Βαθύ κράτος...

«Λέμε «βαθύ κράτος» και φανταζόμαστε σκοτεινούς υψηλόβαθμους που κινούν νήματα και πλέκουν υποθέσεις. Αυτό μπορεί να ισχύει για την Τουρκία. Ως εκ τούτου εμείς μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι στο πλευρό της δημοκρατίας μας. Εμείς δεν έχουμε κεμαλιστές, άντε κάνα Ρασπούτιν, ελληνικό, άρα κακότεχνο αντίγραφο του ρωσικού πρωτότυπου. 

Το δικό μας βαθύ κράτος δεν έχει κεντρική οργάνωση και ως εκ τούτου δεν μπορείς να το εντοπίσεις, κατά συνέπεια να το αντιμετωπίσεις. Αποτελείται από ανθρώπινες συσσωματώσεις, διάσπαρτες στη δημόσια διοίκηση, μικρές «πόλεις-κράτη» με δικά τους συμφέροντα και μοναδικό στόχο την επιβίωσή τους. 

Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις με τα γνωστά αρκτικόλεξα δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου. Πίσω τους σέρνουν έναν εσμό από τρωκτικά της δημόσιας διοίκησης, τους αλληλέγγυους σε ένα μη συστημικό σύστημα, οργανωμένο από τους ίδιους. Απέναντί τους είναι ο μέγας εχθρός, η ελληνική κοινωνία. Το βαθύ κράτος διατρέχει όλο το φάσμα των πολιτικών δυνάμεων, από τη Νέα Δημοκρατία έως τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν εξαρτάται από τους πολιτικούς. Οι πολιτικές ηγεσίες εξαρτώνται από αυτό.

Ποιο το μερίδιο της ευθύνης του βαθέος κράτους στην κρίση; Δεν θα το μάθουμε ποτέ. Εκείνο μάλλον που θα πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι αυτό ευθύνεται για τη μετατροπή της κρίσης σε καθεστώς αφού αυτό εμπόδισε κάθε προσπάθεια μεταρρύθμισης και επέβαλε την αδράνεια ως κανόνα στις φοβικές και ενοχικές πολιτικές ηγεσίες. Δέχθηκε τον ΣΥΡΙΖΑ ως εγγυητή της επιβίωσής του. Ο Τσίπρας, παιδί του κομματικού σωλήνα ενός μικρού κόμματος, κατάλαβε πως, αν θέλει να κυβερνήσει, οφείλει να συνεργαστεί με το βαθύ κράτος. 

Λέμε για πασοκοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ. Στην πραγματικότητα, ήταν πολιτική μετανάστευση του βαθέος κράτους. Ποιος συνέλαβε το ασφαλιστικό τέρας του ΕΦΚΑ; Ο Κατρούγκαλος; Ή μήπως κάποια τρωκτικά των Ταμείων που το έστησαν του το πρότειναν και αυτός το αποδέχθηκε; Εξοντώστε τους μεσαίους, το έκανε κι ο Λένιν με τους κουλάκους, σκέφτηκε ο σοφός. 

Στην τετραετία της αδράνειας το βαθύ κράτος δεν είχε λόγους να αντιδράσει. Τώρα μέσα σε δύο εβδομάδες οργανώνει δύο γενικές απεργίες. Το μόνο «γενικό» που έχουν είναι ότι στρέφονται εναντίον του γενικού πληθυσμού. Το βαθύ κράτος γρυλίζει σε jour fixe.

Με την αντιπολίτευση σε κατάσταση Φλαμπουράρη –ο κυρ Αλέκος είναι μια κατάσταση από μόνος του– η Νέα Δημοκρατία τον μόνο αντίπαλο που έχει να αντιμετωπίσει είναι το βαθύ κράτος. Κι αυτό γιατί το κουβαλάει μέσα της. Αν χάσει το παιχνίδι, δεν θα έχει χάσει μόνον ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Θα έχει χάσει η Ελλάδα την τελευταία της ευκαιρία να απαλλαγεί από την αδράνεια που την κρατά καθηλωμένη στο καθεστώς της ελάχιστης προσδοκίας».

                           (Αρθρο του Τ.Θεοδωρόπουλου από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)