Καύσιμη ύλη...

 

«Η καύσιμη ύλη για την αριστερά, από τη μεταπολίτευση μέχρι και πριν από λίγο καιρό,  ήταν οι φοιτητές, οι εργατικές συνδικαλιστικές οργανώσεις, τα σκληρά συνδικάτα των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ και οι συνδικαλιστές του δημόσιου τομέα. Σήμερα πλέον, η πλειονότητα των φοιτητών, έχει γυρίσει την πλάτη στους φοιτητοπατέρες, τα εργατικά σωματεία έχουν εκφυλιστεί διότι είναι κολλημένα σε κάποια ξεπερασμένα στερεότυπα, οι πασόκοι συνδικαλιστές των ΔΕΚΟ έχουν μπει για τα καλά στο “χρονοντούλαπο της ιστορίας” και η ηγεσία της ΑΔΕΔΥ έχει απαξιωθεί πλήρως στα μάτια της κοινωνίας.

Επομένως η ηγετική ομάδα του συνονθυλεύματος του εθνολαϊκισμού με το αριστερό προσωπείο, αναζητά εδώ και καιρό, νέα υλικά ως καύσιμη ύλη. Υλικά που θα συντηρούν αυτό το απαραίτητο κύμα αντίδρασης, μπάχαλου και επαναστατικότητας. Διότι χωρίς αυτό, θα φανεί η ιδεολογική γύμνια της ηγετικής ομάδας του Σύριζα που δεν έχει συνέλθει ακόμα, από το βέρντιγκο, μετά από τις εκλογές του Ιουλίου του 2019 και την απώλεια της εξουσίας. 

Κατάλληλο εύφλεκτο υλικό, βρήκαν ανάμεσα στους μετανάστες. Οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης τους, οι αβεβαιότητες για την πορεία και το μέλλον τους και οι συγκρούσεις μεταξύ αλλοεθνών, συνεπικουρούμενες από τα κλιμάκια των ΜΚΟ συνέθεταν ένα εκρηκτικό κοκτέιλ. Δυστυχώς όμως για το Σύριζα, το κίνημα εξέγερσης και αντίστασης, έχασε τον ρομαντισμό του, μετά από τα τελευταία γεγονότα στη Μόρια και τις συλλήψεις στελεχών του οικοσυστήματος του ΜΚΟ, που όπως όλοι γνωρίζουν, έπαιζαν έναν αμφιλεγόμενο ρόλο στο μεταναστευτικό. Πάει κι αυτό.

Και τελικά βρέθηκε η κατάλληλη εύφλεκτη ύλη στα γυμνάσια και στα λύκεια της χώρας. Με μια μεγάλη γκάμα αιτημάτων, ικανός αριθμός σχολείων τελεί υπό κατάληψη, με συνθήματα όπως «έως 15 μαθητές ανά τμήμα», «προσλήψεις καθηγητών», «κατάργηση της τράπεζας δεδομένων», «όχι κάμερες στην τάξη», «όχι στην απαγόρευση των κυλικείων», «όχι στη φίμωση της μάσκας», «τουλάχιστον 20 λεπτά διάλειμμα», «όχι στη στρατιωτική θητεία πριν από την ενηλικίωση», «όχι στους εξοπλισμούς», «λεφτά για την παιδεία και όχι για το ΝΑΤΟ» κ.α. Και ενώ οι περισσότεροι περίμεναν ότι αυτό το εθιμικό καθεστώς των φθινοπωρινών καταλήψεων θα έληγε σύντομα, οι δελφίνοι που συνθέτουν την ηγετική ομάδα του Σύριζα, διαγκωνίζονται για το ποιος θα κάνει την πιο εμπρηστική δήλωση. Μια δήλωση ικανή για να μετατρέψει τα σχολεία, σε καύσιμη «επαναστατική» ύλη.

