Τα ερωτήματα παραμένουν...

 

Σε σχέση με τα έργα που κάνουν τη ζωή των κατοίκων μιας πόλης καλύτερη αλλά αναβαθμίζουν και το τουριστικό της προϊόν –εννοείται σε ένα ορθολογικό περιβάλλον- υπάρχουν πράγματα που πρέπει να γίνονται στην ώρα τους, κάποια που μπορούν να περιμένουν και κάποια που γίνονται χωρίς να πείθουν ότι είναι αναγκαία.

Για παράδειγμα, η Λαϊκή Αγορά της Αγ. Μαρίνας είναι κάτι που έχει ξεπεράσει προ πολλού το όριο της ανοχής, καθότι πουθενά στη χώρα δεν θα δει κανείς κάτι τόσο πρωτόγονο. Αντίθετα, αυτό που θα δει είναι ωραίες και λειτουργικές αγορές, τακτοποιημένες, ανθρώπινες. Και όμως, η συγκεκριμένη αγορά αφήνεται να γίνει με τα χρόνια όλο και χειρότερη χωρίς να την αγγίζει καμία Δημοτική αρχή. Το γιατί,  το γνωρίζουν εκείνοι.

Το πάρκο Πυρσινέλλα, θα έπρεπε εδώ και χρόνια επίσης να  έχει γίνει σημείο αναφοράς για την πόλη ολόκληρη και όχι να αφεθεί στη μοίρα του λες και υπάρχουν πολλές παρόμοιες εκτάσεις μέσα σε αστικό ιστό. Και όμως…

Η παιδική χαρά στο πάρκο Κατσάρη, στο πιο επισκέψιμο με διαφορά  πάρκο, πόσο ακόμη να περιμένει; Και στην τελευταία κωμόπολη της χώρας θα δει κανείς κανονικές και πρωτοπόρες παιδικές χαρές  και όχι επικίνδυνους για παιδιά χώρους με διαλυμένες περιφράξεις και παιχνίδια. Και μόνο από ντροπή για τους ξένους επισκέπτες που έρχονται με τα παιδιά τους για να  θαυμάσουν τον πρωτογονισμό μας στην πράξη θα έπρεπε να έχει αντικατασταθεί. Πού είναι οι παιδικές χαρές στα Λιθαρίτσια, στο Γιαννιώτικο Σαλόνι, στις γειτονιές; Ή τις ξήλωσαν ή τις άφησαν να ρημάξουν, όπως εκείνες στα Σεισμόπληκτα που δείξαμε τελευταία. Και γιατί όλα αυτά; Δεν υπάρχουν γονείς με παιδιά σ’ αυτή την πόλη;

Η Κεντρική μας πλατεία ωστόσο είναι ένα έργο που οποιαδήποτε Δημοτική Αρχή θα μπορούσε να έχει ανακατασκευάσει με τις τεχνικές της υπηρεσίες, όπως κάνουν και πολλές πόλεις στη χώρα.

Το να καταστρέφει κανείς μια υποδομή χωρίς προφανή  λόγο -πέρα από την αντικατάσταση της επιδαπέδιας πλακόστρωσης  που θα έπρεπε να είχε γίνει εδώ και χρόνια- έχοντας μάλιστα  αντίθετη την πλειοψηφία της κοινής γνώμης, δηλαδή τους ίδιους τους πολίτες για τους οποίους υποτίθεται αναπλάθεται -με το χειρότερο όμως δυνατό τρόπο- η πλατεία, τι ακριβώς σημαίνει; Πώς λέγεται αυτό στη γλώσσα των ειδικών;

Το  ποσό των 5,2 εκατομμυρίων  ευρώ (από 1,2 που είχε προϋπολογιστεί η προηγούμενη εκδοχή της) επαρκεί για δεκάδες μικρές και μεγαλύτερες παρεμβάσεις στην πόλη, στις γειτονιές της, σε κοινόχρηστους χώρους, σε δρόμους και πεζοδρόμια.

Πόσα χρόνια, ας πούμε, πρέπει να περιμένει ακόμη η  κεντρικότερη λεωφόρος Δωδώνης χωρίς πεζοδρόμια στο τελευταίο τμήμα της από την πλατεία Πολυτεχνείου και κάτω; Δεν είναι αυτό κάτι που ξεπερνάει την κοινή λογική; Και μάλιστα όταν ο συγκεκριμένος δρόμος είναι και η επίσημη είσοδος της πόλης;

Ένα τελευταίο -και όχι μικρότερο- πρόβλημα σχετίζεται με το “μετά”. Ποιος προστατεύει τα έργα που γίνονται από την -ατιμώρητη πάντα- καταστροφομανία; Πολλά όμορφα πράγματα δεν πρόλαβαν να κλείσουν μήνα  και άρχισε ο βανδαλισμός τους που έχει γίνει πια θεσμός, εφόσον οι ιδεοληψίες  και οι αρτηριοσκληρώσεις μερίδας αρμοδίων δεν επιτρέπει την προστασία τους με χρήση της τεχνολογίας.

Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα λοιπόν. Οι πολίτες παραμένουν θεατές σε ένα έργο που τους βρίσκει αντίθετους τη στιγμή που στο Ηράκλειο, για παράδειγμα, (όπως δείξαμε προχθές) ο αντίστοιχος Δήμος έδωσε ολόκληρο ερωτηματολόγιο στη δημοσιότητα με συγκεκριμένες παρεμβάσεις στην εκεί πλατεία τους, καλώντας τους πολίτες να δηλώσουν την  άποψή τους. 

Εδώ, αντίθετα, εκατομμύρια ευρώ υπερίπτανται γύρω μας για να καταστραφεί μια λειτουργική υποδομή, να φύγουν παγκάκια, να αποξηλωθούν συντριβάνια, να εξαφανιστούν  μεταλλικές γέφυρες και κλιμακοστάσια υπόγειου πάρκινγκ, να ξεθεμελιωθούν ολόκληρες πλατείες, να εκριζωθούν δέντρα. Κι όλο αυτό για να έρθει τι; Μια γκρίζα, άχαρη, αντιαισθητική και έξω από τα ανθρώπινα μέτρα κατασκευή με τεράστιο και αδικαιολόγητο -κατά την ταπεινή μας άποψη- κόστος που ακόμη παραμένει ανεξιχνίαστο το τι και πόσο ακριβώς θα κοστολογηθεί.

Δείτε πώς ήταν η παιδική χαρά και το λιμανάκι στο πάρκο Κατσάρη πριν κάποια χρόνια. Το πώς κατάντησε σήμερα δεν χρειάζεται να το πούμε. Δεν έμεινε τίποτε όρθιο. Το διαπιστώνουν άλλωστε καθημερινά όλοι, όσοι περνούν από εκεί...   

   ΠΡΙΝ:

   META: