουν στα σοβαρά. Μέχρι στιγμής τον αντιμετώπισαν με αφ’ υψηλού περιφρόνηση, σαν τον ψυχισμό κοινωνικών στρωμάτων που αδυνατούν να κατανοήσουν τον σύγχρονο κόσμο. 

Ο αριστερός λαϊκισμός είναι αναχρονιστικός και γι’ αυτό δεν έχει δυναμική. Αυτό δεν σημαίνει ότι έχουμε ξεμπερδέψει με τον «λαϊκισμό» – δεξιό ή αριστερό. Ο κίνδυνος υπάρχει όσο αναπαράγεται η δυσπιστία απέναντι στα συστατικά της δημοκρατίας, απέναντι σε μιαν Ευρώπη που έχει χάσει την πολιτισμική της ταυτότητα. Δεν φτάνει να καταδικάζεις τον λαϊκισμό. Εργο της πολιτικής Ευρώπης είναι να βρει τους τρόπους που θα αποκαταστήσουν την εμπιστοσύνη στις δημοκρατίες της».

                                                              (Τ.Θεοδωρόπουλος-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

Εδώ ...γελάμε

 

                                                                                                        (Δ.Χαντζόπουλος-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

Απόψεις...

  

«Πρέπει να πουν την αλήθεια στον ελληνικό λαό: Η χώρα πρέπει να προετοιμαστεί για πόλεμο, αν θέλει να διαφυλάξει την ειρήνη. Και την κρίσιμη ώρα θα είμαστε στο δωμάτιο εμείς, ο Θεός και η συνείδησή μας. Ναι, είμαστε εμείς που έχουμε στηρίξει πολλές φορές την λογική των συζητήσεων με τη γειτονική μας χώρα. Και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε: «Κάντε δουλειές, όχι πόλεμο». Αλλά και υπέρ της αμυντικής θωράκισης της χώρας μας.

Η Τουρκία που ήταν στον Έβρο είναι η ίδια με την Τουρκία που πρόσφερε τις προάλλες … κλάδο ελαίας στον Έλληνα πρωθυπουργό στην Κωνσταντινούπολη. Και είναι η ίδια με την Τουρκία που παραβιάζει συστηματικά κάθε έννοια δικαίου στο Αιγαίο. Μη γελιόμαστε. Η Τουρκία προετοιμάζεται συστηματικά τα τελευταία χρόνια για μία μεγάλη αναμέτρηση με την Ελλάδα. 

Για να την αποτρέψουμε και να την οδηγήσουμε στον δρόμο της λογικής, υπάρχει ένας και μόνο τρόπος: Να προετοιμαστούμε επαρκώς για πόλεμο. Όσο υποχωρούμε, όσο δείχνουμε αδυναμία, τόσο πιο επικίνδυνος θα γίνεται ο γείτονας, τόσο πιο διεκδικητικός. Κατανοούμε ότι η Τουρκία «ποντάρει» στην νίκη του αναθεωρητισμού του Πούτιν. Ξέρουμε ότι η Τουρκία περιμένει ότι η Ελλάδα θα πέσει κάποια στιγμή ως ώριμο φρούτο. Αλλά είναι στο χέρι μας να στείλουμε στο καλάθι των σκουπιδιών όλους τους επιχειρησιακούς φακέλους των «γερακιών» της Άγκυρας. Η αρχή θα μπορούσε να γίνει με την αύξηση της στρατιωτικής θητείας. Ας ξεκινήσουμε με τα «εύκολα».

                                                                             (Θ. Μαυρίδης- liberal.gr)

«Ο ΣΥΡΙΖΑ ξαναγύρισε στην εποχή του «δεν πληρώνω». Θα καταθέσει σήμερα νομοθετική τροπολογία που θα δίνει τη δυνατότητα στους καταναλωτές να μην πληρώσουν τη ρήτρα αναπροσαρμογής μέχρι να κριθεί η νομιμότητα της στα ελληνικά δικαστήρια. Κάλεσε δε την κυβέρνηση να «σταματήσει να σφυρίζει αδιάφορα και όλα τα κόμματα να στηρίξουν την πρωτοβουλία»! 

Βέβαια, σύμφωνα με στοιχεία του ΔΕΔΔΗΕ οι περισσότερες διακοπές ρεύματος έγιναν επί ΣΥΡΙΖΑ τη διετία 2017 -18: 233.092 το 2017 και 220.314 το 2018. Το 2021 168. 471 και το 2022 έως χθες 56.755. Αλλά εκείνες ήταν διακοπές της λαϊκής κυβέρνησης, οπότε εξαγνίζονται. Τους αρκούσε το φως του ηγέτη».

                                                                               (Γ. Σιδέρης –liberal.gr)

«Ενοχλημένος από την έμπρακτη υποστήριξη της Δύσης στην Ουκρανία, ο ρώσος πρόεδρος άνοιξε τις αποθήκες του για να… θαυμάσει ο κόσμος: διηπειρωτικοί και υπερηχητικοί πύραυλοι, σούπερ τορπίλες, βόμβες μεγάλης εκρηκτικότητας, χημικά και τακτικά πυρηνικά όπλα, τα πάντα «παίζουν».

                                                                                     (Protagon Team)

«Ούτε μετακινούνται ούτε αλλάζουν. Ακούν ότι τα ελληνικά πανεπιστήμια θα συνδεθούν με τις ανάγκες της βιομηχανικής παραγωγής και φρίττουν. Μπερδεύουν την παραγωγή με τον ΣΕΒ και δεν θέλουν ΣΕΒ στα πανεπιστήμιά τους. Κάτι έχουν ακουστά για μονοπώλια, κι αυτά δεν θέλουν μονοπώλια στις αίθουσες διδασκαλίας και στα προγράμματα σπουδών τους».

                                                                             (Δ. Ευθυμάκης- Liberal.gr)

Ρήσεις...

 

Απόψεις...

 

«Προχθές μιλούσα με Έλληνες που δουλεύουν χρόνια τώρα στην Βρετανία και είχαν έρθει εδώ για τις διακοπές του Πάσχα. Μου είπαν για μια περίπτωση που είναι ενδεικτική του τι συμβαίνει στην Ευρώπη της παρακμής.  

Πριν 6-7 χρόνια μια Νοτιοαφρικανή πήγε νόμιμα ως οικονομική μετανάστρια στην Βρετανία. Έγκαταστάθηκε σε προάστιο του Λονδίνου. Έκανε τα χαρτιά της, έβγαλε ΑΜΚΑ και έπιασε δουλειά ως κομμώτρια με τον κατώτατο μισθό, που στον χρόνο αθροίζει περί τις 12 χιλιάδες λίρες, ο οποίος είναι αφορολόγητος. Έκτοτε ως κομμώτρια πηγαίνει και στα σπίτια όπου πληρώνεται με μαύρα. Παντρεύτηκε, έκανε δύο παιδιά και χώρισε. Έφερε στην Βρετανία τον πατέρα της που ήταν άρρωστος, του έβγαλε ΑΜΚΑ και τον νοσήλευσε στο αντίστοιχο με μας ΕΣΥ. 

Λόγω μονογονεϊκής οικογένειας και αφορολόγητου δικαιούνταν στέγασης σε νεόδμητη μονοκατοικία, με μικρό κήπο και πλήρως επιπλωμένη, σε καλή περιοχή εκτός Λονδίνου. Στην Βρετανία το κράτος υποχρεώνει τον εργολάβο μέσα στην συνολική κατασκευή να κτίζει μερικά σπίτια για την κοινωνική του πολιτική και τον πληρώνει από τον προϋπολογισμό. 

Η γυναίκα αυτή φροντίζει να κινείται κάτω από το φορολογικό ραντάρ και έτσι παίρνει όλα τα επιδόματα που προβλέπονται για αυτήν και τα παιδιά της, ακόμη και για τα ιδιαίτερά τους που δίνονται επειδή έχουν μαθησιακές δυσκολίες. Αυτή είναι μία κοινωνική πολιτική που εφαρμόζεται και για τους Βρετανούς με αποτέλεσμα την ιδρυματοποίηση μερίδας του πληθυσμού που προτιμούν να μην δουλεύουν, γιατί έχουν όλα αυτά τα πλεονεκτήματα που τους καλύπτουν τα έξοδα του βιοπορισμού τους. 

Για τις υπόλοιπες ανάγκες τους δουλεύουν με μαύρα και όποτε γουστάρουν. Για τις δαπάνες διαβίωσης αυτών των δήθεν ανέργων το σύστημα επιβάλλει βαριά φορολογία στην παραγωγική οικονομία. Σ' αυτού του είδους την πολιτική, που εξακοντίζει τις κρατικές δαπάνες, προστίθενται οι έξτρα δαπάνες για τους κάθε είδους μετανάστες.  

Αυτή είναι μια από τις αιτίες για την οποία η Βρετανοί ψήφισαν για Brexit, αφού η χώρα τους λόγω του  προσφερόμενου ικανοποιητικού βιοτικού επιπέδου, δια των μεγάλων κοινωνικών παροχών πού μέχρι την έξοδο επιδοτούνταν έξτρα από τα ταμεία της ΕΕ, είχε γίνει πόλος έλξης των απανταχού οικονομικών μεταναστών, με αποτέλεσμα ολόκληρες πόλεις να έχουν κατοικηθεί πλέον από αυτούς. Το Μπέρμιγχαμ, το Μπράντφορντ κ.α.π γκετοποιήθηκαν. Τα εγκατέλειψαν οι Βρετανοί αφού μέσα σε μερικά χρόνια οι μουσουλμάνοι κάτοικοι πολλαπλασιάσθηκαν ραγδαία. 

Η εφαρμοζόμενη σε όλη την ΕΕ κοινωνική πολιτική την έκανε να είναι μη ανταγωνιστική. Στην Ελλάδα της σοβιετοποιημένης οικονομίας το πρόβλημα είναι πολύ πιο μεγάλο και οδηγεί σε δανεισμούς και χρεοκοπίες. Δεν έφτανε αυτό το κακό. Τα τελευταία χρόνια η χρηματοδότηση της μαζικής παράνομης μετανάστευσης, από την ισλαμολάγνα νομενκλατούρα των Βρυξελλών, καθιστά ζοφερό το μέλλον της ΕΕ. Σε λίγες δεκαετίες ή θα γίνει χαλιφάτο ή θα διασπαστεί. 

Δυστυχώς οι πολίτες όταν ψηφίζουν επηρεάζονται από τα ΜΜΕ και τα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια που αντιστρέφουν την λογική κατηγορώντας ως ακροδεξιούς, ρατσιστές και φασίστες τους υγιείς πατριώτες, αυτούς δηλαδή που δεν θέλουν οι χώρες τους να γίνουν ισλαμικά χαλιφάτα αλλά να είναι μέλη μιας ΕΕ που θα σέβεται την ιστορία των κρατών της και θα ισχύει ο πολιτισμός των τριών πυλώνων στους οποίους στηρίχτηκε επί δεκαετίες από την ίδρυσή της, ήτοι αυτός που προέκυψε από την σύνθεση του αρχαίου ελληνικού, του ρωμαϊκού και του χριστιανικού πνεύματος».

                    (George Athanasios Tsoukaladakis- via George Paraschos)

Χωρίς... σχόλια

 

Απόψεις...