Μια καύσιμη «επαναστατική» ύλη στην οποία καίγονται οι μαθητές των δημόσιων σχολείων, την ίδια στιγμή που οι γόνοι της ηγετικής ομάδας του Σύριζα, απολαμβάνουν τα εκπαιδευτικά άψογα προγράμματα των ιδιωτικών σχολείων στα οποία φοιτούν και των πανεπιστημίων του εξωτερικού στα οποία σπουδάζουν. 

«Οι καταλήψεις είναι μέσο αυτοπροστασίας των μαθητών», δηλώνει ο ένας. «Βεβαίως και στηρίζουμε τις καταλήψεις», δηλώνει ο άλλος. «Οι μαθητές στους δρόμους της Αθήνας, με εύλογη αγανάκτηση και αποδοκιμασία για την ανάλγητη κυβερνητική πολιτική, εν μέσω πανδημίας, στα σχολεία. Η ελπίδα είναι εδώ. Η αφύπνιση της κοινωνίας θα δώσει την απάντηση», δηλώνει ο τρίτος. Και όλες αυτές οι δηλώσεις γίνονται από αυτούς που τα παιδιά τους, πηγαίνουν κανονικά στο σχολείο, παρακολουθούν κανονικά τα μαθήματα τους, αποκτώντας έτσι ένα συγκριτικό πλεονέκτημα απέναντι τα παιδιά, στα οποία οι Συριζαίοι πωλούν αγωνιστικό παραμύθι.

Την ίδια στιγμή που σε παγκόσμιο επίπεδο η Generation Ζ προετοιμάζεται για τις προκλήσεις της share economy, της gig economy και του digital wave, εδώ στη χώρα μας, ο Σύριζα με τυφλό φανατισμό προσπαθεί να δημιουργήσει νέους μαυροσκούφηδες, εργαλειοποιώντας τους μαθητές. Αντί για laptop τα παιδιά αυτά κρατάνε στυλιάρια. Αντί για να διαβάζουν, παρελαύνουν συντεταγμένα κραυγάζοντας συνθήματα του παρελθόντος. Και όλα αυτά για να διατηρούν υψηλά το επίπεδο της αγωνιστικότητας, της επαναστατικότητας και της ρήξης. 

Ο Σύριζα καίει στη φωτιά της ριζοσπαστικότητας τα παιδιά του κόσμου, για να κρατήσει τα ποσοστά των ψηφοφόρων του σε εγρήγορση. Όμως σε καμιά πορεία και σε καμιά κατάληψη δεν είδαμε ούτε τα παιδιά της ηγεσίας του Σύριζα, ούτε των δεκάδων δελφίνων που στριμώχνονται για την διεκδίκηση  της αρχηγίας την επόμενη ημέρα.

Κλείνω το άρθρο μου, με μια αναφορά του Νίκου Σβορώνου για την πολιτική του ΚΚΕ στα Πανεπιστήμια, κατά το 1928 : «Θυμάμαι ότι είχαμε ως καθοδηγητή έναν μάγειρα, ο οποίος ο άνθρωπος για τα πανεπιστημιακά τι να ήξερε. Έπρεπε, κατ’ αυτόν, το Σεπτέμβριο κάθε χρόνο να γίνεται απεργία. Γιατί να κάνουμε απεργία ; Για να ανέβει το επίπεδο της αγωνιστικότητας. Να βρείτε ένα λόγο για να γίνει, μας έλεγε. Μεταξύ άλλων ήταν τότε και ένα θέμα σημαντικό. Δεν υπήρχε έδρα Ουρολογίας, ούτε Νεοελληνικής Φιλολογίας. Μιλάμε τώρα για το ’28 , δεν θυμάμαι ακριβώς. Υπήρχε τέλος πάντων, αίτημα για την ίδρυση Ουρολογίας και Νεοελληνικής Φιλολογίας. Κι αυτό διαλέξαμε σαν αίτημα απεργίας ανάμεσα σ’ άλλα γενικά.»  ("Η μέθοδος της Ιστορίας" εκδόσεις ΑΓΡΑ.)

                          (Απόσπασμα άρθρου του Κ. Χαροκόπου από το liberal.gr)