Η βαλκάνια εκδοχή του Αλ Καπόνε...

«Μικρές χώρες σαν την Ελλάδα, κύριε Πρόεδρε, οι οποίες βρίσκονται σε κρίση και διακρίνονται για την έλλειψη θεσμών, αντιμετωπίζονται ως Ελντοράντο. Η κατάσταση αυτή, όπως ακριβώς την περιγράψαμε, προσελκύει τυχοδιωκτικά στοιχεία, τα οποία και μολύνουν το επενδυτικό περιβάλλον με την παρουσία τους, γεγονός που αποτρέπει, στο τέλος, τους σοβαρούς επενδυτικούς ομίλους να ασχοληθούν σοβαρά με τη χώρα. 

Αν μου επιτρέπετε, η Ελλάδα μοιάζει εδώ και μια δεκαετία να είναι ο παράδεισος των παρανόμων! Ένας λαθρέμπορος μπορεί να θεωρείται μέχρι και εθνικός ευεργέτης! Όπως καταλαβαίνετε, ένας μεγάλος παίκτης του εξωτερικού δεν θα θελήσει να εισέλθει σε μία αγορά που θα έχει να ανταγωνιστεί μια βαλκάνια εκδοχή του Αλ Καπόνε.

Να σας θυμίσω τι είχε συμβεί με την Εθνική Ασφαλιστική. Η εταιρεία βγήκε προς πώληση από την Εθνική Τράπεζα και αμέσως εμφανίστηκε ένα γκρουπ Ελληνοαμερικανών που κέρδισε τη διαγωνιστική διαδικασία. Είχε μάλιστα την αμέριστη συμπαράσταση της αμερικανικής πρεσβείας. Το γκρουπ κέρδισε τον διαγωνισμό, αλλά δεν εμφάνισε τα χρήματα! Έπειτα από συνεχείς αναβολές, η διαδικασία ακυρώθηκε, αφήνοντας πίσω της μεγάλα και βαθιά τραύματα. Το εντυπωσιακό είναι ότι οι ελληνικές αρχές δεν επιδίωξαν την αποζημίωση της Εθνικής Τράπεζας για την αδιαμφισβήτητη ζημία που υπέστη. Ούτε και ζήτησε την τιμωρία των κρατικών λειτουργών που επέτρεψαν τον εκφυλισμό του διαγωνισμού. 

Κι εσείς θα μπορούσατε, κύριε Πρόεδρε, να γίνετε επιχειρηματίας - μεγιστάνας με αυτό τον τρόπο. Όλοι μας θα μπορούσαμε. Λέγεται και «κόλπο α λα Σικάγο». Πρώτα εμφανίζεται κάποιος και προσφέρει ένα υψηλό τίμημα, βγάζοντας εκτός τους συνυποψηφίους τους και έπειτα ψάχνει να βρει τα λεφτά! Λεπτομέρεια: Τα χρήματα δεν είναι δικά του. Είναι λεφτά τρίτων, οι οποίοι τρίτοι και καλούνται να μπουν σε μια «πολύ καλή δουλειά». Να πληρώσουν, δηλαδή, το ακριβό τίμημα που «υποσχέθηκαν» στον διαγωνισμό οι «επενδυτές». Με άλλα λόγια, «με τα λεφτά των άλλων».

Όλο το μυστικό, κύριε Πρόεδρε, κρύβεται στους θεσμούς. Ή καλύτερα στην ανυπαρξία τους ή στην ανεπάρκεια των μηχανισμών που υποτίθεται ότι υπάρχουν για να προστατεύουν το δημόσιο συμφέρον. Στους διαγωνισμούς υπάρχουν εγγυητικές. Ένα κομμάτι χαρτί με το οποίο μια τράπεζα εγγυάται ότι ο πελάτης της έχει τα χρήματα που λέει ότι τα προσφέρει ως τίμημα. Με αυτό τον τρόπο γίνονται οι δουλειές σε όλο τον κόσμο. Ο επενδυτής κάνει μία προσφορά και η τράπεζά του έχει έτοιμη την επιταγή για να πληρώσει. 

Κι εκεί βρίσκεται συνήθως το πρόβλημα σε όσες δουλειές του Δημοσίου στην Ελλάδα δεν έχουν προχωρήσει ή δεν προχωρούν. Υπάρχει συνήθως πρόβλημα στην εγγυητική. Πολύ απλά, δεν υπάρχουν τα λεφτά! Και αντί οι αρχές να κόψουν τον βήχα στους «πονηρούς», συνεχίζουν κανονικά τη διαγωνιστική διαδικασία! Εκείνο που χρειάζεται είναι να λειτουργούν οι θεσμοί. Δεν μπορούσαν τα παιδιά να φέρουν τα λεφτά για την Εθνική Ασφαλιστική; Δεν χρειάζονταν παρατάσεις στις παρατάσεις. Έπρεπε εκείνη την ώρα να πάνε απευθείας στον δεύτερο. Δεν έχει κάποιος άλλος σωστή εγγυητική; Πρέπει να βγαίνει αυτόματα εκτός διαγωνισμού. 

Ναι, λέει κάποιος άλλος, αλλά έχει τη στήριξη της πρεσβείας κάποιας ξένης χώρας ή ισχυρών κυβερνητικών παραγόντων. Κάπως έτσι, κύριε Πρόεδρε, γίνονται τα μεγάλα σκάνδαλα. Με τη στήριξη πρεσβειών. Η Ελλάδα χρειάζεται επενδύσεις. Αλλά οι σοβαρές επενδύσεις πάνε σε σοβαρές χώρες. Οι σοβαροί επενδυτές δεν κυνηγούν «ευκαιρίες» στο Σικάγο της ποτοαπαγόρευσης. Εκεί οι μόνοι επενδυτές είναι οι μαφιόζοι. Οι οποίοι ενίοτε πουλούσαν και προσκλήσεις για τον χορό του δημάρχου, αφού ο Αλ ήλεγχε, όπως ήταν γνωστό, όλες τις αρχές της πόλης. Άλλη Ελλάδα θέλουμε, κύριε Πρόεδρε. Οπότε, ας ξεκινήσουμε να «καθαρίζουμε» την πόλη».

                               (Απόσπασμα άρθρου του Θ. Μαυρίδη από το liberal.gr)