Έγκλημα και... τιμωρία

 

«Μα, τώρα το θυμήθηκαν; Γιατί; Επειδή τόσα χρόνια μερικοί το είχαν ξεχάσει ή ήθελαν να το ξεχάσουν. Και περίμεναν να το ξεχάσουν και οι υπόλοιποι. Βλέπετε, οι συγγενείς των θυμάτων της τρομοκρατίας δεν κάνουν τόσο θόρυβο όσο οι υπερασπιστές των τρομοκρατών. Προσπαθούν να διαχειρισθούν το πένθος τους ελπίζοντας ότι μια μέρα κάποιος θα το δικαιώσει. Δεν θα δικαιώσει τους νεκρούς τους. Θα αναγνωρίσει ότι δικαίως πενθούν και ότι δεν είναι μόνοι. 

Το έγκλημα της Marfin είναι ένα από τα ειδεχθέστερα της μεταπολίτευσης. Τρεις νέοι άνθρωποι κάηκαν ζωντανοί στον βωμό της ανομίας. Τους δολοφόνησαν κουκουλοφόροι με τα δικά τους όπλα, τις μολότοφ. Αυτές που εδώ και δεκαετίες έχει νομιμοποιήσει το θέατρο που παίζουν οι διάφοροι «αναρχοαυτόνομοι, αριστεριστές, αλληλέγγυοι», μια πανίδα που στόχο έχει να συντηρήσει τις φωλιές της ανομίας. Αυτές στις οποίες κανείς δεν δίνει σημασία όταν τις βλέπει στα ρεπορτάζ, όμως αποδείχθηκαν εξίσου δολοφονικές με τα καλάσνικοφ των μαφιόζων. 

Η απορία είναι εύλογη. Ύστερα από τόσα χρόνια, έντεκα συναπτά θα συμπληρωθούν στις 5 Μαΐου, πόσα στοιχεία έχουν απομείνει. Πόσα έχουν εξαφανισθεί, είτε ηθελημένα είτε τυχαία. Το γεγονός ότι υπάρχει οπτικό υλικό που επιτρέπει κατά την αστυνομία την ταυτοποίηση των δολοφόνων εμπνέει αισιοδοξία. Υποθέτω ότι όσο προχωρούν οι έρευνες θα αποκαλυφθούν και οι ταυτότητες όσων προσπάθησαν έως σήμερα να τις εμποδίσουν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, περιμένοντας να ξεχαστεί το έγκλημα.

Υπάρχουν και οι ηθικοί αυτουργοί. Δεν αναφέρομαι μόνον σε όσες πολιτικές δυνάμεις, κοινοβουλευτικές ή εξωκοινοβουλευτικές, θεωρούν την εγκληματική δραστηριότητα των κουκουλοφόρων ως εργαλείο άσκησης της πολιτικής τους. Αναφέρομαι και σε όσους επικαλούνται και προβάλλουν την ανοχή απέναντι στην ανομία κραδαίνοντας βαθυστόχαστες κοινωνιολογικές αναλύσεις. Και φθάνουν να ταυτίσουν τη δράση των κουκουλοφόρων με την κοινωνική διαμαρτυρία και να καταγγείλουν κάθε απόπειρα καταστολής της ως αστυνομική βία. Συνοδοιπόροι εκ του ασφαλούς, συμμετέχουν στη νομιμοποίηση της ανομίας, το μεγαλύτερο καρκίνωμα της Δημοκρατίας μας. 

Η Δημοκρατία μας δεν κινδυνεύει από τις ερπύστριες ούτε από τα κλομπ των αστυνομικών. Κινδυνεύει από τους πυρήνες ανομίας, τους μεταστατικούς καρκίνους της πρώτης τρομοκρατίας. Η υπόθεση της Marfin δίνει σε όλους αυτούς μια ευκαιρία να αναθεωρήσουν τα στερεότυπά τους. Και γι’ αυτό η εξιχνίαση του φρικαλέου εγκλήματος είναι υπόθεση της Δημοκρατίας. Χωρίς να έχω στοιχεία, υποψιάζομαι πως έχει τόσες διακλαδώσεις στον υπόκοσμο της αριστερής ανομίας, που θα αποτελέσει την αρχή του ξηλώματός της. Όπως η δίκη της Χρυσής Αυγής με τους νεοναζί».

                              (Άρθρο του Τ. Θεοδωρόπουλου από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)