Πρώτα η Ελλάδα...

«Θέλαμε δεν θέλαμε, όσοι ζήσαμε τη δικτατορία παλεύαμε να απομυθοποιήσουμε την 25η Μαρτίου. Τους συμβολισμούς της τους είχε διασύρει το καθεστώς με το κακό του γούστο και τις ελληνικούρες του. Διαβάζαμε Σκαρίμπα, οι πιο θαρραλέοι ακόμη και Κορδάτο. Και εννοείται, όσοι άντεχαν τις ισχυρές συγκινήσεις διάβαζαν Μακρυγιάννη. Ήταν η φωνή του αγωνιστή που δεν δικαιώθηκε για τους αγώνες του. Ήταν θυμωμένος και μας πήγαινε, γιατί και εμείς θυμωμένοι ήμασταν. 

Από την παλιγγενεσία κρατούσαμε μόνο την ελευθερία και την ανεξαρτησία. Και με κάποιες αποχρώσεις ταξικού αγώνα, φθάσαμε να ταυτίζουμε το 1821 με το ΕΑΜ. Το έθνος δεν υπήρχε πουθενά. Κρυβόταν στα ιδεολογικά σεντούκια των δεξιών. Όποιος τολμούσε να μιλήσει για εθνική συνείδηση ήταν ύποπτος για εθνικισμό. Η επίκληση του έθνους είχε καταντήσει ιδιώνυμο αδίκημα. Τη θέση του την είχε πάρει ο «λαός». «Λαός» ο Νικηταράς, «λαός» και ο Βελουχιώτης. Η αγιογραφική βιογραφία του Άρη σάρωσε στις πωλήσεις και η εικόνα του βρήκε τη θέση της δίπλα στους ήρωες του ’21. 

Το αποτέλεσμα είναι ότι δεν ξέραμε τι γιορτάζουμε την 25η Μαρτίου και επειδή δεν συμπαθούμε τα μπερδέματα, που σε υποχρεώνουν να σκεφτείς, την αφήναμε να περνάει σχεδόν απαρατήρητη. Η σημαία χρειαζόταν για το Euro και τους Ολυμπιακούς. Η γενιά μου μεγάλωσε. Πολλοί από μας βρέθηκαν σε σχολικές ή πανεπιστημιακές αίθουσες για να μεταδώσουν τη σύγχυση στις νεότερες γενιές. Αν το ελληνικό κράτος ήταν αποτέλεσμα της επανάστασης και επειδή το ελληνικό κράτος ήταν εκ προοιμίου ένοχο, έψαχναν τα στοιχεία της ενοχής του. 

Η ναυμαχία του Ναυαρίνου αντιμετωπιζόταν ως η αρχή της υποτέλειας, η γενική δοκιμή του αμερικανικού 6ου Στόλου, τα δε δάνεια της επανάστασης, η γενική δοκιμή των μνημονίων. Έχει σημασία ότι εφέτος, για πρώτη φορά, το ελληνικό κράτος τιμά τις τρεις δυνάμεις που συνεισέφεραν στη δημιουργία του. Είναι σαν να πετάμε από πάνω μας τη σκόνη της μεταπολίτευσης. Βαρεθήκαμε να απομυθοποιούμε την ύπαρξή μας. 

Το όριο των 200 ετών είναι συμβολικό. Ας αξιοποιήσουμε τους συμβολισμούς του, μήπως και καταφέρουμε να αντιμετωπίσουμε τις ενοχές μας, να πάψουμε να είμαστε θυμωμένοι με τους εαυτούς μας. Σήμερα γιορτάζουμε την εθνική μας ταυτότητα. Έτσι, για να θυμόμαστε πως η συνείδηση που την αντανακλά είναι ισχυρότερη από τη φλυαρία των δικαιωματιστών και τις συντεχνίες των δικαιωμάτων. 

Δεν ενδιαφέρει τι σκεφτόταν ο Κολοκοτρώνης για τις έμφυλες ταυτότητες, τα συμφέροντα των φαρμακοποιών ή τα δικαιώματα των καταληψιών. Ενδιαφέρει ότι κατέλαβε την Τριπολιτσά και κατατρόπωσε τον Δράμαλη στα Δερβενάκια. Όσο ο Κολοκοτρώνης μας συγκινεί, η Ελλάδα μπορεί να μας συγκινήσει. Η Ελλάδα χρειάζεται rebranding, πρώτα απέναντι στους Έλληνες».

                                  (Άρθρο του Τ. Θεοδωρόπουλου από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)