Το ξεβόλεμα που ενοχλεί...

 

«Οι νέοι του «αντιμνημονιακού αγώνα» έδιναν μάχες για να μην κοπούν οι υψηλές συντάξεις, να μη σταματήσουν οι πρόωρες συνταξιοδοτήσεις, να μην υπάρχει αξιολόγηση στο δημόσιο, να μην έρθουν καθηγητές από έξω στα Συμβούλια των πανεπιστημίων. Οι outsiders του συστήματος, δηλαδή, έδιναν μάχες να μην αλλάξει το πελατειακό σύστημα που δεν τους περιελάμβανε.

Τον τελευταίο καιρό, με τους ίδιους σχεδόν πρωταγωνιστές, τους ίδιους δημαγωγούς και μια μερίδα της νεολαίας που γοητεύεται από τις εύκολες λύσεις, πάει να στηθεί πάλι το ίδιο αυτοκαταστροφικό σκηνικό. Εμείς δεν υπακούμε στα μέτρα, δεν δεχόμαστε τους περιορισμούς, μας στερείτε την κοινωνικοποίηση στην καλύτερη ηλικία. 

Κολακευόμαστε λέγοντας συχνά ότι οι Aσιάτες τηρούν τα μέτρα γιατί είναι συνηθισμένοι σε αυταρχικά καθεστώτα, ενώ εμείς είμαστε Δύση, δεν ανεχόμαστε περιορισμούς στην ελευθερία μας. Νομίζω ότι κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας. 

Η αιτία δεν είναι δυστυχώς η δημοκρατία και οι ατομικές ελευθερίες μας. Αλλά ότι οι κοινωνίες της Δύσης είναι γερασμένες και έχουν γίνει μαλθακές. Δεν μπορούν να ξεβολευτούν, δεν μπορούν να αλλάξουν τον τρόπο ζωής τους, δεν έχουν τον δυναμισμό να προσπαθήσουν, να σφίξουν τα δόντια και να ξεπεράσουν τη δυσκολία. 

Φταίει που έχουν περάσει 80 χρόνια από τον τελευταίο Μεγάλο πόλεμο; Φταίει η ευμάρεια των προηγούμενων δεκαετιών; Οι άνθρωποι της Δύσης δύσκολα μπορούν να δεχτούν ότι η ζωή είναι αβέβαιη, ότι είναι επικίνδυνη, ότι δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει αύριο. Το βλέπεις σε κάθε φάση της πανδημίας: Πείτε μας πότε θα ανοίξουν τα σχολεία. Μα κάθε βδομάδα μάς λέτε οι επόμενες βδομάδες είναι δύσκολες. Πείτε μας πότε θα τελειώσει, δεν αντέχουμε άλλο.

Δεν μπορούμε να ανεχτούμε την αβεβαιότητα, δεν μπορούμε να διαχειριστούμε την αμφιβολία, θέλουμε καθησυχαστικές απαντήσεις, κάθε απόγευμα στα δελτία ειδήσεων μια ερώτηση μόνο υπάρχει: Πότε θα τελειώσει το λοκντάουν. Όχι πώς δεν θα έχουμε 70 νεκρούς κάθε μέρα».

                         (Απόσπασμα άρθρου του Φ. Γεωργελέ από την Αthensvoice)