Kαλαμάτα vs Tρίκαλα... στα 5G

«Φαντάζομαι θα έχετε ενημερωθεί για την ηρωική απόφαση του ηρωικού δημοτικού συμβουλίου του ηρωικού δήμου της Καλαμάτας με την οποία διακόπτεται η πιλοτική λειτουργία του δικτύου 5G ή για να το πω όπως ακριβώς είναι, διακόπτεται η σύνδεση της πόλης με την εξέλιξη. 

Σε περίπτωση που όχι να σας πω πως το δημοτικό συμβούλιο της Καλαμάτας, πιθανόν εμπνεόμενο από έναν από τους πιο εφιαλτικούς στίχους στην ιστορία του τραγουδιού, γύρισε τις πλάτες του στο μέλλον, ψήφισε τη διακοπή της λειτουργίας του δικτύου που όλοι περιμένουμε με ανυπομονησία και πλέον κατευθύνεται με νοσταλγία στην ασφάλεια των σπηλαίων. Εκεί όπου δεν υπάρχουν δίκτυα επικοινωνιών, ηλεκτρισμός και άλλα τέτοια επικίνδυνα πράματα (χωρίς γ είναι το σωστό στη συγκεκριμένη περίπτωση).

Όπως συχνά συμβαίνει με τους εξελικτοφοβικούς ανθρώπους, η αιτία που η Καλαμάτα αποφάσισε να διαχωρίσει τη θέση της και να κοιτάξει αντίθετα από τον υπόλοιπο πλανήτη είναι οι «ανησυχίες για την υγεία» που είναι η κωδική ονομασία για το «οι συνήθεις ψεκασμένες παπαριές που διαβάσαμε στο facebook και σε διάφορα σάιτ». 

Το ότι η Καλαμάτα είναι ο δήμος στον οποίο λαμβάνει χώρα ο, επιχορηγούμενος από τον δήμο (και αποδεδειγμένα φονικός), «Σαϊτοπόλεμος» είναι απλώς μια από τις αποδείξεις του ότι ο φόβος των Καλαματιανών δεν έχει να κάνει με την υγεία, αλλά με το μέλλον και την εξέλιξη στην οποία ίσως να αισθάνονται ότι δεν μπορούν να σταθούν. Και δεν νομίζω πως θα τζογάρω ιδιαίτερα αν στοιχηματίσω πως πολλοί απο όσους ανησυχούν για τους κινδύνους που έχει το 5G για την υγεία τους το κάνουν με ένα τσιγάρο στο χέρι.   

Το επίπεδο των επιχειρημάτων στην ηρωική συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου ήταν τόσο υψηλό που εκφράστηκαν ανησυχίες για τους κινδύνους που έχει το 5G «στη δυνατότητα αναπαραγωγής των Καλαματιανών» και όταν κάποιος τόλμησε να ψελλίσει ότι οι μετρήσεις του Δημόκριτου δεν επιτρέπουν καμία ανησυχία για οτιδήποτε, ακούστηκε η φράση «Δεν ειναι κανένας Δημόκριτος αρμόδιος να μου πει τι είναι επικίνδυνο για την υγεία και τι όχι». Πιθανότατα από κάποιον συμπολίτη που δεν πρέπει να έχει πατήσει ποτέ το πόδι του σε γιατρό και αρκείται στο παραδοσιακό ξεμάτιασμα. 

Με λίγα λόγια στο δημοτικό συμβούλιο της Καλαμάτας ζήλεψαν εκείνους τους κατοίκους της Αθήνας που όταν πρωτολειτούργησε ο ηλεκτρικός σιδηρόδρομος δεν έμπαιναν μέσα γιατί πίστευαν ότι υπήρχε κίνδυνος ηλεκτροπληξίας.Αλλά όλα αυτά δεν έχουν καμία σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι πως στην εποχή της «4ης βιομηχανικής επανάστασης» η Καλαμάτα αποφασίζει αποχή και ψηφίζει να κατέβει από το τρένο της εξέλιξης. Αλλά ίσως ούτε αυτό να μην έχει καμία σημασία. Και σίγουρα δεν έχει καμία σημασία για το τρένο το οποίο με ή χωρίς την Καλαμάτα θα συνεχίσει την πορεία του.

Σε αντίθεση με την Καλαμάτα, στα Τρίκαλα δεν ανησυχούν για «την δυνατότητα αναπαραγωγής των Τρικαλινών». Συμμετέχουν κανονικά στην πιλοτική λειτουργία του 5G και αγκαλιάζουν τη νέα τεχνολογία με τον τρόπο που το κάνουν οι άνθρωποι που καταλαβαίνουν ότι όποιος δεν ακολουθεί την εξέλιξη είναι καταδικασμένος όχι απλώς να μείνει στάσιμος στο παρόν αλλά, επειδή όλοι οι άλλοι θα προχωρούν, να γίνει παρελθόν. Στα Τρίκαλα δεν φοβούνται την εξέλιξη και αρνούνται γυρίσουν τις πλάτες τους στο μέλλον. 

Προτιμούν να το κοιτούν στα μάτια και θέλουν να γίνουν κομμάτι του. Είναι κάθε καινοτομία πετυχημένη, είναι κάθε τι καινούργιο επωφελές; Φυσικά και όχι, αλλά στα Τρίκαλα έχουν καταλάβει πως πολύ μεγαλύτερος από τους πιθανούς κινδύνους της εξέλιξης είναι ο πραγματικός κίνδυνος να χάσεις την εξέλιξη. Εχουν καταλαβει ότι στην εξελικτική πορεία μπορεί να μην τα κρατάς όλα, αλλά πρέπει όλα να τα δοκιμάζεις. Και καταλαβαίνουν το πλεονέκτημα που έχουν αυτοί που προηγούνται.

Αλλά τι μας νοιάζουν εμάς, που δεν είμαστε ούτε Τρικαλινοί ούτε Καλαματιανοί, όλα αυτά; Νομίζω πως μας νοιάζουν και πολύ μάλιστα. Γιατι φοβάμαι πως στη χώρα μας υπάρχουν πολλές Καλαμάτες και πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να υπάρξουν πολλά Τρίκαλα. 

Σε αντίθετη περίπτωση, αν δηλαδή αποφασίσουμε πως ως χώρα μας ταιριάζει πιο πολυ η εξελικτοφοβία παρά η εξέλιξη, το μόνο που μας περιμένει είναι οι σπηλιές. Μπορεί να μην είναι κυριολεκτικές (όχι πως αποκλείεται) αλλά η ζωή σ’ αυτές θα είναι το ίδιο δύσκολη και φτωχική με τη ζωή στις πραγματικές. Και μπράβο μας».

                                     (Αρθρο του Μ.Βουλαρίνου από την ΑΤΗensvoice)