Ποιος θα δουλέψει;

 «Ο Γιώργος Δαμασιώτης ήταν τραγουδιστής της Όπερας με αξιόλογες σπουδές στο εξωτερικό αλλά και σπουδαίος ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου. Οι μικροί ρόλοι που ερμήνευσε στις ταινίες άφησαν εποχή. Εδώ τον βλέπουμε στην "Καφετζού", να διαπληκτίζεται με το Μίμη Φωτόπουλο, ζαλωμένος με μια τσάντα από καραβόπανο γεμάτη εργαλεία. Τις θυμάμαι πολύ καλά τις τσάντες αυτές. Ήταν μια εποχή που είχε γεμίσει όλη η Ελλάδα από δαύτες. 

Μιλάμε για το 1963. Λίγα χρόνια μετά τη λήξη του εμφυλίου. Φτώχεια και ερήμωση παντού, κυρίως στην επαρχία. Οργανώθηκαν τότε με πρωτοβουλία της Βασίλισσας Φρειδερίκης μαθήματα λαϊκής επιμόρφωσης για διάφορα ανδρικά επαγγέλματα όπως χτίστης, μαραγκός, πετράς, υδραυλικός, σιδεράς και άλλα, που πιθανόν τώρα δεν θυμάμαι. Μετά το τέλος των μαθημάτων, όσοι ήταν επιμελείς και είχαν τεχνική αντίληψη έπαιρναν δώρο μια τέτοια τσάντα γεμάτη εργαλεία. Η τσάντα του μαραγκού, ας πούμε, είχε μέσα πριόνι, σκεπάρι, σκαρπέλο, αρίδα, ροκάνι, ράσπα και ότι άλλο ήταν απαραίτητο για να ξεκινήσει ένας νέος το σχετικό επάγγελμα. Το ίδιο και για τα άλλα επαγγέλματα. 

Στο τέλος των μαθημάτων οι μαθητές αναλάμβαναν να διεκπεραιώσουν κάποια έργα στο χωριό με βάση αυτά που έμαθαν, με την επίβλεψη του εκπαιδευτή τους. Ξέρω τουλάχιστον πεντέξι τεχνίτες του χωριού μου που ξεκίνησαν το επάγγελμά τους μ' αυτόν τον τρόπο.Άθελά μου, κάνω τη σύγκριση με το σήμερα και το αδιέξοδο στο οποίο έχουμε περιέλθει, προσπαθώντας με την πολιτική των επιδομάτων να λύσουμε το πρόβλημα της ανεργίας.

Στη χώρα μας σήμερα υπάρχουν δυο λογιών νέοι: αυτοί που τρέμουν στην ιδέα ότι μπορεί να χρειαστεί κάποτε να δουλέψουν και να λερώσουν τα χέρια τους και αυτοί που το λέει η καρδιά τους. Οι δεύτεροι δεν κάθονται εδώ, παρά μόνο αν έχουν μεγάλες οικογενειακές υποχρεώσεις. Στην πλειοψηφία τους έχουν μεταναστεύσει στις χώρες της Ευρώπης όπου ο ευσυνείδητος χειρώνακτας εργάτης είναι περιζήτητος. Τρεις και τέσσερις χιλιάδες ευρώ καθαρίζει ένας εργάτης στα θερμοκήπια της Ολλανδίας ή ένας οδηγός στην Ελβετία ή ένας οικοδόμος στη Γερμανία. Δεν είναι κορόιδα να μείνουν εδώ με τρεις κι εξήντα. 

Την έλλειψη εργατών του παλιού καιρού την γνωρίζουν ήδη οι επιχειρηματίες, αλλά την αντιλαμβάνονται και οι ιδιώτες μόλις χρειαστούν εργάτη ή και τεχνίτη για κάποια δουλειά στο σπίτι τους. Δεν μιλάμε φυσικά για εξειδικευμένους τεχνίτες. Ουαί κι αλίμονο αν χρειαστούμε έναν ψυκτικό, έναν πιστοποιημένο ηλεκτροσυγκολλητή, έναν θερμοϋδραυλικό, έναν ηλεκτρολόγο! Θα καταλάβουμε τότε πού βρισκόμαστε, και δικαίως θα αναρωτηθούμε :

Άντε και ήρθε η Ανάπτυξη. Ποιος θα δουλέψει ; Οι πρόσφυγες και οι οικονομικοί μετανάστες μήπως, που τους έχει διαφθείρει ήδη η επιδοματική πολιτική; Δεν το νομίζω. Ακολουθούμε πορεία θανάτου.

                                                                         (Ιεροκλής Σαββίδης- F/B)