Τρεις πραγματικοί δημοσιογράφοι...

 

«Διάβασα, με το δέον ρίγος, τις αποκαλύψεις των ΝΥ Τimes για τη φοροδιαφυγή του Τραμπ. Διότι ο Τραμπ συνοψίζει όσα μισώ στη ζωή. Είναι ωραίο να επιβεβαιώνεται με πρόσθετα στοιχεία (σαν να μην έφταναν όσα μαζεύονται χρόνια τώρα) πόσο τσίγκινη είναι η φιλοπατρία του, πόσο κυνικό το παραμύθι που άπλωσε σαν δηλητηριώδη τραχανά πάνω από τις ρατσιστικές αλάνες του Νότου. Είναι ωραίο να αποκαλύπτεται η σάπια πρώτη ύλη ενός ανθρώπου που έσυρε βιαίως τον κόσμο προς τα πίσω, απείλησε τις ελευθερίες του, ασέλγησε πάνω στις έννοιες του δικαίου.   

Οι τρεις αυτοί δημοσιογράφοι δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν στην Αθήνα. Γιατί όντως η Αθήνα είναι εκ βάθρων μικρό, κακό χωριό. Με κακούς εκδότες. Και κακή δικαιοσύνη. Και αδιάρθρωτο κράτος. Και κακούς αναγνώστες. Στάθηκα στα πρόσωπα των τριών δημοσιογράφων που κατόρθωσαν αυτόν τον δημοσιογραφικό άθλο: ο ένας γελά, η γυναίκα είναι σοβαρή, ο τρίτος έχει κάτι το βλοσυρό. Τρεις δημοσιογράφοι αξιοζήλευτοι, που ξεγύμνωσαν τον Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών, κάνοντας μεθοδικά και ατρόμητα τη δουλειά τους.  Mike McIntire, Russ Buettner και Susanne Craig. 

Ενστικτωδώς, αναρωτήθηκα: αν αυτοί οι τρεις δημοσιογράφοι ζούσαν στην Ελλάδα και έγραφαν ένα κομμάτι ανάλογο για ένα πρόσωπο μεγάλης δύναμης ή μεγάλης οικονομικής επιφάνειας –ένα κομμάτι αποκαλυπτικό, με σοβαρή έρευνα και αδιάσειστα στοιχεία–, τι θα αντιμετώπιζαν; Θα κινδύνευε η ζωή τους ή, έστω, η σωματική τους ακεραιότητα; Κάποιος θα πίεζε ή θα εξανάγκαζε τον εργοδότη τους να τους απολύσει; Θα τους συκοφαντούσαν ασύστολα και ιταμά τα μέσα που αναλαμβάνουν δολοφονίες χαρακτήρα; 

Αυτά τα τρία πρόσωπα θα μπορούσαν να κυκλοφορούν προστατευμένα από τον νόμο και το δίκαιο σε αυτό το κακό χωριό με τα λίγα σπίτια που λέγεται Αθήνα; Ή θα τους γιαούρτωναν σε κάποιο φανάρι; Ή θα τους στρίμωχναν σε κάποιον ακάλυπτο; Ή κάτι χειρότερο; Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ. Και όταν θα τελείωναν τη σφαγή οι καλοντυμένοι εκδότες, τη δουλειά θα την αναλάμβανε ο στρατευμένος βόθρος των social media; Που φαίνεται τόσο αυθόρμητα αγανακτισμένος, ενώ είναι ένα νευρόσπαστο του κολλημένου και κολλώδους φανατισμού του – sniper μιας άυλης μάχης που σπινθηρίζει στην οθόνη του; 

Όχι, οι τρεις αυτοί δημοσιογράφοι δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν στην Αθήνα. Γιατί όντως η Αθήνα είναι εκ βάθρων μικρό, κακό χωριό. Με κακούς εκδότες. Και κακή δικαιοσύνη. Και αδιάρθρωτο κράτος. Και κακούς αναγνώστες. Αναγνώστες που επικροτούν το άδικο, διαβάζουν σωρηδόν τα χυδαία μέσα (εν γνώσει τους ότι είναι χυδαία) και δεν διανοούνται να στηρίξουν την ανεξαρτησία των λίγων μέσων που προσπαθούν. Ένας φαύλος κύκλος. 

Κοιτάω, λοιπόν, αυτά τα τρία πρόσωπα σαν να κοιτάω μια χώρα μακρινή. Κι όμως, κάποτε ήξερα τον Φίλιππο Συρίγο. Την Αριστέα Μπουγάτσου. Κάποτε φαινόταν ότι ίσως το παιχνίδι μπορεί να κερδηθεί. Στην Ελλάδα, χάθηκε. Έξω, οι τρεις ήρωές μας ίσως πάρουν Πούλιτζερ».  

                                         (Αρθρο του Στ.Τσαγκαρουσιάνου από τη Lifo)