Απόψεις...

 

«Υπάρχει περίσσευμα χόλου, όπως υπάρχει περίσσευμα φθόνου. Οι γλεντζέδες που συνωστίζονται στις πλατείες μοιάζουν να διασκεδάζουν εναντίον όσων θέλουν να τηρήσουν τα μέτρα. Οταν φωνάζεις «Μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι» δεν διεκδικείς τίποτε καλύτερο για τη ζωή σου. Θέλεις να βγάλεις το περίσσευμα του χόλου. Το ερώτημα είναι για ποιον λόγο ο χόλος, εντελώς ανθρώπινο συναίσθημα, βρίσκει ανταπόκριση σε τμήματα του πληθυσμού, κυρίως δε στους νεότερους. 

Θα μπορούσε να εξηγηθεί από το γεγονός ότι η ελληνική κοινωνία είναι μια κοινωνία απογοητευμένη από τον εαυτό της. Όμως, πότε πρόλαβε ο εικοσάρης να απογοητευθεί από τον εαυτό του; Την απογοήτευση του την πέρασαν, ακόμη και υποσυνείδητα, οι δάσκαλοι και οι γονείς του. Είναι το πρόβλημα της σημερινής Αριστεράς. Επειδή έχει απογοητευθεί από τον εαυτό της, επειδή η ιδεολογία της έχει ακυρωθεί από την πραγματικότητα, της έχει μείνει η στρατηγική του χόλου. Έτσι επιβιώνει. Πολλές φορές χωρίς προσχήματα».

                                                     (Τ. Θεοδωρόπουλος-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Η τηλεκπαίδευση -καλή και άγια, πολύτιμη σε δύσκολους καιρούς- θα αφήσει πίσω της συντρίμμια. Δεν εμπεδώνονται κλάσματα και επιρρήματα από ταμπλέτα. Στη Βρετανία ο Τζόνσον καταστρώνει τετραετές σχέδιο για την αποκατάσταση των μαθησιακών κενών. Μήπως πρέπει να σκεφτούμε κάτι ανάλογο κι εμείς, πέραν της μικρής παράτασης του διδακτικού έτους; Η κυβέρνηση και η κυρία Κεραμέως προσωπικά, το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής και άπαντες οι δορυφορικοί επιστημονικοί φορείς του υπουργείου, θα πρέπει να στύψουν το μυαλό τους για το πώς τα παιδιά δεν θα βγουν χαμένα, επειδή κλήρωσε στη γενιά τους το λαχείο του κορονοϊού. 

Το υπουργείο εξετάζει –και λογικά– την παράταση του διδακτικού έτους εντός του Ιουνίου. Αρκεί όμως η τρεχάλα για να καλυφθεί η ύλη; Όταν οι μαθητές δεν έχουν έλθει σε βαθιά επαφή με τα ουσιώδη, τι μπορεί να κάνει ένα σχολικό έτος-λάστιχο, και μόνο; Πώς βρίσκει τον προσανατολισμό του ένα παιδί που έχει χαθεί σε ένα δάσος που πυκνώνει; Έρμαιο σε έναν κόσμο υψηλών απαιτήσεων, με όρους σκληρού ανταγωνισμού – έχει περάσει ο καιρός που το ζητούμενο ήταν να μάθει πέντε κολλυβογράμματα.  

Λειτουργικά αναλφάβητα παιδιά σημαίνει αυριανοί πολίτες με καταργημένη κρίση και θέληση, που θα δυσκολεύονται να παρακολουθήσουν τα κοινά, που δεν θα γνωρίσουν ποτέ τα μονοπάτια της λογικής, για να οικοδομήσουν απόψεις και επιχειρήματα, εύκολα θύματα λαϊκισμών και θεωριών συνωμοσίας. Αλίμονο… Εκτός κι αν κάποιοι θέλουν τα παιδιά μας να πιστεύουν ότι Πλούταρχος είναι μόνο ο τραγουδιστής, το Νεπάλ συνορεύει με τη Λευκορωσία και Λιχτενστάιν ονομάζεται γνωστή ατραξιόν σε γερμανικό τσίρκο». 

                               (Απόσπασμα άρθρου της Ελ. Κόλλια από το protagon.gr)