Ανθρωπιστικό Diktat...

«Το μεταναστευτικό αδιέξοδο που βιώνουμε ως χώρα και κοινωνία τους τελευταίους μήνες αποκαλύπτει πολλά για την εσωτερική πολιτική κατάσταση στην Ελλάδας και στην Ευρώπη. Mέσω αυτού εκφράζεται μια νέα πολιτική διαίρεση:

Από τη μια πλευρά βλέπουμε από τα γκάλοπ ότι τα ποσοστά των πολιτών που αντιτίθενται στην παράνομη μετανάστευση είναι συντριπτικά, κυμαίνονται μεταξύ 75-85%. Από την άλλη έχουμε τις πολιτικές και τις μορφωτικές ελίτ να αρνούνται ακόμα και την χρήση των όρων που περιγράφουν την παράνομη μετανάστευση, καταγγέλλοντας ότι οποιαδήποτε απόρριψή της συνιστά "απανθρωπιά", ενώ μέμφονται την ελληνική κοινωνία για ρατσισμό και μισαλλοδοξία. 

Όσο μειοψηφική κι αν είναι αυτή η άποψη μέσα στην Ελλάδα σήμερα, κυριαρχεί σε μεγάλο βαθμό...στα επιτελεία όλων των μακρόβιων κοινοβουλευτικών κομμάτων, στους κόλπους των ΜΜΕ, στα πανεπιστήμια, στα ινστιτούτα και στις ΜΚΟ, με τις γνωστές ελάχιστες εξαιρέσεις.

Έτσι, σήμερα έχουμε δυο απόψεις για το μεταναστευτικό αδιέξοδο. Την άποψη της κοινωνικής πλειοψηφίας και την άποψη των πολιτικών και μορφωτικών ελίτ. Η πρώτη βλέπει το ζήτημα πρακτικά και το αντιμετωπίζει με έναν εθνικό ρεαλισμό. Βλέπει ότι η Ελλάδα μετεξελίσσεται σε μόνιμο χώρο υποδοχής και εγκατάστασης των μεταναστευτικών ροών που θέλουν να πάνε προς τη δυτική Ευρώπη, καθώς τα βόρεια σύνορά της παραμένουν κλειστά. Οι υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης σκληραίνουν τις εθνικές μεταναστευτικές τους πολιτικές, ενώ η Τουρκία ενορχηστρώνει την διόγκωση των πληθυσμιακών μετακινήσεων.

Το πρόβλημα για την ελληνική κοινωνία, δηλαδή, δεν είναι ιδεολογικό, αν ο "μετανάστης" είναι αδερφός, φίλος ή εχθρός, αλλά πολιτικό: Αφορά στο τι φυσιογνωμία θα έχει η ελληνική κοινωνία σε δέκα, είκοσι ή τριάντα χρόνια. Αν θα εκφράζει ακόμα τον ελληνικό πολιτισμό, ακόμα και έτσι όπως τον έχει καταντήσει η κάμψη των τελευταίων δεκαετιών. Ή αν η Ελλάδα θα μεταβληθεί σε χώρο πολυπολιτισμικών συγκρούσεων για να απορροφηθεί από το γεωπολιτικό σύστημα της οθωμανικής ανατολής της.   

Αφορά, επίσης, και στο επίπεδο της δημοκρατίας και της αυτοδιάθεσης της Ελλάδας, που σήμερα βρίσκεται σε ένα ιδιότυπο "καθεστώς εξαίρεσης". Αυτό που της ζητείται επί της ουσίας είναι αυτή μόνη να συνεχίσει να υποδέχεται τους μεταναστευτικούς πληθυσμούς, παραδίδοντας την φύλαξη των συνόρων και την μεταναστευτική της πολιτική στα χέρια της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ και των ΜΚΟ. Κι αυτό, την ίδια στιγμή που οι εταίροι φτιάχνουν αργά αλλά συστηματικά την Ευρώπη-φρούριο, αφήνοντάς την εκτός.   

Προφανώς, για κάτι τέτοιο δεν έχει ρωτηθεί ο ελληνικός λαός. Άρα τα τετελεσμένα που δημιουργούνται παρακάμπτεται κάθε έννοια δημοκρατίας και λαϊκής κυριαρχίας. Έχουμε, λοιπόν και σχετικοποίηση της εθνικής ανεξαρτησίας, καθώς αυτό που ζητείται από το ελληνικό κράτος είναι να αγνοήσει τα ίδια τα σύνορά του, μεταβάλλοντας όλο τον μηχανισμό φύλαξής τους σε μηχανισμό υποδοχής παράνομων μεταναστών. 

Μιλάμε, δηλαδή, για ένα "ανθρωπιστικό diktat" που επιβάλλεται στην Ελλάδα από τον ξένο παράγοντα, με την πιο επίσημη σφραγίδα του ΟΗΕ, που καθοδηγείται από τη συμμαχία όλου του κατεστημένου της παγκοσμιοποίησης, από την Μέρκελ μέχρι τον Σόρος».

                                                    (Αρθρο του Γ.Ρακκά από το slpress.gr)