 

«Η γερμανική αεροπορία είχε κάνει σκόνη και θρύψαλα τα θερινά ανάκτορα του Μεγάλου Πέτρου στην Αγία Πετρούπολη, ένα οικιστικό συγκρότημα χάρμα οφθαλμών, που είχε χαρακτηρισθεί και ως «ρωσικές Βερσαλλίες». Μετά τον πόλεμο οι κομμουνιστές τα αναστήλωσαν με σεβασμό έως την παραμικρή τους λεπτομέρεια. Εδώ η Αριστερά αντέδρασε, με πρωτοπόρο τον ΣΥΡΙΖΑ, κύκλοι του οποίου κατήγγειλαν μέχρι και κίνδυνο… θεσμικής εκτροπής, επειδή ο Μητσοτάκης προσκλήθηκε από τον πρίγκιπα Κάρολο και επισκέφθηκε το εξοχικό ανάκτορο του Dumfries House, προκειμένου να αποκτήσει γνώση, για ανάλογη αξιοποίηση του Τατοΐου».

                                                                                  (Γ.Σιδέρης- liberal.gr)

«Τι ενόχλησε τον ΣΥΡΙΖΑ; Ας το ξεκαθαρίσουμε εξαρχής. Ότι το πρώην βασιλικό κτήμα Τατοΐου θα αξιοποιηθεί πολύ γρήγορα ως κέντρο αναψυχής των επισκεπτών του, των κατοίκων της Αττικής και της πρωτεύουσας και των τουριστών από τη χώρα μας και από το εξωτερικό. Τέλος η κατάσταση «γεφύρι της Αρτας» ολημερίς να σχεδιάζουμε και το βράδυ να σκίζουν τα σχέδια. Τέλος οι αναβολές στην ένταξη έργων στο ΕΣΠΑ, όπως έγινε με την ένταξη αποκατάστασης του ανακτόρου που όλο έμπαινε στο πρόγραμμα με προϋπολογισμό πέντε εκατ ευρώ και ποτέ δεν μπήκε (και το 15 και το 16 και το 17, έως το 19 αυτό επαναλαμβανόταν κατά την περίοδο της αγρανάπαυσης).

Επιτέλους, η Ελλάδα αποφάσισε πως δεν μπορεί να είναι ένα σοβαρό κράτος όσο αφήνει να ρημάζει το Τατόι, στο οποίο κατά χιλιάδες συνήθιζαν προ πυρκαγιάς να συρρέουν οι επισκέπτες, ειδικά τα Σαββατοκύριακα, για να απολαύσουν τη φύση. Η παρούσα κυβέρνηση ενέταξε το συνολικό έργο στις προγραμματικές της δηλώσεις και αυτές τηρεί μέχρι τώρα. Όπως χθες ανακοίνωσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, 75 εκατ, όσα χρειάζονται μέχρι το 2025, έχουν εξευρεθεί. Επίσης, είναι πανέτοιμα τα αναγκαία σχέδια και ετοιμάζονται διάφορες μελέτες.Μεγάλο ποσόν, είναι η αλήθεια».

                                                                      (Αγγ.Κώττη- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«H έξοδος των πολιτών από τα αστικά κέντρα τις ηµέρες του Πάσχα ξεπέρασε κι αυτή του 2019, την τελευταία ανέμελη χρονιά. Μέχρι το Μεγάλο Σάββατο, μόνο από ένα σταθμό διοδίων πέρασαν 343.000 αυτοκίνητα. Εννοείται πως τα καταλύματα ήταν πλήρη πολλές ημέρες πριν. Και όλα αυτά εν μέσω υψηλού πληθωρισμού, πολέμου στην Ουκρανία και, να μην ξεχάσουμε, με την παραλλαγή «Ομικρον» πάντα παρούσα. Φαίνεται πως ένας σημαντικός αριθμός νοικοκυριών έχει τα εισοδήματα για να αντεπεξέλθει στις ανατιμήσεις και στις λοιπές υποχρεώσεις».

                                                                     (Σ.Μουμτζής-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)