Απόψεις...

 

«Ο Μακρόν έκανε κάτι που είχε λείψει από τη Δύση. Υπερασπίστηκε την ελευθερία του λόγου, του τύπου και της έκφρασης με έναν ξεκάθαρο και σαφή τρόπο. Αυτή η πράξη από μόνη της, με μερίδες του ανεπτυγμένου κόσμου να εναντιώνονται στις ίδιες ακριβώς ελευθερίες, έχει μεγάλη αξία. Ο Μακρόν σίγουρα βρίσκεται, με τη στάση του, στη σωστή πλευρά της ιστορίας και όσοι εκτιμούμε τη σημασία της ελευθερίας του λόγου οφείλουμε να θυμόμαστε την τίμια στάση του σε μία πολύ δύσκολη και τεταμένη στιγμή.

Στο Μονπελιέ της Γαλλίας, όμως, συνέβη κάτι που δημιουργεί άλλου είδους ερωτήματα. Σε δημόσια κτίρια της πόλης αναρτήθηκαν τα εξώφυλλα του περιοδικού Charlie Hebdo, που περιλαμβάνουν και την απεικόνιση του Μωάμεθ. Εδώ ενδεχομένως η ελευθερία του λόγου να έδωσε τη θέση της σε κάτι διαφορετικό, πιο φανατισμένο και σκοτεινό.

Ενώ το συγκεκριμένο εξώφυλλο είναι κάτι που οφείλει να είναι ανεκτό από την κοινωνία και τη δικαιοσύνη, η αναπαραγωγή του και η τοποθέτηση του σε δημόσια κτίρια θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως βαθύτατα καταπιεστική. Σε μία σχετική παρατήρηση, μερικούς αιώνες νωρίτερα, ο Τόμας Τζέφερσον είχε πει ότι “ο εξαναγκασμός ενός ανθρώπου να χρηματοδοτήσει την αναπαραγωγή ιδεών στις οποίες δεν πιστεύει και τις απεχθάνεται είναι πράξη αμαρτωλή και τυραννική”. 

Στη Γαλλία σήμερα ζουν 8,5 εκατομμύρια Μουσουλμάνοι, στη μεγάλη τους πλειοψηφία πολίτες της χώρας, που πληρώνουν φόρους όπως και οι Χριστιανοί ή οι άθεοι συμπολίτες τους. Η χρησιμοποίηση ενός κρατικού κτιρίου, όσο σωστά και να είναι τα κίνητρά της, που προσβάλλει τις θρησκευτικές πεποιθήσεις των πολιτών είναι τουλάχιστον ατυχής. Όχι επειδή προσβάλλει τις πεποιθήσεις, αλλά επειδή έχει και την υποστήριξη του μονοπωλίου της νόμιμης βίας.Το κράτος είναι ο κατάλληλος φορέας για την προστασία της ελευθερίας του λόγου των πολιτών, όχι ο κατάλληλος φορέας να κάνει χρήση της».

                               (Απόσπασμα άρθρου του Αλ.Σκούρα από το  liberal.gr)

 

«Χωρίς να υποστηρίζει κανείς πως η σημερινή κυβέρνηση αντιλήφθηκε έγκαιρα την προβληματικότητα των συγκοινωνιών ή είχε γρήγορα αντανακλαστικά για την αντιμετώπιση των θεμάτων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, είναι τουλάχιστον όμως οξύμωρο αυτήν την κριτική να την ασκεί ο ΣΥΡΙΖΑ που επί πέντε χρόνια όχι μόνο δεν ασχολήθηκε με την ποιότητα της καθημερινής ζωής και των συγκοινωνιών, αλλά απαξίωσε οριστικά ότι είχε απομείνει. 

Σε ένα παιχνίδι της μοίρας ο τομεάρχης Μεταφορών του ΣΥΡΙΖΑ, Νίκος Παππάς, έχει το προνόμιο η διάλυση των συγκοινωνιών της Θεσσαλονίκης να έγινε διά χειρός του πατρός του Στέλιου. Και βέβαια επειδή δεν υπάρχει οικογενειακή ευθύνη, το σχόλιο εντάσσεται στη σφαίρα της μυθιστορηματικής σημειολογίας μόνο. Όντως τα λεωφορεία είναι κινητές βόμβες για τη μετάδοση του ιού, και όντως το κεφάλαιο αυτό είναι ένα κενό πολιτικής των τελευταίων κυβερνήσεων αλλά και της σημερινής. 

Ο εύκολος δρόμος των επιδοτούμενων δημοσίων συγκοινωνιών χωρίς έλεγχο της αποδοτικότητας και χωρίς ορθολογικό μάνατζμεντ είναι φυσικά η σταθερή επωδός του ΣΥΡΙΖΑ για αυτό και για ανάλογα θέματα του δημοσίου τομέα. Αλλά και η σημερινή κυβέρνηση έπιασε το τιμόνι αδιάβαστη στο κρίσιμο αυτό θέμα, η δε πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Μεταφορών και Υποδομών δεν διακρίθηκε ούτε για επιχειρησιακή ετοιμότητα, ούτε για την ύπαρξη επεξεργασμένων στρατηγικών σχεδίων

            (Απόσπασμα άρθρου του Στ.Κωνσταντινίδη από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)