Βήμα σημειωτόν...

Σχεδόν αρχές Ιουνίου και η πόλη … βήμα σημειωτόν. Τι κι αν η καραντίνα θα μπορούσε να δώσει τον χρόνο για να γίνουν πράγματα που λιμνάζουν. Τι κι αν άλλες πόλεις, ακόμη και η Αθήνα σε μεγάλο βαθμό, έδειξαν με πράξεις ότι θέλουν να βελτιώσουν την καθημερινότητά τους. Εδώ, σαν να σταμάτησε ο χρόνος. Νοοτροπίες ετών, αγκυλώσεις, αδιαφορία συνεχίζουν να προκαλούν απορίες. Καθημερινές καταστάσεις που θα μπορούσαν πολύ εύκολα να βελτιώσουν την εικόνα της πόλης και για τους κατοίκους της αλλά και τους επισκέπτες μένουν ως έχουν.

Η Νέα Δημοτική Αρχή, δυστυχώς, δείχνει να μην εννοεί ότι έχει πια την ευθύνη της πόλης. Ο ίδιος ο Δήμαρχος,  ο οποίος σημειωτέον εξελέγη με συγκεκριμένη ατζέντα,  δείχνει να παρατηρεί απλώς εκ του μακρόθεν την κατάσταση, πράγμα που παραδέχεται ωμά σε συνέντευξή του στο “Ραδιοφωνικό Πανόραμα” (Δημοτικό Ραδιόφωνο) λέγοντας ότι δεν είναι καθόλου ικανοποιημένος με την ταχύτητα που τρέχουν τα πράγματα και γι’ αυτό χρεώνεται ο ίδιος την ευθύνη για τα προβλήματα καθημερινότητας που απασχολούν τους πολίτες (!). Τι να πει κανείς... γιατί να υποθέσει, θα μπορούσε πολλά.

Όταν μάλιστα ερωτάται για τις απόψεις του  περί της ενοποίησης των δύο τμημάτων του πάρκου Πυρσινέλλα απαντά ότι «δεν έχει άποψη, καθώς είναι γιατρός και όχι τεχνικός» Ακόμα, αποκαλύπτει ότι στη μελέτη που έχει κατατεθεί δεν γίνεται καμία νύξη για ενοποίηση των δύο τμημάτων  του πάρκου και πώς αυτό με την πεζογέφυρα δεν ξέρει αν είναι εφικτό, ρεαλιστικό κτλ. (!) Στο ίδιο μοτίβο τοποθετείται και για την πλατεία που ναι μεν δεν ικανοποιούσε η απόφαση Μπέγκα (και σωστά) όμως τώρα δεν ξέρουμε ακριβώς τι να κάνουμε, θα το δούμε κτλ. Σε άλλους Δήμους δεν φτάνει ο χρόνος κι εμείς έχουμε άφθονο, ως φαίνεται. Άλλωστε, μέχρι τις επόμενες εκλογές μεσολαβεί μια ολόκληρη... πενταετία.    

Διαβάζοντας κανείς όλα αυτά καταλαβαίνει πολύ καλά πόσο μπροστά από την εποχή τους ήταν κάποιοι δήμαρχοι που πέρασαν και άφησαν έργο σημαντικό στην πόλη. 

Ότι τα πράγματα δεν κινούνται καθόλου το δείχνει και η εθελοντική ομάδα των Παγουρίστας που συχνά  βάζει το λιθαράκι της σε δράσεις ευπρεπισμού της πόλης. Σε επιστολή  τους προς τον δήμαρχο -που κοινοποίησαν και στους αρμόδιους αντιδημάρχους- κατέθεσαν τις δικές τους προτάσεις αφού διαπιστώνουν πολλά  προβλήματα σε επίπεδο καθαριότητας και συντήρησης των υποδομών. Έδωσαν μάλιστα και πέντε απλές προτάσεις που θα μπορούσαν να βελτιώσουν την εικόνα του παραλιμνίου άμεσα. Απλά πράγματα, δηλαδή, που θα άλλαζαν την εικόνα και που...  δεν γίνονται ποτέ.

  

Έχουμε όμως την εντύπωση  ότι οι Δήμαρχοι πρέπει να εννοήσουν ότι υπάρχουν στη θέση αυτή με μια συγκεκριμένη αποστολή: να βελτιώσουν τη ζωή των δημοτών τους και όχι να αλλάξουν το …Σύνταγμα, που λέει ο λόγος. Και η πόλη δεν μπορεί να περιμένει το πότε θα συναισθανθούν τον ρόλο που οι δημότες τους ανέθεσαν για να περάσουν και στη δράση.

Για παράδειγμα:

 

Η χθεσινή εικόνα μέρους του παραλιμνίου πεζόδρομου και του πλέον  τουριστικού της πόλης. Σωστός Αμαζόνιος...

Δέντρα που κάηκαν και παρέμειναν εκεί με τις στάχτες τους να τις παίρνει ο αέρας, για να θαυμάζουν οι περαστικοί...

Εδώ πάλι τι να σχολιάσει κανείς... Δεκάδες υπάλληλοι με όλα τα μέσα στη διάθεσή τους δεν λαμβάνουν καν την εντολή να αποκαταστήσουν τις ζημιές...

                                                       

                                                         To ίδιο και εδώ...

Στο λιμανάκι κόπηκαν τα δέντρα -εξαιτίας ασθένειας, όπως διαβάσαμε-  και αφέθηκαν εκεί...

Όλο και πιο πολλές πέτρινες πλάκες αποκολλώνται και εξαφανίζονται από το πάρκο Κατσάρη... 

Πάρκο Πυρσινέλλα- Συμπερασματικά...

Ειπώθηκαν πολλά. Σχεδόν όλα. Για το πάρκο Πυρσινέλλα μιλάμε, γνωστό τοις πάσι  ως «Γιαννιώτικο Σαλόνι». Έναν χώρο που έζησε  στιγμές δόξας και μετά πέρασε στην αφάνεια και την απαξίωση. Ίσως ήρθε λοιπόν η ώρα να ξαναβρεί τη χαμένη του αίγλη και -γιατί όχι- να κάνει κι ένα βήμα προς το μέλλον. Άλλωστε, δεν είναι και πολλές οι πόλεις στη χώρα που διαθέτουν έναν τέτοιο χώρο ο οποίος όμως  θυμίζει αντί σαλόνι… αλώνι. 

Η παράταξη του Ν.Γκόντα που το αναβάθμισε ουσιαστικά και το έκανε έναν χώρο αστικού πολιτισμού έκανε και τη γκάφα να μην το δηλώσει στο κτηματολόγιο -για να το πούμε απλά- ενώ η παράταξη του Θ.Μπέγκα -που κατάφερε να ξεπεράσει τον σκόπελο και να το επαναφέρει στον Δήμο- δεν ασχολήθηκε σχεδόν καθόλου μαζί του και το άφησε να φυτοζωεί. Τώρα, ένας νέος Δήμαρχος θέλει να το ξαναβάλει μπροστά. Ίδωμεν…

Η αλήθεια είναι ότι οι προτάσεις της Δημοτικής Αρχής μοιάζουν πρόχειρες και βιαστικές. Εκείνες του κ. Μπέγκα, αντίθετα, πολύ πιο κοντά στην πραγματικότητα και το εφικτό. Η ανοιχτή διαβούλευση από την άλλη έδωσε και πολλές άλλες ιδέες : 

Έτσι, κάποιοι θέλουν στο πάρκο πίστα αναρρίχησης διεθνών προδιαγραφών, άλλοι επιθυμούν να διεξάγονται εκεί αγώνες ανωμάλου δρόμου.  Κάποιοι θέλουν στο πάρκο γήπεδα ποδοσφαίρου, μπάσκετ και βόλεϊ, κλειστά γήπεδα τένις, πεδίο paintball και τοξοβολίας, στίβο μάχης, μέχρι και γήπεδο μίνι γκολφ. Μερικοί θέλουν στον χώρο πισίνες με ξαπλώστρες και  θερινό κινηματογράφο. Άλλοι πάλι επιθυμούν μόνιμα μπάρμπεκιου (!) και δημιουργία χώρου τέλεσης πολιτικών γάμων.   

Κάποιοι θέλουν εντός του τη δημιουργία πάρκου σκύλων  ή  βοτανικού κήπου με θερμοκήπιο. Άλλοι μιλούν για πέντε- έξι αναψυκτήρια,  τραινάκι αναψυχής αλλά και Χριστουγεννιάτικο πάρκο αλά  «Μύλου των ξωτικών». Και υπάρχουν κι εκείνοι που θέλουν στον χώρο  μικρό Ζωολογικό Κήπο, φάρμα αλόγων για ιππασία έως και  φυτώριο  κήπων «ανακάλυψης και περιπέτειας». Aλλά και οι άλλοι που θέλουν στον χώρο μόνιμες εγκαταστάσεις για οργάνωση Φεστιβάλ Μουσικής και δημιουργία Γλυπτών.

Το κεντρικό κτίσμα, πάλι, άλλοι το βλέπουν ως Δανειστική Βιβλιοθήκη, Μουσείο φυσικής ιστορίας ή  Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης,  υπαίθρια γλυπτοθήκη ή εργαστήριο για  νέες τεχνολογίες εξοπλισμένο με 3D printers, μικροεπεξεργαστές κτλ.  Μερικοί το βλέπουν ως Δημοτικό Ενυδρείο ή έναν χώρο καλλιτεχνικής έκφρασης καλλιτεχνών, ακόμη και ως ένα ανοιχτό (Open Air) Μουσείο για παραδοσιακά επαγγέλματα που έχουν χαθεί.  Και υπάρχουν κι εκείνοι που  θέλουν εκεί χώρους αναπαράστασης της κοινωνικής-οικονομικής-πολιτιστικής-πολιτικής ζωής της Ηπείρου από τους προϊστορικούς χρόνους μέχρι τις μέρες μας.

Ο καθένας φυσικά είναι ελεύθερος να έχει τις απόψεις του, σχολιάζοντας όμως τα παραπάνω θα λέγαμε ότι σε αρκετές περιπτώσεις η φαντασία υπερτερεί της ελληνικής πραγματικότητας. Κι επειδή εδώ είναι Ελλάδα με όλα τα κουσούρια της, τα μικροσυμφέροντα, το «διαίρει και βασίλευε», το ραχάτι γενικώς αλλά και την απουσία καθημερινής παιδείας , τρόπου αντίληψης και σεβασμού  των δημόσιων χώρων δεν τρέφουμε μεγάλες ελπίδες για κάτι πέρα από τα …συνηθισμένα. Τουλάχιστον, αυτά τα συνηθισμένα ας γίνουν αυτή τη φορά σωστά.

Κατά την ταπεινή μας, λοιπόν,  γνώμη το πρότζεκτ «Πάρκο Πυρσινέλλα» θα πρέπει να πληροί κάποια μίνιμουμ χαρακτηριστικά:

Το πρώτο που πρέπει να γίνει είναι να αποφασιστεί ότι το πάρκο θα είναι κλειστό, ελεγχόμενο, με κανονισμό και ωράριο λειτουργίας. Χωρίς αυτά θα είναι όλα στον αέρα. Το δεύτερο, να υπάρξει μια καλή περίφραξη που δεν θα επιτρέπει την λαθραία είσοδο και ιδιαίτερα σε ώρες της νύχτας. Οι είσοδοι, επίσης,  πρέπει να αποκτήσουν «χαρακτήρα» ώστε να δηλώνεται η μετάβαση σε έναν ιδιαίτερο χώρο. Επίσης, χωρίς φύλαξη και  καθημερινή συντήρηση  δεν πρόκειται να πετύχουμε τίποτε σπουδαίο. Αρκετούς  υπαλλήλους διαθέτει ο Δήμος, ας αποσπάσει τουλάχιστον δύο εκεί. Και φυσικά αυτοί πρέπει να κινούνται εντός του χώρου συνεχώς  και όχι όπως ήταν κάποτε  ο φύλακας με το σπιτάκι που δεν τον έβλεπε κανείς.

Το τρίτο που πρέπει να γίνει είναι να παραμείνει το πάρκο… πάρκο,  χωρίς  θορυβώδεις δράσεις και εκδηλώσεις που θα το κάνουν  να χάσει τον χαρακτήρα του. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να μετατραπεί σε αθλητικό κέντρο που άλλωστε υπάρχει λίγο παραπέρα και μάλιστα πολύ καλά οργανωμένο. Πίστα σκέητ η πόλη διαθέτει και μάλιστα καινούρια (απέναντι από το ΚΕΠΑΒΙ), δεν χρειάζεται κι άλλη. Το μπετονάρισμα, άλλωστε, ενός πάρκου πρέπει να είναι αυτονόητα αποφευκταίο. Κάποια όμως υπαίθρια όργανα γυμναστικής  θα πρέπει να τοποθετηθούν οπωσδήποτε σε διάφορα σημεία του.

Το πάρκο Πυρσινέλλα δεν είναι Σέντραλ Παρκ (των 3,5 τετραγωνικών χιλιομέτρων και των  38 εκατομμυρίων επισκεπτών ετησίως) για να βάλουμε στο μίξερ λίγο απ’  όλα. Έτσι, κατά τη γνώμη μας, δεν χρειάζεται ειδικός ποδηλατόδρομος εντός του, αλλά σύνδεση με τους -ανύπαρκτους ακόμη- ποδηλατόδρομους που αναμένονται στα επόμενα -πόσα άραγε;-  χρόνια  ώστε να μπορεί κάποιος να μεταβεί εκεί με το ποδήλατό του. Να σκεφτεί κανείς ότι ακόμη δεν έγινε καν σύνδεση του Πάρκου με το Πανηπειρωτικό, που είναι και εύκολη υπόθεση.

Σε ό,τι αφορά τη  μεγάλη λίμνη, αυτό που χρειάζεται (όπως πολύ σωστά επισήμανε κάποιος συνδημότης μας) είναι ένας ήπιος ανασχεδιασμός (εμπλουτισμός της ζωής μέσα σ’ αυτή, κατασκευή ξύλινων deck,  απομάκρυνση παλιών κατασκευών). Η συσχέτιση της λίμνης με τη δημιουργία μικρού θεατρικού χώρου (όπως προβλέπει η μελέτη της Δημοτικής Αρχής) θα είναι σίγουρα επιβαρυντική προς το φυσικό τοπίο και δεν θεωρείται απαραίτητη. Η πόλη διαθέτει άλλωστε υπαίθριο θέατρο αλλά και άλλους χώρους για τέτοιου είδους εκδηλώσεις.

Από την άλλη, το πάρκο δεν χρειάζεται συντριβάνια ούτε πισίνες αλλά μια καλή μελέτη κινούμενου νερού σε ρυάκια. Αν αυτό δεν είναι εφικτό, οι  δύο μικρότερες λιμνούλες προκειμένου  να έχουν στάσιμο νερό, καλό είναι να γίνουν λόφοι με λουλούδια. 

Η υφιστάμενη ξύλινη αποθήκη πρέπει να παραμείνει ως αποθηκευτικός χώρος για πάσης φύσεως εργαλεία, ο δε περιβάλλων χώρος του μικρού ναού οφείλει να ευπρεπιστεί και να καταστεί πολιτισμικά ελκυστικός. Το δε μικρό θεατράκι πρέπει να ευπρεπιστεί. Και φυσικά δεν πρέπει να κοπούν άλλα δέντρα, καθώς -όπως αναφέρει συνδημότης μας στη διαβούλευση- κόπηκαν το προηγούμενο διάστημα  -με ή χωρίς προσχήματα- περισσότερα από το 1/3 των υπαρχόντων δένδρων. Και πριν από έναν χρόνο περίπου, κόπηκαν -παράλληλα με τον παράπλευρο δρόμο- άλλα 50 μεγάλα δέντρα. Είναι ντροπή να αποψιλώνεται ένα πάρκο από τον πλούτο του…

Σε ό,τι αφορά το κεντρικό κτίσμα, που αφέθηκε στις ορέξεις των νεοβανδάλων χρόνια τώρα,  έχουμε την εντύπωση ότι μπορεί και πάλι να  λειτουργήσει ως χώρος εστίασης,  όπως γίνεται άλλωστε και στον λόφο του Φρόντζου ή τη Λιμνοπούλα. Και ίσως ο επάνω όροφος να μπορεί να φιλοξενήσει κάποια έργα τέχνης που θα ανανεώνονται υπό μορφή έκθεσης.   

Η παιδική χαρά  πρέπει σίγουρα να γίνει μεγαλύτερη και να υλοποιηθεί η  -με διασφαλισμένη  χρηματοδότηση-  δεύτερη παιδική χαρά με προδιαγραφές ΑΜΕΑ του προγράμματος ΦΙΛΟΔΗΜΟΣ,  την οποία η μελέτη της Δημ. Αρχής δεν έλαβε καθόλου υπόψη της.

Εννοείται ότι ένα πάρκο δεν είναι χώρος για αδέσποτα τα οποία κάποιοι κακής νοοτροπίας  συμπολίτες μας παράτησαν εκεί ατιμώρητα, αφού ο Νόμος για την ταυτοποίηση δεν εφαρμόζεται, κι αυτό με υπαιτιότητα των αρχών (άλλο ένα ελληνικό παράδοξο!). Όμως σε ένα δημόσιο πάρκο δεν νοείται να υπάρχει σκυλί ασυνόδευτο αλλά να τηρείται απαρέγκλιτα ό,τι ο νόμος προβλέπει (λουρί, σακουλάκι κτλ.) 

H …μελλοντολογική  σύνδεση του πάρκου με το στρατόπεδο Βελισσαρίου -που ακούστηκε επαρκώς στη διαβούλευση-  θεωρούμε ότι δεν είναι κάτι που αφορά το παρόν, καθώς όπως όλα δείχνουν δεν προβλέπεται σύντομη προσάρτησή του στον Δήμο (αν και σε άλλες πόλεις της χώρας στρατόπεδα έχουν δοθεί  στους Δήμους).  Η σύνδεση όμως  με το απέναντι «αδερφάκι» του , τα άλλα 80 στρέμματα δηλαδή, ήρθε η ώρα να  δρομολογηθεί. Μια όμορφη, ψηλή  πεζογέφυρα  στο πρότυπο εκείνης τύπου Καλατράβα που υπάρχει μπροστά από το ΤΕΙ και η οποία θα ενώνει τα δύο τμήματα του πάρκου, θα αποτελούσε από μόνη της αξιοθέατο και ισχυρό χαρτί για την προβολή της πόλης μας.

Εννοείται ότι η πράσινη τεχνολογία πρέπει οπωσδήποτε να είναι παρούσα με φωτοβολταϊκά στοιχεία, ίσως και ανεμογεννήτρια, για την εξοικονόμηση πόρων.

Ακόμη, η πρόσβαση με αστικό λεωφορείο πρέπει να θεωρείται απαραίτητη όπως και  η διευκόλυνση  των ΑΜΕΑ, όπου αυτό απαιτείται.

Συμπερασματικά λοιπόν, θεωρούμε ότι η ανάπλαση του πάρκου πρέπει να γίνει έξυπνα και στοχευμένα, χωρίς μεγάλα οικονομικά ανοίγματα, με περιβαλλοντικά ευαίσθητες  λύσεις που θα δίνουν έμφαση στην ποιότητα ζωής και θα διατηρούν τον πράσινο χαρακτήρα του. Στόχος πρέπει να είναι η επαφή με τη φύση και η προστασία της με κάθε τρόπο και όχι ένα υπερμάρκετ δραστηριοτήτων και δράσεων που  απαιτούν άλλου είδους χώρους (και οι οποίοι  άλλωστε υπάρχουν σε άλλα σημεία της πόλης).  

Το Γιαννιώτικο Σαλόνι οφείλει να είναι ένα πάρκο όπου κάποιος θα μπορεί να περπατήσει , να τρέξει, να ασκηθεί , να χαρεί τη φύση, να πιεί έναν καφέ, να καθίσει για φαγητό αν θέλει, να πάει το παιδί του στην παιδική χαρά ,να παρακολουθήσει ένα χαμηλόφωνο μουσικό event.   

Μέχρι να γίνουν όλα αυτά όμως, το Πάρκο πρέπει να επανέλθει στη γεωγραφία της πόλης  ως επισκέψιμος και ελκυστικός χώρος αναψυχής  κι αυτό θα γίνει αν χωρίς χρονοτριβές η Δημοτική Αρχή  αρχίσει δουλειά. Άλλωστε διαθέτει και προσωπικό και μηχανήματα για να εξασφαλίσει ένα καλό αποτέλεσμα. Κι έπειτα, έχει αρκετό καιρό να γίνει ένα μεγάλο έργο στην πόλη. Καιρός είναι…