Mια προβληματική Δημοκρατία (;)

 

«Ζούμε σε μια πρωτοφανή κατάσταση στα χρονικά αυτής της δημοκρατίας, που ο ένας υποψήφιος δηλώνει ξεκάθαρα και επανειλημμένα ότι δεν πρόκειται να αποδεχτεί κανένα αποτέλεσμα που δεν του αρέσει. Δεν τίθεται αμφιβολία περί αυτού. Φυσικά και θα αμφισβητήσει τα αποτελέσματα των εκλογών αν χάσει. Εδώ αμφισβητεί τα αποτελέσματα των εκλογών που κέρδισε. Και αυτό δεν είναι ένα ενδεχόμενο γραφικό ή αστείο. 

Δεν μιλάμε απλά για έναν υπερήλικα που συμπεριφέρεται λες και είναι ο στρατηγός Ζοντ χωρίς τις υπερδυνάμεις. Συνοδεύεται από μια στρατηγική ενός κομματικού μηχανισμού που παράλληλα εργάζεται ενεργά, τώρα που μιλάμε, για τον εκτροχιασμό της εκλογικής διαδικασίας που θα ξεκινήσει σε 38 ημέρες.

“Το χειρότερο σενάριο δεν είναι το να απορρίψει το αποτέλεσμα των εκλογών ο Τραμπ” εξηγεί ο Γκέλμαν στο άρθρο του. “Το χειρότερο θα είναι αν χρησιμοποιήσει την ισχύ του για να εμποδίσει ένα αποτέλεσμα που θα είναι ξεκάθαρα εναντίον του (…) Αν ο Τραμπ αποχαλινωθεί και αν οι Ρεπουμπλικάνοι σύμμαχοί του παίξουν τους ρόλους τους, θα μπορούσε να εμποδίσει την ανακοίνωση μιας καθαρής νίκης για τον Μπάιντεν, πρώτα στο σώμα των εκλεκτόρων και μετά στο Κογκρέσο”.  

Έχοντας μιλήσει με στελέχη του Ρεπουμπλικανικού κόμματος, αναφέρει συγκεκριμένες κινήσεις και δοκιμές που γίνονται αυτή τη στιγμή για την τεχνική και νομική αμφισβήτηση της διαδικασίας το Νοέμβριο. Περιγράφει ακόμα και το σχεδιασμό πράξεων που αγγίζουν τα όρια του σαμποτάζ. Αυτά τα πράγματα, για κάποιον που νομίζει ότι οι ΗΠΑ είναι μια καλολαδωμένη μηχανή δημοκρατίας και νομιμότητας μπορεί να μοιάζουν αδιανόητα. 

Ο Γκέλμαν καταρρίπτει αυτό το μύθο, περιγράφοντας ένα εκλογικό σύστημα-κουρελού, γεμάτο αντιφάσεις και νομικά κενά, το οποίο -ένα ενδεικτικό παράδειγμα θα σας πω -στην πράξη επιτρέπει σε μια Πολιτεία να αγνοήσει ολοσχερώς την λαϊκή ετυμηγορία και να δώσει όλους τους εκλέκτορες όπου θέλει, απολύτως νόμιμα. Το ότι αυτό δεν έχει συμβεί ποτέ (σχεδόν) δεν οφείλεται σε “θεσμούς” που “λειτουργούν” αλλά στην τήρηση ενός πολιτικού εθίμου.  

Δύσκολα μπορεί κάποιος να υποστηρίξει ότι στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές η βούληση του λαού εκφράζεται εντελώς ανόθευτη. Αρκεί να κοιτάξει κανείς απλά, βασικά πράγματα, όπως το ότι οι εκλογές γίνονται Τρίτη, ότι η ημέρα των εκλογών δεν είναι αργία (οπότε ο κόσμος δουλεύει -και ειδικά οι φτωχότεροι ενδέχεται να μην προλαβαίνουν ή να μην μπορούν να αφήσουν τη δουλειά τους για να ψηφίσουν) και το ότι η συμμετοχή δεν είναι υποχρεωτική. 

Ίσως γνωρίζετε ότι το σύστημα είναι φτιαγμένο έτσι ώστε τον Πρόεδρο να μην τον εκλέγουν οι πολίτες, αλλά ένας συγκεκριμένος αριθμός εκλεκτόρων από κάθε Πολιτεία. Ο αριθμός υποτίθεται ότι πρέπει να είναι αντιπροσωπευτικός του πληθυσμού της χώρας, αλλά στην πράξη η ψήφος του κατοίκου μιας μικρής πολιτείας όπως το Γουαϊόμινγκ έχει τριπλάσια αξία από την ψήφο του κατοίκου της Καλιφόρνιας».

      (Απόσπασμα  άρθρου του Θ.Γεωργακόπουλου από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ )

                                                                                                                           (D.Trump- Sarah Palin)