Διαρκής αναβλητικότητα...

«Στην 15η θέση βρίσκεται η Ελλάδα όσον αφορά τα στοιχεία που καθορίζουν έναν δείκτη της Διπλωματίας που ασκεί ανά τον κόσμο η κάθε χώρα. Τα στοιχεία προέρχονται από το globaldiplomacyindex.lowyinstitute.org και στα οποία αναφέρονται οι πρεσβείες και οι διπλωματικές αποστολές σε όλο το κόσμο για κάθε χώρα καθώς επίσης και η οικονομική αξία. Η Τουρκία βρίσκεται στην 6η θέση με τις ΗΠΑ να βρίσκονται στην 1η.

Ποια είναι τα μεγάλα μας λάθη; 

Ένα μόνο υπάρχει: η συνήθεια να εμπιστευόμαστε «milites gloriosos» για την ηγεσία της διπλωματίας μας. «Ειδικούς» που πελαγοδρομούν μεταξύ «Βυζαντίου» και «Σπάρτης». Ή που αδιαφορούν παντελώς για τα εθνικά τους συμφέροντα.

Η μεταπολεμική Ελλάδα είχε πολλές ευκαιρίες να επιβάλει στην Τουρκία το δικό της «δίκαιο». Ούτως ή άλλως, η χώρα βρισκόταν στο τέλος του Β Π Πολέμου στο πλευρό των νικητών. Και διέθετε όλες τις προϋποθέσεις να απογειώσει την οικονομία της, ενισχύοντας παράλληλα την ευρωπαϊκή της προοπτική και την θέση της στον πλανήτη. Αντ΄αυτού ξεκινήσαμε έναν εμφύλιο και στην συνέχεια περιορίσαμε την εξωτερική μας πολιτική στον ρόλο του φοβικού συμμάχου των ΗΠΑ…

Σε ό τι αφορά την Τουρκία, αναβάλαμε συνεχώς τα πάντα. Να επιλύσουμε το ζήτημα της μειονότητας στην Κύπρο μετά την Συνθήκη της Ζυρίχης. Να οριοθετήσουμε υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ, σύμφωνα με την Συνθήκη της Λοζάνης. Να επεκτείνουμε την επέκταση των 12 μιλίων στην θαλάσσια επικράτεια.

Η αναβλητικότητα στην εξωτερική μας πολιτική οδήγησε στα Σεπτεμβριανά του ΄55, στην εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο, στην αδυναμία εκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων στις θάλασσές μας και στη συσσώρευση προβλημάτων στις διμερείς σχέσεις με τους Τούρκους. Με μοιραία συνέπεια, να αφανιστεί ο ελληνισμός της Κωνσταντινούπολης, να χαθεί η μισή Κύπρος, να στερηθεί ο ελληνικός λαός τα τεράστια έσοδα από τις πλουτοπαραγωγικές του πηγές και να εγκλωβιζόμαστε διαρκώς στην επεκτατική πολιτική των γειτόνων.

Τα αναβάλλουμε όλα για αργότερα. Ενώ οι Τούρκοι δουλεύουν αποφασιστικά και με πλήρη επίγνωση της σημασίας που έχει το δίκαιο της πυγμής στις διεθνείς σχέσεις. Την ώρα που η δική μας διπλωματία φοβάται, διστάζει, αγνοεί και κυρίως μεταθέτει όλα όσα την απασχολούν για αργότερα.Και πάντοτε το αργότερα είναι πολύ χειρότερο από το πριν…

                             (Απόσπασμα άρθρου του Α.Ζαμπούκα από το Liberal.gr)