«Κάθε χρόνο, σε κάθε διαδήλωση μεσαίου ή μεγάλου μεγέθους, ζούμε τα ίδια και τα ίδια. Κάποια «παιδιά» (συνήθως μαυροφορεμένα) ξεκόβουν από τον βασικό κορμό της διαδήλωσης και επιτίθενται στους (συνήθως συνομηλίκους τους) αστυνομικούς. Οι αστυνομικοί απαντούν με όπλα μαζικής απώθησης, δηλαδή δακρυγόνα. Η πλειονότητα των ειρηνικών διαδηλωτών δυσανασχετεί και διαλύεται.
Αρχίζουν οι πρώτες καταγγελίες για «αναίτια και απρόκλητη επίθεση των μονάδων τάξης» κατά των διαδηλωτών· κάτι, που αν ισχύει, δείχνει ότι βρέθηκε η πρώτη παγκοσμίως ομάδα δημοσίων υπαλλήλων που θέλει να κάνει περισσότερη δουλειά από όση τους ανατίθεται. Ολοι μιλούν για σχεδιασμένη επίθεση της κυβέρνησης ώστε να πλήξει το περήφανο κίνημα διαμαρτυρίας. Αποσιωπάται το γεγονός ότι από τη μεταπολίτευση και μετά υπήρξαν 24 κυβερνήσεις όλων των αποχρώσεων και δεν μπορεί –τι στην ευχή;– να είναι όλες μα όλες κατά των κινημάτων διαμαρτυρίας, ακόμη κι εκείνες, όπως του ΣΥΡΙΖΑ, που ξεπήδησαν από κινήματα διαμαρτυρίας.
Γίνονται οι πρώτες (πάντα αναίτιες) προσαγωγές και η σύλληψη (πάντα αθώων) διαδηλωτών. Μετά αρχίζει το γαϊτανάκι της συμπαράστασης, που ξεκινά από συνθήματα «κανένας όμηρος στα χέρια του κράτους» και φτάνει μέχρι τους Αριστερούς πολιτευτές που σπεύδουν να φωτογραφηθούν στα δικαστήρια. Και αν στους τελευταίους κάτσει τζακ-ποτ, μπορεί να κάνουν δηλώσεις στην κάμερα και να εμφανιστούν το βράδυ στα κανάλια διαδηλώνοντας την πίστη τους στην αθωότητα των κατηγορουμένων. Αυτή συνήθως πιστοποιείται και στα δικαστήρια, είτε διότι η Αστυνομία πραγματικώς έκανε συλλήψεις στον σωρό, είτε διότι η ΕΛ.ΑΣ. δεν φροντίζει να δέσει με στοιχεία την υπόθεση (αστυνομικοί φοβούνται να καταθέσουν ή σκέφτονται «πού να μπλέκεις τώρα;»), είτε διότι το «κίνημα συμπαράστασης» δημιουργεί ένα πλασματικό κοινό περί δικαίου αίσθημα, με αποτέλεσμα ακόμη και βιντεοσκοπημένες επιθέσεις –όπως της Θεσσαλονίκης το 2012– να περνούν ατιμώρητες.
Μετά τις αθωώσεις όλοι λένε ότι «νίκησε η Δημοκρατία», ουδείς από τους αυτόκλητους συμπαραστάτες παραδέχεται ότι υπάρχει κράτος δικαίου στην Ελλάδα. Κατά την επόμενη διαδήλωση θα ξαναρχίσει το έργο. Η Ελλάδα πρέπει να είναι η μόνη χώρα που έχει σίγουρα δύο ετήσιες εκδηλώσεις βίας και καταστροφών: τη 17η Νοεμβρίου, και την 6η Δεκεμβρίου. Για αυτές προετοιμάζονται όλοι με την επιμέλεια που δείχνουν κατ’ έτος οι καρναβαλιστές στην Πάτρα. Οι μεν μαζεύουν μπουκάλια για τις μολότοφ, οι δε τακτοποιούν τα δακρυγόνα και φτου από την αρχή.
Η βία και οι καταστροφές κατά τη
διάρκεια των διαδηλώσεων είναι μία από τις παθογένειες της μεταπολίτευσης που
(45 χρόνια τώρα!) δεν έχουμε θεραπεύσει. Είναι προϊόν συγκεκριμένων αντιλήψεων
που κυριάρχησαν και δυσλειτουργιών του κράτους που δεν διορθώσαμε. Θα
συνεχίσουμε…»
(Αρθρο του Π.Μανδραβέλη από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου